Μικρό σχόλιο για την συναυλία του Νίκου Ξυδάκη στον κήπο του Μεγάρου Μουσικής

Άκουσα προ ημερών τον Ξυδάκη στον κήπο του Μεγάρου. Απογοητευτικοί οι νεωτερισμοί του! Σκότωσαν τραγούδια με ψυχή… Ο Ρασούλης θα τον έπαιρνε με το σκουπόξυλο! Ας αφήσουμε το παρελθόν στην ομορφιά του! Είναι ό,τι καλύτερο μπορούμε να κάνουμε για την ανασύστασή του ως ομορφιά και αλήθεια στο παρόν! Αν βεβαίως έχει ομορφιά και αλήθεια! Εξάλλου, μπορεί ένας μουσικός να εκφραστεί πειραματικά με καινούργια πράγματα! Το «πείραγμα» τού επιτυχημένου «παλιού» δεν απαγορεύεται βεβαίως, φτάνει να είναι το ίδιο επιτυχημένο! Γιατί αλλιώς υπάρχει η εκδίκηση της γυφτιάς! Σκέφτηκα στο τέλος της συναυλίας να τον κατσαδιάσω! Γιατί τον αγαπώ! Τον είδα όμως τόσο χαρούμενο, που είπα δεν θα το κάνω! Δεν γίνεται εξάλλου όλα να αρέσουν σε όλους!

Υστερόγραφο
Συγγνώμη για την αυστηρή κρίση μου, και μάλιστα για έναν αγαπημένο μουσικό! Αυτό όμως που έλειπε από την διασκευή των τραγουδιών ήταν η λαϊκότητά τους, δηλαδή η αλήθεια τους! Είχε αφαιρεθεί στο όνομα της εκσυγχρόνισης του ήχου!