Η τριπλή κατοχή της Ελλάδας 1941-1944

Η Κατοχή της Ελλάδας κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου πολέμου ξεκίνησε το 1941, μετά την αποτυχία που σημείωσε η μεγάλη ιταλική εαρινή επίθεση, και υπήρξε αποτέλεσμα της  εισβολής των γερμανικών στρατευμάτων, τα οποία μέχρι τα τέλη Μαϊου 1941 είχαν υποτάξει το σύνολο της χώρας. Η Κατοχή τερματίστηκε με την αποχώρηση των Γερμανών τον Οκτώβριο 1944. Σε ορισμένες ωστόσο περιπτώσεις, όπως στην Κρήτη ή σε άλλα νησιά, γερμανικές φρουρές παρέμειναν oπλισμένες, με την ανοχή των Βρετανών, μέχρι τον Μάιο και τον Ιούνιο 1945.

Εδώ πρέπει να τονιστεί πως η Ελλάδα είναι η μοναδική ευρωπαϊκή χώρα που υπέστη τριπλή βάρβαρη κατοχή: γερμανική, ιταλική και βουλγαρική. Ειδικότερα, οι Γερμανοί διατήρησαν  υπό τον έλεγχό τους τις στρατηγικά σημαντικότερες  περιοχές της Ελλάδας, μεταξύ των οποίων την Αθήνα με την Αττικοβοιωτία, τη Θεσσαλονίκη με την Κεντρική Μακεδονία και ορισμένα νησιά του Αιγαίου, ενώ η υπόλοιπη χώρα μοιράστηκε σε ζώνες ελέγχου των συμμαχικών προς τη Γερμανία χωρών, δηλαδή της ταπεινωμένης από τους ΄Ελληνες  Ιταλίας και της Βουλγαρίας. Η ζώνη ελέγχου των Ιταλών περιλάμβανε περίπου τα 2/3 της ελληνικής επικράτειας. Η ιταλική κατοχή υπήρξε, αντίθετα από την επικρατήσασα μυθολογία, ιδιαίτερα σκληρή, ιδίως στις περιοχές, που οι Ιταλοί στόχευαν μελλοντικά να τις προσαρτήσουν στο κράτος τους, σχεδιάζοντας την επαναχάραξη των συνόρων στα Βαλκάνια και προωθώντας σχέδια διαμελισμού της Ελλάδας. Αντιπαρερχόμεθα όμως την παράθεση των ιταλικών αγριοτήτων και περνάμε σε εκείνες -πιο άγνωστες- των Βουλγάρων. Ο βουλγαρικός στρατός εισήλθε στην Ελλάδα στις 20 Απριλίου 1941, ακολουθώντας τις γερμανικές δυνάμεις, και κατέλαβε την Ανατολική Μακεδονία και τη Δυτική Θράκη εκτός από μία εδαφική ζώνη στο νομό ΄Εβρου, η οποία παρέμεινε υπό γερμανική κατοχή. ΄Ετσι οι Βούλγαροι πραγματοποιούσαν τον μόνιμο πόθο τους να ανοίξουν δίοδο για τη χώρα τους στο Αιγαίο. Η βουλγαρική κατοχή υπήρξε ιδιαίτερα θηριώδης, σκληρή. Από την πρώτη μέρα οι Βούλγαροι εφάρμοσαν πολιτική εξόντωσης ή απέλασης του ελληνικού πληθυσμού με προφανή στόχο τον εκβουλγαρισμό ολόκληρων περιοχών και την προσάρτησή τους στη μεγάλη Βουλγαρία. ΄Ηδη ώς τα τέλη του 1941 είχαν εκδιώξει περισσότερους από 100.000 ΄Ελληνες από τις εστίες τους  και είχαν πραγματοποιήσει εποικισμούς με βουλγαρικούς πληθυσμούς. Μέχρι τη λήξη του πολέμου οι Βούλγαροι είχαν σφαγιάσει 6.οοο ΄Ελληνες, εκ των οποίων 1.124 μόνο στο Δοξάτο Δράμας, που το 1941 υπέστη για τρίτη φορά τη βουλγαρική βαρβαρότητα ύστερα από εκείνη του 1913 και του 1917.

Φοίβος Ι. Πιομπίνος   piombinos.com