Η αμηχανία της φώτισης

Ποιος φωτίστηκε; Το εγώ! Και «κατόπιν»; Αυτό στο οποίο δεν δίνεις διέξοδο γυρίζει και σε πνίγει! Το να προσπαθείς να σταματήσεις τον ποταμό είναι μάταιο, και το ίδιο επικίνδυνο με το να μην μπεις ποτέ σ’ αυτόν για να τον διαβείς και να περάσεις απέναντι! Το εγώ επιστρέφει δριμύτερο στον κόσμο με το προνόμιο της φώτισης για να αναζητήσει δικαίωση και αποτελέσματα! Ο κόσμος όμως είναι στην θέση του, ακόμα σκληρότερος και ανθιστάμενος! Μόνο στο μυστήριο της ενότητας, εκεί όπου το εγώ λιώνει μες στην προσφορά και την αγάπη, οι δυνάμεις του ανθρώπου είναι πραγματικά χρήσιμες στο μέτωπο του φωτός! Η μόνη ασφάλεια είναι η ζώσα σχέση και επικοινωνία με τον Οδηγό! Η χρυσή γραμμή μέσα από την οποία κατέρχεται το φως! Κάθε απομάκρυνση από την Πηγή ματαιώνει την όποια φώτιση, και ο άνθρωπος μένει σε ένα επικίνδυνο μετεωρισμό. Γνωρίζει αλλά χωρίς λύτρωση! Και τότε στρέφεται εναντίον του Οδηγού του!