Περί της Ενσωμάτωσης της Δωδεκανήσου με την Ελλάδα

Το ζήτημα της Ενσωμάτωσης της Δωδεκανήσου με την Ελλάδα το έθεσε ο Ιωάννης Μεταξάς (1871-1941) στους ΄Αγγλους το 1940. Η εξωτερική πολιτική του απέβλεπε στην Ενσωμάτωση, και η Ενσωμάτωση απετέλεσε τον στρατηγικό του στόχο, όταν οι Ιταλοί επετέθηκαν στην Ελλάδα την 28^η Οκτωβρίου 1940.Τούτο προκύπτει άλλωστε από τη συνέντευξη τύπου που έδωσε ο Μεταξάς προς τους ιδιοκτήτες και αρχισυντάκτες του αθηναϊκού Τύπου την 30^η Οκτωβρίου 1940 και σώζεται στο Ημερολόγιό του.

Ο Στάλιν (1879-1955) και ο Τσώρτσιλ (1874-1965), κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου πολέμου, παραβιάζοντας σκανδαλωδώς -πρόστυχα θα ήταν ο ορθότερος χαρακτηρισμός- τη στοιχειώδη ηθική υποχρέωση προς έναν σύμμαχό τους ολκής όπως ήταν  η Ελλάδα και προκειμένου να πείσουν την Τουρκία να βγει στον πόλεμο στο πλευρό των Συμμάχων  ή τουλάχιστον να παραμείνει αυστηρά ουδέτερη, τής πρόσφεραν ορισμένα παράκτια, ελληνικότατα βέβαια, νησιά του Αιγαίου.

Τον Ιούνιο 1946 συνεδρίασαν στο Παρίσι οι Υπουργοί Εξωτερικών των τεσσάρων Δυνάμεων για να προετοιμάσουν τη Διάσκεψη Ειρήνης των Παρισίων (29/7-11/10/1946). Κατά τη συνεδρίαση αυτή, σε μια απρόσμενη στροφή της πολιτικής της, η Σοβιετική ΄Ενωση συγκατατέθηκε να αποδοθούν τα Δωδεκάνησα στην Ελλάδα, ως αναγνώριση της συμμετοχής της στον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο. Η δήλωση έγινε την 27 Ιουνίου 1946 από τον σοβιετικό Υπουργό Εξωτερικών Βιάτσεσλαβ Μιχαήλοβιτς Σκριάμπιν (1890-1986), γνωστότερο ως Μόλοτωφ, θέτοντας όμως ως μοναδικό όρο την αποστρατικοποίηση των νησιών, την οποία  επικαλείται μέχρι σήμερα η Τουρκία στις μόνιμες αξιώσεις που εγείρει  κατά καιρούς  έναντι της Ελλάδας. Με άλλα λόγια η πονηρή αλεπού Τσώρτσιλ ήταν ανά πάσαν στιγμήν έτοιμος να πουλήσει τη σύμμαχο Ελλάδα, η οποία τελικά δικαιώθηκε εδαφικά, εν μέρει, από τον Στάλιν!

Η Αγγλία, η οποία  είχε  υπό την κατοχή της τα Δωδεκάνησα από το 1943, μετά δηλαδή τη συνθηκολόγηση των Ιταλών με τους Συμμάχους,  καθυστέρησε όσο μπορούσε  την απόδοση των νησιών στην Ελλάδα. Η τελική παράδοσή τους στην Ελλάδα από τις βρετανικές αρχές έγινε την 31^η Μαρτίου 1947 στη Ρόδο. Η επίσημη τελετή της Ενσωμάτωσης έγινε στις 7 Μαρτίου 1948, τρία χρόνια μετά τη λήξη του  Β’ Παγκοσμίου πολέμου, για να ενισχυθεί προφανώς η ελληνική δεξιά εν μέσω Εμφυλίου πολέμου. Και τούτο παρά την έντονη παρασκηνιακή προσπάθεια της Τουρκίας να της αποδοθούν τουλάχιστον η Σύμη και το Καστελλόριζο.

΄Ετσι, η 7^η Μαρτίου καθιερώθηκε ως ημέρα επίσημου εορτασμού του ιστορικού αυτού γεγονότος. Κι όμως είχε δια νόμου οριστεί να εορτάζεται την 28^η Οκτωβρίου η Ενσωμάτωση της Δωδεκανήσου, κάτι που βεβαίως αγνοεί ο πολύς κόσμος. Συγκεκριμένα, ο Νόμος υπ’ αριθ. 518 της Δ’ Αναθεωρητικής Βουλής των Ελλήνων (3/9 Ιανουαρίου 1948) ορίζει ότι  «αι νήσοι της Δωδεκανήσου Ρόδος, Κάλυμνος, Κάρπαθος, Αστυπάλαια, Νίσυρος, Πάτμος, Χάλκη, Κάσος, Σύμη, Κως, Λέρος, Τήλος και Καστελλόριζο, ως και αι παρακείμεναι νησίδες, προσαρτώνται οριστικά εις το Ελληνικόν Κράτος από της 28^ης Οκτωβρίου 1947». Αυτά για την αποκατάσταση της αλήθειας. Είναι προφανέστατο  πως το Κράτος δεν ήθελε να συνδυάσει η ιστορική μνήμη την τελευταία εδαφική επέκταση της Ελλάδας με τον Ιωάννη Μεταξά και το Όχι.

Φοίβος Ι. Πιομπίνος  piombinos blogspot.com