Είμαι παιδί της γης και του έναστρου ουρανού αλλά το γένος μου είναι μόνον ουράνιο…

Ορφική Πινακίδα από την Πετηλίαν της Κάτω Ιταλίας

«Γης παις ειμί και ουρανού αστερόεντος, αυτάρ εμοί γένος ουράνιον^. τόδε δ’ ίστε και αυτοί. Διψίη δ’ ειμί αύη και απόλλυμαι. Αλλά δότ’ αίψα ψυχρόν ύδωρ προρρέον της Μνημοσύνης από λίμνης»

«Θα βρεις μία κρήνη στα αριστερά του οίκου του Άδη• δίπλα σ’ αυτήν λευκό βρίσκεται κυπαρίσσι. Σ’ αυτήν την κρήνη μην πλησίασης κοντά. Αλλά θα βρεις μιάν άλλη κοντά στης Μνημοσύνης την λίμνη, που κρύο νερό αναβρύζει και φύλακες την φυλάνε.

Πες: της γης παιδί είμαι και του έναστρου ουρανού
αλλά το γένος μου είναι βεβαίως (μόνον) ουράνιο.
Αυτό το γνωρίζετε και σεις οι ίδιοι.
Φλέγομαι από την δίψα μου και χάνομαι•
δώστε μου γρήγορα κρύο νερό
που αναβρύζει από της Μνημοσύνης την λίμνη.

Και αυτοί θα σου δώσουν να πιείς από την ιερή κρήνη
Και τότε μαζί με τους άλλους ήρωες θα βασιλεύης…».

Τα Ορφικά ταφικά έθιμα όριζαν να τοποθετηθή στον τάφο του μεμυημένου νεκρού η ανωτέρω πινακίδα από φύλλο χρυσού σε εξαγωνικό κύλινδρο και να κρεμαστεί από χρυσή άλυσιν στον λαιμό του ως φυλακτό.