Η αθώα έμπνευση της στιγμής

Aς ρίξουμε φως σε δύο έννοιες που πολύ ταλανίζουν τον άνθρωπο: το θέλω (το φάσμα των επιθυμιών) και το πρέπει. Είναι οι δυο μυλόπετρες που αλέθουν τις προσπάθειες μας αφού σπάνια το θέλω και το πρέπει συμπίπτουν. Το πρέπει κατηγορεί το θέλω για αυθαιρεσία, και το θέλω κατηγορεί το πρέπει για ψυχαναγκασμό. Το θέλω παράγει ενοχή, και το πρέπει, ως υπερεγώ, κατάκριση. Η αρχή της ηδονής και η αρχή της πραγματικότητας. Μια ακόμα ψευδοεπιλογή του νου ανάμεσα σε έννοιες και λέξεις για να συντηρεί την διάσπαση και την σύγκρουση. Ο νους είναι αυτός, εξάλλου, που βαφτίζει τα θέλω και τα πρέπει του. Έξω από τον νου υπάρχει μόνο το ευλογημένο ποτάμι του είναι που παράγει ευδαιμονία, η άγια ροή της χαράς που είναι ταυτόσημη με την χάρη. Ωστόσο ο νους καλείται κάθε φορά να αποφασίσει ανάμεσα στις αντιθέσεις που ο ίδιος δημιουργεί. Τι να επιλέξει ανάμεσα στο θέλω και το πρέπει; Η σωτήρια απάντηση όσο τίθεται το ερώτημα είναι το θέλω! Αν ο άνθρωπος δεν περάσει από τα θέλω του δεν θα φτάσει ποτέ στα πρέπει του. Μέχρις ότου αντιληφθεί ότι η αυθεντικότητα του εαυτού του βρίσκεται στην αθώα έμπνευση της κάθε στιγμής… Πέρα από το καλό και το κακό, τον θεό και τον διάβολο του νου.