Περί του Υπουργείου Πολιτισμού

Σε εποχή οικονομικής κρίσης ο τομέας της κυβερνητικής δράσης που πλήττεται περισσότερο από όλους είναι εκείνος του πολιτισμού. ΄Ετσι κι αλλιώς, μπορεί η εκάστοτε κυβέρνηση να επαναλαμβάνει την αφόρητη κοινοτοπία πως ο πολιτισμός για την Ελλάδα αποτελεί τη βαριά βιομηχανία της, ωστόσο κατ’ ουσίαν αποδεικνύεται το εντελώς αντίθετο. Αρκεί να κοιτάξει κανείς το ποιοι διορίζονται για να προϊστανται του σχετικού Υπουργείου, για το οποίο επιλέγονται συνήθως δευτεροκλασάτοι κομματικοί παράγοντες που πρέπει όμως να βολευτούν κι αυτοί κάποτε, συμμετέχοντες στο μοίρασμα της εξουσίας. Φωτεινή εξαίρεση, που δεν αναιρεί ωστόσο τον κανόνα, αποτελεί η Μελίνα Μερκούρη και δευτερευόντως ο Θάνος Μικρούτσικος, οι οποίοι ήταν τουλάχιστον επιτυχημένοι και σε άλλους τομείς των τεχνών. Μπορεί βέβαια να στερείται το εν λόγω Υπουργείο επαρκών κονδυλίων για την άσκηση της πολιτικής του μέσω, μεταξύ άλλων, και της χρηματοδότησης πολιτιστικών δραστηριοτήτων, υπ’αρχει όμως πληθώρα θεσμικής φύσεως ζητημάτων, για το διακανονισμό των οποίων δεν απαιτούνται ιδιαίτερα ποσά. Η έλλειψη χρημάτων δεν μπορεί να παρεμποδίζει τη θέσπιση κάποιων νόμων περί τα πολιτιστικά.

Ένα ζήτημα που είναι δυνατόν να διακανονιστεί σχετικά εύκολα και ανέξοδα είναι εκείνο της υποβολής πρότασης προκειμένου  να περιληφθεί κάποιο ελληνικό μνημείο στον κατάλογο της Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO.

Κάποιο άλλο ζήτημα είναι εκείνο της πρόσκλησης ξένων σκηνοθετών για το γύρισμα κινηματογραφικών ταινιών στη χώρα μας. Πετυχαίνουμε έτσι τη δωρεάν διαφήμηση διαφόρων ελληνικών περιοχών και επιπλέον δημιουργούμε θέσεις εργασίας για τους ΄Ελληνες που θα απασχοληθούν στην παραγωγή της ταινίας. Γνωστό είναι ότι αυξήθηκε ο ξένος τουρισμός στην Κεφαλονιά μετά το γύρισμα του Μαντολίνου του λοχαγού Κορέλι (2001) από τον Τζών Μάντεν και στη Σκόπελο μετά την προβολή της ταινίας Μάμμα μία (2008) της Φιλίντα Λόιντ. Εξάλλου διπλασιάστηκε ο αριθμός των αφίξεων στο αεροδρόμιο της Καλαμάτας μετά το γύρισμα της ταινίας Πριν από τα μεσάνυχτα (2013) από τον Ρίτσαρντ Λνκλέιτερ.  Στη δεκαετία του ‘50 η Σοφία Λόρεν και Το Παιδί και το δελφίνι (1957) του Γιαν Νεγκουλέσκο εκτόξευσαν την ΄Υδρα στην πρώτη θέση προορισμού των τουριστών της χώρας μας, ενώ η ταινία Τα κανόνια του Ναβαρόνε (1961) του Ντέιβιντ Λήν διαφήμισε τη Ρόδο ώς τα πέρατα της οικουμένης. Γιατί να μην κληθεί, ας πούμε, ο Γούντι ΄Αλεν, που τελευταία δημιουργεί τις ταινίες του στην Ευρώπη, να έρθει και στη  χώρα μας να γυρίσει κάποια ταινία. Ευτυχώς, το ζήτημα αυτό φαίνεται να το έχει αντιληφθεί  η κυρία Άντζελα Γκερέκου, και ευελπιστώ ότι θα το διευθετήσει, δημιουργώντας κατάλληλες συνθήκες, πέρα από τις γραφειοκρατικές αγκυλώσεις, για την προσέλκυση των ξένων σκηνοθετών.

Άλλο ζήτημα είναι εκείνο των χιλιάδων δεύτερης και τρίτης κατηγορίας αρχαιοτήτων (ανυπόγραφα όστρακα, λυχνάρια, λύκηθοι, αρύβαλλοι, στλεγγίδες, πήλινα αγαλματίδια, ασήμαντα νομίσματα κ.λπ.) που στοιβάζονται στις αποθήκες των μουσείων μας, δημιουργώντας το αδιαχώρητο σε αυτές, και που δεν θα τις δει ποτέ το ευρύτερο κοινό. Θα μπορούσε κάλλιστα η χώρα μας να τις πουλάει σε διεθνείς πλειστηριασμούς ή ακόμα και να τις ανταλλάσσει με ξένες αρχαιότητες, τις οποίες δεν διαθέτει η ίδια. Θα μπορούσε επίσης ακόμα και να τις χαρίζει σε μακρινές χώρες που δεν διαθέτουν ελληνικές αρχαιότητες, δημιουργώντας με αυτή την ευκαιρία μικρά ελληνικά μουσεία στο εξωτερικό. ΄Ετσι θα έπληττε κατά κάποιον τρόπο και την αρχαιοκαπηλία. Μια άλλη ιδέα είναι  να τις πουλάει στα πωλητήρια των μουσείων μας. Ένα οποιοδήποτε ασήμαντο αρχαίο όστρακο, δηλαδή κεραμικό θραύσμα αρχαίου αγγείου, που θα πουλιέται προς  5 ευρώ το τεμάχιο, θα γινόταν ανάρπαστο από τους τουρίστες μας. Ποιος τουρίστας δεν θα ήθελε να πάρει μαζί του ένα τέτοιο ενθύμιο από τις διακοπές του στη χώρα μας;

Φοίβος Ι. Πιομπίνος    piombinos.com