Περί της ημιμαθείας

Καθ’ όλον τον 19^ο αιώνα και το ήμισυ του 20^ου  υπήρχε μία μικρή «κάστα» αστών υψηλότατης και ευρύτατης παιδείας  εν μέσω μιάς συντριπτικής πλειονότητας αναλφάβητων και επομένως τελείως αμόρφωτων συμπολιτών τους. Τώρα όμως που ο εκδημοκρατισμός της παιδείας τής επέτρεψε να απλωθεί σε όλα τα κοινωνικά στρώματα  της πολιτείας, αφού η παροχή της κατέστη νομικά υποχρεωτική, η μέν «κάστα» των πολύ μορφωμένων εξακολουθεί να μειονεκτεί αριθμητικά  κι ο  αναλφαβητισμός εξαλείφθηκε, αλλά η ημιμάθεια, με κύριο χαρακτηριστικό την ελλιπή, την επιφανειακή  μόρφωση και τις συγκεχυμένες γνώσεις, κατέλαβε όλους τους υπόλοιπους πολίτες. Η αμάθεια και η αμορφωσιά δεν εμπόδισε ωστόσο τους λαϊκούς ανθρώπους κατά τη ζοφερή περίοδο της Τουρκοκρατίας να μεγαλουργήσουν σε όλους τους τομείς της ονομαζόμενης λαϊκής τέχνης και ιδίως στο χώρο της ανεπανάληπτης δημοτικής ποίησης και μουσικής. Η δε αγραμματοσύνη προφύλασσε τους λαϊκούς ανθρώπους από τη χρήση ξένων λέξεων στο λόγο τους και παρεπομένως από τη νόθευση της πατροπαράδοτης γλώσσας τους. Η ημιμάθεια όμως επέφερε στις μέρες μας ισοπέδωση της παιδείας, απόκτηση μιάς κατ’ επίφασιν  μόρφωσης, κακοποίηση στη χρήση της ελληνικής γλώσσας και αβασάνιστη, αλόγιστη υιοθέτηση ξενόφερτων όρων λόγω μιας τάσης ξενομανίας, που κάνει τους χρήστες της να αισθάνονται ανωτερότητα. Γι’ αυτό μπορούμε κάλλιστα να ισχυριστούμε πώς η ημιμάθεια είναι χειρότερη, πιο επικίνδυνη από την αμάθεια.