Η σωματική ομορφιά

Όταν η συναρπαστική ομορφιά ενός προσώπου μάς πονάει βαθιά, επειδή για διάφορους λόγους μάς είναι απαγορευμένη και συνεπώς παραμένει άπιαστο όνειρο, και η ματαίωση που το γεγονός αυτό προκαλεί είναι πολλές φορές αβάσταχτη, ας μάς παρηγορεί η σκέψη ότι η ομορφιά αυτή είναι φθαρτή και φευγαλέα, και ότι σε λίγα μόλις χρόνια, έτσι κι αλλιώς, δεν θα υπάρχει πιά. Και τότε θα παραξενευόμαστε εμείς οι ίδιοι, πώς συνέβη το πρόσωπο αυτό να μάς είχε κάποτε τόσο πολύ συνεπάρει. « Μα πού είναι τα χιόνια τα παλιά;» (Mais où sont les neiges d’ antan?), αναρωτιέται σε κάποια του ωδή και ο γάλλος ποιητής Φρανσουά Βιγιόν (Villon, 1431-1463), που τραγούδησε την ομορφιά που παρέρχεται.
Μόνο η πνευματική ομορφιά δεν χάνεται ποτέ, παραμένει άφθαρτη, και μάλιστα με τα χρόνια αυξάνεται, όπως το άρωμα και η γεύση ενός καλού παλιού κρασιού.
Και να μην ξεχνάμε ότι ακόμα και το ωραιότερο σώμα κρύβει μέσα του εν δυνάμει τα σκουλήκια που θα συνδράμουν μια μέρα στην αποσύνθεσή του, στη σήψη του.

Φοίβος Ι. Πιομπίνος piombinos.com