Οδυσσέας Ελύτης

Στον αντίποδα του άκρατου ιδεαλισμού του Νίκου Καζαντζάκη, της μεσσιανικής αντίληψης του κόσμου που συγκλόνισε την εφηβεία μου, έρχεται ο Οδυσσέας Ελύτης, ο αγαπημένος ποιητής, με το δικό του καράβι στην Ιθάκη: ερωτικός, ωραίος ως Έλλην, ελληνικά μεταφυσικός, δηλαδή φυσικός, διαφανής. Και μέσα από το θάμβος του εκτυφλωτικού φωτός που αιχμαλωτίζει σε λέξεις ελληνικές, καθώς αυτές εκρήγνυνται αποκαλύπτουν την αείποτε καινούρια όψη της άμεσης εμπειρίας της ζωής ως ηλιακού γεγονότος. Η μορφή όχι μόνο δεν κρύβει τον Θεό αλλά τον αποκαλύπτει. Ο δυϊσμός τελειώνει! Το σώμα ποτέ δεν ήταν κάτι άλλο από αγνοημένο πνεύμα. «Ε, λοιπόν, ναι. Αυτό που γύρεψα, είμαι!» είπες, Οδυσσέα. «Λαγαρό και ανέλπιδο είναι το μάτι μου και θεάται τα πάντα» είπες εσύ μπάρμπα Νίκο… Αυτό το μάτι που κοιτάζει τον κόσμο σαν για πρώτη, σαν για τελευταία φορά… «Να γίνει η αγάπη πέτρωμα να γυαλίσει πάνω της η απονιά των ανθρώπων…» Μαζί ήρθαμε στο μαγικό Αστρόπλοιο. Ήρθα εγώ για όλους! Τους πήρα μαζί μου στην προκαθορισμένη Συνάντηση. «Ή κι οι δυο μαζί ή κανείς. Μ’ ακούς;» είπες Οδυσσέα, στον ιδανικό σου άλλο. Ή όλοι ή κανείς λέω στον άγγελο…