Περί των πυρκαγιών

Κάθε καλοκαίρι, με το πού αρχίζουν να  πνέουν σφοδροί άνεμοι, αρχίζει συγχρόνως το δράμα των πυρκαγιών, από τις οποίες δεν θα γλυτώσουμε, ως φαίνεται, παρά μονάχα όταν θα έχουμε κάψει όλα τα εναπομείναντα δέντρα στην ελληνική επικράτεια. Και κάθε φορά ακούμε το ίδιο τροπάριο από τους εκφωνητές των ειδήσεων: «Ευτυχώς δεν απειλούνται κατοικημένες περιοχές». Και πράγματι, σπανιότατα καίγονται σπίτια.

Καταλαβαίνω, βέβαια, πόσο τραγικό είναι να χάνεις από τη μια ώρα στην άλλη το σπίτι σου ή την περιουσία σου. Μπαίνω ωστόσο κάθε φορά στον ίδιο πειρασμό να σκέφτομαι ότι μακάρι να καίγονται οικοδομήματα αντί για δέντρα. Τα σπίτια ξανακτίζονται, ενώ τα δάση, και ιδίως των κωνοφόρων, δύσκολα αναγεννιούνται.  Αφήστε που τα σπίτια  σπανιότατα καίγονται εφόσον δεν έχουν οικοδομηθεί -αυθαίρετα, εξυπακούεται- μέσα στο δάσος. Εξάλλου τι γυρεύει ένα σπίτι μέσα σε δάσος, ακόμα κι αν πρόκειται για μέλος νομιμότατου οικοπεδικού συνεταιρισμού; Kαι εν πάση περιπτώσει, το δράμα ενός σπιτιού που καίγεται αφορά τον ιδιοκτήτη του και την οικογένειά του, ενώ το δάσος που αποτεφρώνεται αποτελεί οικολογική καταστροφή όχι μόνο για την περιοχή του αλλά καί για ολόκληρη τη χώρα.

Με το ρυθμό που καίγονται τα κωνοφόρα δέντρα (κυρίως τα πεύκα, αλλά και τα κυπαρίσσια, τα έλατα, οι κέδροι κ.ά.) σε όλες τις χώρες που βρέχονται από τη Μεσόγειο είναι καταδικασμένα σε  πλήρη εξαφάνιση, ώστε σε λίγα χρόνια θα αποτελούν αντικείμενο νοσταλγικής ανάμνησης, όπως οι σχεδόν ανύπαρκτοι πια κέδροι του Λιβάνου, που μόνο στις σημαίες της χώρας αυτής είναι ορατοί. Απεναντίας ο αριθμός των παραθεριστικών σπιτιών αυξάνει επικινδύνως, μετατρέποντας παρθένες δασωμένες περιοχές σε  ωραίους κήπους  των οικοπέδων, όπου έχουν ανεγερθεί.

Φοίβος Ι. Πιομπίνος    piombinos.blogspot.gr