Η δυνατότητα άσκησης νέου πολιτικού δικαιώματος στην Ευρωπαϊκή ΄Ενωση

Σας μεταφέρω μία είδηση, την οποία διάβασα στον ξένο Τύπο, αλλά η οποία πέρασε εντελώς απαρατήρητη στην Ελλάδα, αφού δεν έγινε διόλου λόγος γι’ αυτήν από κανέναν παράγοντα του δημόσιου βίου μας, μολονότι την κρίνω πολύ σημαντική. Όλοι, βλέπετε, οι κυβερνητικοί παράγοντες ασχολούνται με τις επικείμενες εκλογές και παραβλέπουν βαρυσήμαντες αποφάσεις που λαμβάνονται από την Ευρωπαϊκή ΄Ενωση και αφορούν το μέλλον εκατομμυρίων ευρωπαίων πολιτών. Εν πάση περιπτώσει, από την 1η Απριλίου οι πολίτες της Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης διαθέτουν πλέον έναν καινούργιο μοχλό πίεσης για να εισακούονται τα αιτήματά τους από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς: την Πρωτοβουλία των Ευρωπαίων Πολιτών (Π.Ε.Π.). Καινοτομία της Συνθήκης της Λισσαβώνας  της 1ης Δεκεμβρίου 2009, η Π.Ε.Π. δίνει τη δυνατότητα σε ένα τουλάχιστον εκατομμύριο πολίτες, προερχόμενους από το ένα τουλάχιστον τέταρτο των κρατών-μελών, να ζητούν από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή να καταθέσει πρόταση νόμου επί ενός δεδομένου θέματος. Στόχος αυτής της μεταρρύθμισης είναι να απαντήσει στις όποιες κριτικές ακούγονται περί δημοκρατικού ελλείμματος εντός της Ευρωπαϊκής΄Ενωσης.
΄Ηδη έχει κατατεθεί μία δεκάδα προτάσεων. Κατά την άποψη του συντηρητικού βουλευτή Αλαίν Λαμασούρ (Alain Lamassoure), του λοιπού υπάρχει, εκτός από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή (Commission), το Ευρωκοινοβούλιο (Parlement) και το Συμβούλιο των Υπουργών (Conseil des Ministres), και «μία τέταρτη εξουσία πρωτοβουλίας, η οποία ανήκει σε όλους τους ευρωπαίους πολίτες». Μη γελιόμαστε όμως πως όλα είναι ευνοϊκά κι εύκολα, γιατί η διαδικασία αυτή καθεαυτή δεν είναι και τόσο απλή. Και τούτο επειδή, προκειμένου να λειτουργήσει η Π.Ε.Π., είναι απαραίτητο να συσταθεί μία επιτροπή πολιτών από επτά τουλάχιστον οργανωτές, προερχόμενους από επτά τουλάχιστον κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης. Στη συνέχεια η πρόταση των πολιτών καταγράφεται από την Επιτροπή, αφού προηγουμένως αυτή εξετάσει, εντός το πολύ δύο μηνών, το περιεχόμενό της. Με αυτό τον τρόπο διασφαλίζεται πως δεν θα υποβληθούν προτάσεις που να είναι προδήλως αντίθετες προς τις ισχύουσες συνθήκες ή που να έχουν, παραδείγματος χάριν, περιεχόμενο ρατσιστικό ή ξενοφοβικό. ΄Ετσι, για παράδειγμα, δεν θα μπορεί να υποβληθεί πρόταση για την επαναφορά της θανατικής ποινής στην Ευρώπη.
Η εν λόγω διαδικασία είναι, λοιπόν, αρκούντως χρονοβόρα και πολύπλοκη. Ωστόσο οι πολίτες μπορούν να υποστηριχτούν στην προσπάθειά τους από διάφορους συνδέσμους, όπως π.χ. ο Σύνδεσμος Ζάν Μοννέ (Jean Monnet). Ο διευθυντής του, Philippe Le Guen, εξηγεί  ότι τέτοιοι σύνδεσμοι «μπορούν να φέρνουν σε επαφή τα ευρωπαϊκά δίκτυα με τους πολίτες, ώστε να συγκεντρώνεται ο απαραίτητος αριθμός των υπογραφών». Τούτο αποτελεί πολύτιμη βοήθεια για να μειώνεται η απόστατη ανάμεσα στους ευρωπαίους πολίτες και τους ευρωπαϊκούς θεσμούς.

Φοίβος Ι. Πιομπίνος