Ρίζες και φτερά, Γη και Ουρανός, Μητέρα και Πατέρας

Σημειώσεις καρδιάς από το σεμινάριο της ψυχολόγου-εικαστικού και φίλης Τερέζας Βαλαβάνη με θέμα “Οι ρίζες μας και ο αγγελικός μας εαυτός” στον Πολυχώρο Τέχνης “Αλεξάνδρεια” στις 2.12.2017

«Είμαι παιδί της Γης και του Ουρανού!» έγραφαν οι Ορφικοί με χρυσά έλυτρα στα μέτωπα των νεκρών!
Το Κωνάριο πάντως -τα φτερά μας!- είναι ανοιχτό όταν ερχόμαστε στον κόσμο… Κλείνει όπως σβήνει και ο έρωτας! Εγγενής αδυναμία να τα κρατήσουμε! Προς το παρόν…

Κατενώπιον μου οι άγγελοι από τα κολάζ της Τερέζας, “Μινωίτες και άγγελοι” στοιχημένοι σαν γραμματόσημα, όπως σχολίασε, και επακριβώς απλωμένοι σε ολόκληρο τον τοίχο σαν να ήταν μετρημένοι για εκεί! Γύρω μου άνθρωποι τόσο διαφορετικοί και ενδιαφέροντες όπως σε κάθε περίσταση που είναι αφορμή για επικοινωνία! Εξάλλου, «Τίποτα ανθρώπινο δεν μου είναι ξένο!» Παρόλο που «δεν θα ήθελα να είμαι σε ομάδα που θα με είχε σαν μέλος της!» -παραφράζω τον Γούντυ Άλλεν που το έλεγε για τις κάθε μορφής οργανώσεις!

Άντε μετά και να συστηθώ! Σπουδές και επάγγελμα! Πόσο με προσδιορίζουν; Δια της βίας να πω πως δεν ασχολήθηκα καθόλου με τα νομικά που σπούδασα αλλά ναι, το δίκαιο με αφορά! Και καθόλου μα καθόλου ως θεσμός καταστολής και τιμωρίας! Μα αφού για μένα δικαιοσύνη είναι το έλεος! Επάγγελμα: Ελεγκτής Εναέριας Κυκλοφορίας επί είκοσι χρόνια: ναι, Ζεν άσκηση και ταξίδια! Γύρισα την Γη! «Χαρίζω λέξεις» είπα εντέλει σε όσους με ρώτησαν με τι ασχολούμαι! Λεξούλες! Από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου! Βιβλιαράκια που δίνω χέρι με χέρι ή αφήνω σε παγκάκια! Αφού αρνιέμαι να εκδοθώ!

Δέντρο-εαυτός, Σπίτι-αναφορά ιερού Σημείου, μπαούλο στο υπόγειο-περιεχόμενο κρυμμένο κ.α., σύμβολα-εργαλεία προς αποκάλυψη προσωπικών μηνυμάτων…

Προσωπικές σκέψεις
Ρίζες πού; Σε μια γη που είναι μπάλα κινούμενη στο κενό! Σε μια σφαίρα πού είναι το πάνω και πού το κάτω για κάθε πλάσμα που πατά πάνω της; Το πάνω του ενός είναι το κάτω άλλων! Ρίζες μου ο Ουρανός!

Δέντρο: μια ολόλευκη αμυγδαλιά (συγχαρητήρια για το υποσυνείδητο μου, αφού μετά σκέφτηκα πως είναι το δέντρο που άνθισε όταν θέλησε να μιλήσει για τον Θεό, σύμφωνα με τα λεγόμενα του Καζαντζάκη) να αιωρείται! Το κάτω, νερά ήταν… (Και πάλι συγχαρητήρια! Είπε ο Ελύτης για τον Θεό: «Εγώ τον είδα καταμεσίς της θάλασσας» Αλήθεια πώς μας προσδιορίζει ό,τι αγαπάμε! Αναγνωρίζουμε και αναγνωριζόμαστε από τα οικεία κομμάτια της ψυχής! Οι ρίζες!

Το σκοτάδι δεν είναι μόνον το «κακό» αλλά και το άγνωστο!

Το κακό φωτίζεται από το φως για να το δεις και να διαλυθεί στο φως!

Το φως παράγει σκιά στο επίπεδο των μορφών και μάλιστα αντίστοιχη των μεγεθών τους αλλά υπάρχει μια στάση -η κάθετη!- ως προς τον ήλιο που δεν παράγει σκιά!

Η μαγεία και η δύναμη του ανθρώπου να επιλέγει! Να αυτοπροσδιορίζεται! «Σαν είναι ο τράγος δυνατός δεν τόνε βάνει η μάντρα! Άντρας την κάνει την γενιά κι όχι η γενιά τον άντρα!»

Άνθρωποι-άγγελοι, ουράνια όντα-άγγελοι, τι διαφορά έχουν; Ρίζες-φτερά, πάνω-κάτω, άνθρωπος-θεός (Άνθρωπος, το άλλο όνομα του Θεού» λέω μια σειρά βιβλίων μου): όλα χάνονται μέσα στην απύθμενη αίσθηση, έννοια, εμπειρία ό,τι περιλαμβάνει η λέξη ΚΑΛΟ! Ο νους βεβαίως ιδεολογεί ασυστόλως!

Το Δέντρο της Ζωής του Κόσμου Ένα!

Είμαστε από τα υλικά των Άστρων! «Στο ίδιο καζάνι βράζουμε» όπως είπε ένας παρευρισκόμενος φίλος!

«Απλά είμαστε εδώ!» επισήμανε ένας άλλος. «Τι χρειάζεται η αναζήτηση νοήματος!» Και όμως: αυτό είναι το Ζεν! Και το μέγα ζητούμενο! Απλά να είμαστε εδώ! Το πέραν δεν είναι άλλο από το εδώ!

Το μπαούλο: όσο κι αν έψαξα να βρω υπόγειο, δεν βρήκα! Το σπίτι μου δεν είχε υπόγειο! Όπως και το πραγματικό σπίτι της παιδικής μου ηλικίας! Το μπαούλο ήταν στο σαλόνι! Όπως πραγματικά εκεί ήταν στο σπίτι αυτό! Το άνοιξα και ήταν γεμάτο κούκλες και παιγνίδια της παιδικής μου ηλικίας! Μόλις το άνοιξα ξεπήδησαν λευκές μεταξωτές κορδέλες που πέταγαν χορευτικά…

Το σπίτι μου: το σπίτι των παιδικών μου χρόνων, του παππού και της γιαγιάς στα Χανιά, στην Αγία Μαγδαληνή! Διακοσμημένο όπως ήταν στην πραγματικότητα! Με ανοιχτά τα ψηλά του παράθυρα, φωτεινό! Στο κέντρο εκεί, το Ιερό Πρόσωπο: ένα το Πρόσωπο για μένα από παιδί -Ο Χριστούλης! Δεν τον ρώτησα κάτι! Τον αγκάλιασα και ήταν ένα «Σ’ αγαπώ!» Πάντα για μένα ο Χριστός το αιώνια Απόλυτο! Ο αγαπημένος Εαυτός! Το υπέροχο Όλον!

Οι άγγελοι: ο αθώος μας Εαυτός! Οι αγγελιοφόροι της Ελπίδας! Πετούν εμφανιζόμενοι απροσδόκητα και ζητούν να τους στεγάσουμε! Με συγκίνησε τόσο πολύ ένας τίτλος της Τερέζας, «Αστέγαστοι άγγελοι!»

Ένα ευχαριστώ στην αγαπημένη Τερέζα και σε όλους τους φίλους που γνώρισα εκεί!