Η καρδιά βεβαιώνει τον λόγο

Ο νους γίνεται συμβατός προς την Λάμψη, όσο λιγότερο εξαρτημένος είναι από συνήθειες και επαναληπτικές συμπεριφορές. Γι’ αυτό είναι σωτήριο να τον εκπαιδεύεις κάνοντας πράγματα που δεν του αρέσουν, που τον ξεβολεύουν, που του χαλάνε την ανιαρή του «γραμμικότητα». Αυτό που τρελαίνει τον νου είναι το απρόβλεπτο, το κβαντικό, το αυθόρμητο, το «τυχαίο», το έξω από τον έλεγχό του. Οι γενναίες παράλογες πράξεις, όπως έλεγε ο Ζορμπάς. Ο νους αντιστέκεται σθεναρά στο θαύμα! Στην βεβαιότητα δηλαδή ότι ο λόγος του Υιού του Θεού εισακούεται! Ο συμβατικός νους είναι ένας μίζερος μπακάλης. Υπολογίζει διαρκώς τι έχει να χάσει και τι να κερδίσει. Ζητά το όφελος, ζητά να ελέγξει το αποτέλεσμα! Όμως η θεϊκότητα κινείται με τρόπο ανεξιχνίαστο για τον νου. Καθώς ο νους δεν έχει πρόσβαση στις μη γραμμικές πραγματικότητες, δέσμιος στην αντίληψη του χωρο-χρόνου, δεν μπορεί να δει ούτε το πραγματικό τραύμα ούτε και την θεραπεία του. Αυτή την έλλειψη του νου, υποκαθιστά η καρδιά, η μόνη που μπορεί να καταθέσει βεβαιότητα! Η καρδιά βεβαιώνει τον Λόγο… Ο νους τότε την ακολουθεί… Για τον νου είναι λογικό οι κακοί να αντιπαθούν τους καλούς, και οι καλοί τους κακούς. Ο Υιός του Θεού όμως γνωρίζει πως κάθε άνθρωπος δεν είναι παρά εαυτός του. Και η μορφή του πόνου, της ανεπάρκειας που τον αναστατώνει, τον αφορά γιατί του ζητά να την λυτρώσει στο πρόσωπο του εαυτού-άλλου, είτε αυτός έχει την μορφή του θύτη είτε του θύματος. Ευτυχώς η ίδια η συμπόνια εμβαπτίζει τον άνθρωπο στην Υιότητα. Την μόνη του ταυτότητα.