Ο αυτοπροσδιορισμός

Πώς αυτοπροσδιορίζεσαι; Ως αποκομμένη από την πηγή της ύπαρξη, τραγική και μόνη, ή συλλειτουργείς ως μέρος του ενιαίου Όλου; Η ζώσα σχέση σου με το όλο πράγμα λύνει τα δεσμά, είτε είναι πρόσκαιρα είτε σε διάρκεια, που η έστω στιγμιαία μη εγρήγορση μπορεί να προκαλέσει. Και τι σημαίνει εγρήγορση; Σταθερός συντονισμός με εκείνο που «παίζει» πίσω από αυτό που φαίνεται. Και αυτό είναι πάντοτε Θεός. Για τις αγγελικές συνειδήσεις, ο συντονισμός αυτός δεν διακόπτεται. Η πραγματικότητα διαρκώς εναλλάσσεται, το ίδιο και η αντίληψη μας γι’ αυτήν. Εκείνο που παραμένει σταθερό είναι η σύνδεσή μας με αυτό που έχουμε βαθύτερα «υπογράψει» ως δική μας πραγματικότητα. Εκεί βρίσκεται η ασφάλεια και το σημείο της επαναφοράς μας από κάθε παρεκτροπή του νου ή ψευδαισθητική επήρεια, που, εξάλλου, δεν απηχεί καμία πραγματικότητα πέρα από αυτήν της ψευδαίσθησης. Ό,τι κι αν γίνεται στο Μάτριξ, δεν έχει αληθινή υπόσταση. Δεν έγινε ποτέ τίποτα! Τα παράσιτα -ή αλλιώς «δαιμονική» επήρεια- στο σταθερό σήμα που είναι ο Θεός, είναι αναπόφευκτα μέχρι ενός σημείου, εδώ όπου άρχων του κόσμου τούτου είναι ο «δαίμονας», δηλαδή η ελαττωμένη συνείδηση. Και παραμένει ελαττωμένη επειδή δεν ποθεί την επιστροφή στο μυστήριο της ενότητας, από τo οποίo αυτοεξαιρέθηκε. Ο άνθρωπος όμως, ο αγαπημένος Γιος του Θεού, δεν βρίσκει ανάπαυση παρά μόνο στην αγκαλιά του Πατέρα του, στην ανάκτηση της Χριστότητας,, η οποία είναι η αληθινή του φύση. Γι’ αυτό και εκεί καταφεύγει! Και στην στοργικότητα των αγγέλων που κάθε στιγμή, με την αδιάλειπτη φωτεινή τους συμπαρεύρεση στα ανθρώπινα δρώμενα, τού θυμίζουν τα φτερά του.