Σχετικά με τη Βενεζουέλα

     Ξαφνικά όλα τα ευρωπαϊκά  κράτη και κυρίως τις ΗΠΑ τα έπιασε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την ταραχώδη πολιτική κατάσταση που επικρατεί στη Βενεζουέλα. Είναι βλέπετε τα τεράστια κοιτάσματα πετρελαίου που υπάρχουν σε αυτήν τη νοτιοαμερικάνικη χώρα, χώρα άλλοτε προορισμού οικονομικών μεταναστών, στην οποία σήμερα  μεγάλα τμήματα του λαού υποφέρουν οικονομικά.  Τό ίδιο όμως δεν συμβαίνει και με τη μεγάλη πετρελαιοπαραγωγό Νιγηρία, της οποίας η πλειονότητα των κατοίκων πένεται; Το τι συμβαίνει ωστόσο στη Βενεζουέλα είναι αποκλειστικά ζήτημα των κατοίκων τους και οι ξένες δυνάμεις δεν έχουν κανένα λόγο να επεμβαίνουν σε αυτή. Τα τελευταία χρόνια τα σπουδαιότερα ευρωπαϊκά κράτη  κάνουν επιλεκτικά τον τιμητή αντιδραστικών καθεστώτων κάνοντας εξαγωγή δημοκρατίας, η οποία όμως δεν είναι εξαγώγιμο προϊόν.  Το αποτέλεσμα με τις «αραβικές ανοίξεις»  ήταν να ανατραπούν κοσμικά δικτατορικά καθεστώτα και να αντικατασταθούν από φανατικά θρησκευτικά καθεστώτα, να αντικατασταθούν στρατιωτικοί ηγέτες από μουλάδες. Και ενώ οι Ευρωπαίοι κόπτονται και δήθεν ανησυχούν  για τις ταραχές, τις οποίες σκοτεινές δυνάμεις έχουν κάθε συμφέρον να συντηρούν στη Βενεζουέλα, δεν δείχνουν την ίδια ζέση για άλλα σκοτεινά, αντιδραστικά  καθεστώτα όπως αυτό της Σαουδικής Αραβίας. Υποστηρίζουν μάλιστα τον ηγέτη της Βενεζουέλας Χουάν Γκουαϊδό, ο οποίος εμφανίστηκε από το πουθενά και, άκουσον άκουσον, αυτοανακηρύχθηκε μεταβατικός πρόεδρος της χώρας έναντι του εκλεγμένου εν πάση περιπτώσει, έστω και με όχι πολύ καθαρό τρόπο, Νικολάς Μαδούρο. ΄Οπως πολύ εύστοχα σχολίασε ο γελοιογράφος της Αυγής της Κυριακής Τάσος Αναστασίου, είναι σαν ο Τραμπ να μην αναγνώριζε τον Μακρόν ως νόμιμο προέδρο της Γαλλίας και να του ζητούσε τη διενέργεια ελεύθερων εκλογών. Αυτόν λοιπόν τον αυθαίρετα αυτοανακηρυχθέντα και επομένως ενάντιο προς κάθε δημοκρατική νομιμότητα  πρόεδρο της Βενεζουέλας, έσπευσαν να τον υποστηρίξουν, αναγνωρίζοντάς τον, πολλά κράτη της Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης, τα οποία ωστόσο ανέχονται επίσης πολλά άλλα αυταρχικά καθεστώτα καί εντός της ίδιας της ΕΕ. Τι να περιμένει όμως κανείς από αποικιοκρατικά κράτη που καταδυνάστευσαν  και απομύζησαν επί αιώνες τις αποικίες τους;  Τι να περιμένει κανείς από μια Γαλλία που συνετέλεσε στο λιντσάρισμα του Καντάφι και στην κυριολεκτική  διάλυση της Λιβύης, όπου σιωπηρά  διατηρεί ακόμη στρατεύματα, προκειμένου η Total να εξακολουθεί να αντλεί το λιβυκό πετρέλαιο;Τι να περιμένει κανείς από τις ΗΠΑ που απαγχόνισαν τον Σαντάμ Χουσεΐν και διέλυσαν εντελώς το Ιράκ, μια από τις πιο προηγμένες από κάθε άποψη αραβικές χώρες; Και τι πέτυχαν  οι Μεγάλες Δυνάμεις  στη Συρία πέρα  από την ολοκλήρωση της δήωσης και της καταστροφής της; Ας αφήσουν λοιπόν οι Μεγάλες Δυνάμεις τους Βενεζουελανούς να λύσουν μόνοι τους τις διαφορές τους και ας πάψουν να ενδιαφέρονται υποκριτικά για την τύχη τους, δηλαδή για τα πετρέλαιά τους.

Φοίβος Ι. Πιομπίνος    piombinos.com