Περί της κατάρρευσης των βάσεων

       Αδυνατώ να καταλάβω όλη αυτή την ιστορία που κάθε χρόνο αναφύεται γύρω από την πτώση των βάσεων για την εισδοχή των υποψηφίων σε κάποια Ανωτάτη Σχολή. Κάθε τέτοια εποχή τα τελευταία χρόνια ανακοινώνονται στον Τύπο οι βάσεις  που χρειάζονται προκειμένου να εισαχθεί κανείς  στις διάφορες Ανώτατες Σχολές και που ποτέ δεν είναι οι ίδιες, αλλά μεταβάλλονται, από χρόνο σε χρόνο κι από Σχολή σε Σχολή, ακολουθώντας κι εγώ δεν ξέρω ποια κριτήρια και εξυπηρετώντας κι εγώ δεν ξέρω ποιους στόχους ή ποια εκπαιδευτική πολιτική. Κι όμως  μέχρι προσφάτως οι βάσεις  για να εισαχθείς στην τριτοβάθμια εκπαίδευση ήταν 10 στα 20 ή 5 στα 10, όπως άλλωστε ισχύει πάντοτε προκειμένου να μη μείνεις στην ίδια τάξη αλλά να προβιβαστείς στην αμέσως επόμενη τάξη τόσο της πρωτοβάθμιας όσο και της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Στην  Καθημερινή της 27^ης Αυγούστου 2015 διαβάσαμε την ακόλουθη είδηση: «Κατάρρευση των βάσεων. Ρεκόρ χαμηλού βαθμού εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση καταγράφηκε φέτος. Υποψήφιος εισήχθη με 1,13 στο Τμήμα Διοίκησης Οικονομίας και Επικοινωνίας Πολιτιστικών και Τουριστικών Μονάδων των ΤΕΙ στην ΄Αμφισσα, αποκαλύπτοντας την υποβάθμιση του εκπαιδευτικού συστήματος και του συστήματος πρόσβασης στα ΑΕΙ». Βάσει αυτής της είδησης, συμπεραίνω ότι, παρουσιάζοντας ένας υποψήφιος μια σχεδόν λευκή κόλλα, δικαιούται να ξεκινήσει σπουδές στην ΄Αμφισσα, ίσως προκειμένου να τονωθεί οικονομικά η τοπική κοινωνία και να επιβραβευτούν οι τοπικοί πολιτευτές. Δεν καταλαβαίνω γιατί  πρέπει ντε και καλά να εισαχθεί κάποιος σε μια Σχολή εφόσον δεν καταφέρνει να πιάσει την κλασική βάση του 5 ή του 10, αλλά του κατεβάζουμε τη βάση για να μπορέσει  να σπουδάσει. Με αυτό το σύστημα δημιουργούμε στρατιές ανέργων, αφού η κοινωνία μας δεν μπορεί να τους απορροφήσει. Όταν κάθε χρόνο αποφοιτούν έστω και μόλις 10  μουσικολόγοι και 10 θεατρολόγοι, τι να τους κάνει η κοινωνία μας όλους αυτούς που εκείνη μεν δεν τους χρειάζεται, όμως οι απόφοιτοι εννοούν να διεκδικούν μία θέση σύμφωνη προς τις σπουδές τους; Πρέπει κάποτε οι σπουδές να αποσυνδεθούν από την αγορά εργασίας. Να μπορεί δηλαδή να σπουδάζει ο καθένας όποια επιστήμη θέλει, να είναι ελεύθερο για τον καθέναν  το δικαίωμα της πανεπιστημιακής μόρφωσης, χωρίς αυτό ωστόσο να του δίνει το δικαίωμα να απαιτεί ανάλογη εργασία, αφού  το Κράτος θα ορίζει εκ των προτέρων τον αριθμό των  ειδικών  επιστημόνων  που χρειάζεται ετησίως και μπορεί επομένως να απασχολήσει.

Φοίβος Ι. Πιομπίνος    piombinos.com