Περί του συμφώνου συμβίωσης

Τελικά πέρασε η ευκαιρία να ψηφιστεί το σύμφωνο συμβίωσης των ομοφυλοφίλων, που το προβλέπει άλλωστε η Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Δέν μιλάμε βέβαια γιά γάμο, και μάλιστα για γάμο θρησκευτικό, γιατί ο πολιτικός γάμος ειναι κι αυτός  ενας αστικού δικαίου και ωφελιμιστικού –κυρίως οικονομικού- χαρακτήρα διακανονισμός και τίποτα περισσότερο, κάτι σαν παρωδία του αληθινού γάμου. Ο γάμος, όπως τον εννοεί η καθ’ ημάς Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία, είναι ένα  μυστήριο –ένα από τα επτά- και αφορά βέβαια τη μυστηριακή ένωση και συμβίωση δύο ετερόφυλων προσώπων με ιερολογία. Είναι ένα μυστήριο με το οποίο εξυψώνεται και εξαγιάζεται η συζυγική ένωση άντρα και γυναίκας, η οποία αποσκοπεί –ή μάλλον  δέον να αποσκοπεί- στην πνευματική και ηθική τελείωση των συζύγων και στην τεκνογονία. ΄Ολες οι άλλες μορφές γάμου δεν αποτελούν  κατ’ ουσίαν γάμο, ακόμα κι αν έτσι τις  χαρακτηρίζει η πολιτεία. Είναι ουσιατικά μορφές συμβίωσης, αλλά με μεγαλύτερες , αυστηρότερες δεσμεύσες από την απλή συμβίωση. Εξυπακούεται ότι  κανείς δεν πρέπει  να υποχρεώνεται να συμμετάσχει  στον θρησκευτικό  γάμο εφόσον δεν πιστεύει στη δύναμη των μυστηρίων. Εξάλλου μπορώ κάλλιστα να καταλάβω τους αντιεξουσιαστές εκείνους που, όντας εναντίον κάθε θεσμού, είναι φυσικώ τω λόγω και εναντίον του θεσμού του γάμου. Στους κατήγορους όμως μόνο του θρησκευτικού γάμου έχω να αντιτείνω ότι δεν κατανοώ γιατί διακωμωδούν την υπογραφή του ιερέα στη ληξιαρχική πράξη του γάμου, ενώ θεωρούν σοβαρότερη την υπογραφή ενός οποιουδήποτε κρατικού γραφειοκράτη.

΄Αλλο όμως είναι ο γάμος, κι άλλο το σύμφωνο συμβίωσης, το οποίο δεν βλέπω το λόγο γιατί να μην επεκτείνεται και στη συμβίωση ατόμων του ιδίου φύλου.  Είναι εντελώς παράλογο και άδικο να μην καλύπτει ο νομοθέτης την περίπτωση μακρόχρονης συμβίωσης δύο φίλων. Δεν κατανοώ τό λόγο γιατί η Εκκλησία έχει άποψη για το σε ποιον π.χ θα αφήσει κάποιος την περιουσία του.  Το βρίσκω εντελώς απαράδεκτο να πεθαίνει κάποιος και να εκδιώκουν  κακήν κακώς τον επί σαράντα χρόνια σύντροφό του από το κοινό τους διαμέρισμα οι εξοργισμένοι συγγενείς του αποθανόντος,  οι οποίοι τον είχαν ωστόσο  ενόσω ζούσε διαγράψει από τη ζωή τους και του είχαν φερθεί προσβλητικά. Δεν είναι π.χ. δυνατόν να μπαίνει κάποιος στο νοσοκομείο για σοβαρή εγχείρηση και να μην μπορεί ο σύντροφός του να πάρει πληροφορίες από τον θεράποντα ιατρό με την αιτιολογία ότι πληροφορίες δίνονται μόνο σε συγγενείς, κι ας τον έχουν αυτοί αποκηρύξει με περιφρόνηση.

Mε το σύμφωνο συμβίωσης τα άτομα του ιδίου φύλου θέλουν να κατοχυρώσουν θεσμικά  τη σχέση τους και να εξασφαλίσουν πως η κοινωνία θα σεβαστεί την επιλογή τους. Το σύμφωνο συμβίωσης δεν πρέπει να ενδιαφέρεται για τις ερωτικές προτιμήσεις των ατόμων. Το σύμφωνο συμβίωσης πρέπει να σημαίνει απλώς πως η πολιτεία αναγνωρίζει σε έναν άνθρωπο το δικαίωμα να επιλέξει ποιος θα τον συντροφεύει στη ζωή του, ποιος θα τον στηρίζει και θα μοιράζεται μαζί του τα βάρη και τις δυσκολίες του βίου. Δεν επικροτεί διόλου την ομοφυλοφιλία, ούτε ασχολείται με τις ερωτικές επιλογές των πολιτών, αλλά αναγνωρίζει σε όλους τους ανθρώπους ίσα δικαιώματα κοινωνικά και νομικά.

Φοίβος Ι. Πιομπίνος    piombinos blogspot.com