«Η ψυχή του αγγλικού στίχου μου είναι ελληνική»

Ο κατά κόσμον έλληνας τραγουδοποιός Θεόδωρος Πολυχρονόπουλος ζεί μόλις μία τετραετία στο Λονδίνο, αλλά πρόλαβε και μετονομάστηκε σε Theodore. Φιλοδοξεί βέβαια να σταδιοδρομήσει στο εξωτερικό, θα μού πείτε, οπότε δικαιολογείται η μετονομασία του. Ωστόσο δεν βλέπω για ποιον λόγο χρησιμοποιεί και για τις εμφανίσεις του στην Ελλάδα την ξενική εκδοχή ενός ελληνικότατου ονόματος. Ασχολείσαι με επουσιώδη πράγματα, θα μού πείτε και πάλι. Όμως το όνομα που φέρει κάθε άνθρωπος δεν είναι επουσιώδες ζήτημα. Είναι αφάνταστης σπουδαιότητας να κατορθώσει ο άνθρωπος να καταστεί άξιος του ονόματος που φέρει πριν εγκαταλείψει τον μάταιο τούτο ψευδαισθητικό κόσμο. Εξάλλου, θα μού αντιτείνετε, και πάμπολλοι άλλοι έλληνες καλλιτέχνες που σταδιοδρόμησαν ή απλώς πέρασαν για λίγο από το εξωτερικό εξελατίνισαν το όνομά τους. Ο μέγιστος όμως Δομήνικος Θεοτοκόπουλος δεν έπαψε ποτέ να υπογράφει ελληνικά τους πίνακές του μολονότι διέτριψε το μεγαλύτερο μέρος του βίου του εκτός Ελλάδος, με ξένους παραγγελιοδότες και επιπλέον υπό τη μόνιμη απειλή της ισπανικής Ιεράς Εξέτασης να επικρέμαται πάνω από το κεφάλι. Εν πάση περιπτώσει, ο εν λόγω Theodore (προφ. Θίοντορ) δήλωσε σε συνέντευξή του πώς μπορεί ο στίχος των τραγουδιών του να είναι αγγλικός, «όμως η σκέψη, η ψυχή του στίχου του είναι ελληνική». Τώρα τρέχα γύρευε πώς μπορεί να συμβιβάζεται μια ελληνική ψυχή με ξένο γλωσσικό επένδυμα. Θα τρίζουν τα κόκκαλα του Διονυσίου Σολωμού, που κατείχε την ιταλική και δυσκολευόταν αφάνταστα με την ελληνική γλώσσα, στην οποία ωστόσο διατύπωσε το σπουδαιότατο ποιητικό έργο του, του Κάλβου, που, αν και διέτριψε το μεγαλύτερο μέρος του βίου του στο εξωτερικό εκφράστηκε ποιητικά στα ελληνικά, του Γιώργου Σαραντάρη, που κι αυτός είχε την ιταλική γλώσσα ως, τρόπον τινα, μητρική, κι εντούτοις στιχούργησε στα ελληνικά, του Οδυσσέα Ελύτη κ.ά.
Η γλώσσα της ψυχής μας είναι μόνο εκείνη που μιλάμε όταν ονειρευόμαστε, η γλώσσα την οποία χρησιμοποιούμε όταν συνομιλούμε με τον εαυτό μας, όταν μονολογούμε, με την οποία έκφράζουμε τον πόνο, το φόβο και την απελπισία σας, η γλώσσα η οποία ανεβαίνει αυθόρμητα στα χείλη μας όταν κινδυνεύουμε και επικαλούμαστε τη μάνα μας ή την Παναγία, η γλώσσα εκείνη που μας εγκαταλείπει μόνο με την τελευταία μας πνοή. Αναρωτιέμαι, λοιπόν, αν ο Θίοντορ κάνει όλα αυτά που προαναφέραμε στα αγγλικά. Αν ναι, τότε η ψυχή του είναι αγγλική και καλώς πράττει να χρησιμοποιεί την αγγλική γλώσσα στα τραγούδια του. Ειδάλλως ας παραδεχτεί ευθέως ότι η εκ μέρους του χρήση της αγγλικής γίνεται για καθαρά εμπορικούς λόγους, κι ας αφήσει τις πονηρές θεωρίες περί ελληνικής ψυχής του αγγλικού στίχου του.

Φοίβος Ι. Πιομπίνος piombinos blogspot.com.