Η τέχνη είναι για να μας θυμίζει πως η «ουτοπία» ενός όμορφου κόσμου δεν είναι αφέλεια αλλά η ψυχή μας! Ειδικά ημών των Ελλήνων!

«Ενήλικοι στην Αίθουσα» του Κώστα Γαβρά

Συγκινητικός ο αγαπημένος, «δικός μας» Κώστας Γαβράς, στο πώς, στα 86 του χρόνια, εξακολουθεί να βλέπει με εφηβικό βλέμμα την πατρίδα του, αλλά και στην τόλμη του να εκθέσει με σθένος τα κέντρα εξουσίας της Ευρώπης! Η πρόθεση του άλλωστε ήταν να δείξει μια σύγχρονη τραγωδία!

Ο Βαρουφάκης, τα Eurogroups, οι ξένοι, παρουσιάζονται στην ταινία εντελώς πειστικά ως προς την αλήθεια που εμείς οι Έλληνες ήδη ξέραμε! Και κινηματογραφικά  εξαιρετικά επιτυχημένα! Εξάλλου ο Γαβράς μπήκε, όπως γνωρίζουμε, στον απίστευτο κόπο να ακούσει τις περίφημες ηχογραφήσεις των συναντήσεων του Βαρουφάκη! Ο ανεκδιήγητος Γερούν, ο Σόιμπλε, η Λαγκάρντ και όλος ο υπόλοιπος θίασος απίστευτα ρεαλιστικοί. Και όπως ο ίδιος ο Γαβράς είπε, στα 15 τελευταία λεπτά της ταινίας περιγράφονται επακριβώς  τα γεγονότα!

Η ελληνική μεριά, εντούτοις, και ο Τσίπρας είναι αφηγηματικά αδύναμοι κρίκοι. Βέβαια κινηματογραφικά ο “ήρωας” της ταινίας εξ ορισμού είναι ο Βαρουφάκης. Στο βιβλίο του άλλωστε «Ανίκητοι ηττημένοι» βασίστηκε η ταινία. Και ο Χρήστος Λούλης που τον υποδύεται είναι παραπάνω από εξαιρετικός! Γι’ αυτό και τον αναδεικνύει πλήρως ως  χαρακτήρα.

Ο Τσίπρας πάντως δεν εμφανίζεται από τον φίλο του τον Γιάνη να “προδίδει”, αλλά να εκβιάζεται ανελέητα και να σύρεται τραγικά στον χορό τους -έναν «θανάσιμο» χορό όπως τον δείχνει σουρεαλιστικά στο τέλος της ταινίας ο Γαβράς- καθώς όλοι τον «κλείνουν» στην τελική επιλογή της συνθηκολόγησης…  

«Οι πλατείες» που «ήταν γεμάτες από το νόημα που είχε κάτι απ΄τις φωτιές» όπως μας τραγουδούσε κάποτε ο Νιόνιος, φαίνονται αφελείς, συναισθηματικές, ουτοπικές εξάρσεις, και οι συζητήσεις των μελών της κυβέρνησης Τσίπρα σε κλίμα φοιτητικών συνελεύσεων! Μήπως γιατί έτσι ήταν; Και αυτό ακριβώς ήθελε να δείξει ο Γαβράς;

Πέρα από ό,τι επιμέρους μπορεί να πει κανείς για την ταινία αυτή, η αξία της έγκειται στην καταγγελία της Ευρώπης μέσα από το αδιαμφισβήτητο κύρος του Κώστα Γαβρά! Να δουν οι ξένοι, έστω από την κλειδαρότρυπα, τον κυνισμό, την αλαζονία, τον αυταρχισμό, το «ό,τι νά’ ναι» αυτών που τους κυβερνούν! Απορώ πώς οι ασκούντες κριτική στην οπτική της ταινίας δεν μένουν σ’ αυτό, που μας αφορά όλους τους Έλληνες! Όσο για το τίμημα του να τολμήσει Ευρωπαίος ηγέτης να πει δημόσια πως ο βασιλιάς είναι γυμνός, ήταν αναμενόμενο! Όμως, εντέλει «οι μόνες χαμένες μάχες είναι εκείνες που δεν δίδονται!»

Η τέχνη εξάλλου είναι για να μας θυμίζει πως η ουτοπία ενός όμορφου κόσμου δεν είναι αφέλεια αλλά η ψυχή μας! Ειδικά ημών των Ελλήνων!