Λίνος Κόκοτος, ένας ευγενής του ελληνικού τραγουδιού!

Στην εκπομπή του Ngradio «Ήχος το τελικό σύνορο» με τον Στέλιο Νικολαΐδη και τον Ισίδωρο Πάτερο υποδεχτήκαμε τον Λίνο Κόκοτο, έναν ευγενή του ελληνικού τραγουδιού!

Ένα ακορντεόν στα χέρια του όταν ήταν παιδί υπήρξε το έναυσμα για το ταξίδι του στην μουσική, και αργότερα ένα πιάνο που φόρτωσε ο πατέρας του στο τρίκυκλο και του το έφερε στο σπίτι! Σ’ αυτό το πιάνο αυτοσχεδίαζε από μικρός και μέχρι σήμερα πάνω σ’ αυτό γράφει τις μουσικές του συνθέσεις! Γνώρισε πολύ νέος τον Μίκη Θεοδωράκη ο οποίος διέκρινε το συνθετικό του ταλέντο. «Θα σε στείλω σε έναν νέο συνθέτη. Λέγεται Γιάννης Μαρκόπουλος». Την μεγάλη επιτυχία του «Μικρό παιδί» την πρωτόπαιξε στο σπίτι του Μαρκόπουλου! Η επαφή του με την μπουάτ Εσπερίδες στην Πλάκα, εκεί όπου τραγουδούσε ο Γιώργος Ζωγράφος, του άνοιξε ένα κόσμο ταλαντούχων και ανήσυχων μουσικών και καλλιτεχνών στον οποίο εντάχθηκε. “Μια μαγεία σε έναν τόσο μικρό χώρο!” Ο Ζωγράφος τον πήγε στον Πατσιφά της Λύρας, και ηχογράφησε το «Μικρό παιδί».  Κιθάρα έπαιξε ο Νότης Μαυρουδής και μπουζούκι ο μέγας Χάρης Λεμονόπουλος! Ο Πατσιφάς τον παρότρυνε να γράψει τραγούδια για τον Πουλόπουλο.  Γράφει το «Ένα μαχαίρι» και το «Χάθηκαν οι ώρες», ακολουθεί το LP «Οι ώρες» με τον Πουλόπουλο, τον Βιολάρη και τον Ζωγράφο. Ο Πατσιφάς έφερε και την Ρένα Κουμιώτη.

Το 1971 έκανε τον “Κήπο” με τον Γιάννη Πουλόπουλο, την Έλενα Κυρανά, τον Θανάση Γκαϊφύλια και την Μαρία Δουράκη, σε στίχους Άκου Δασκαλόπουλου. Στην συνέχεια, διακρίνοντας ο Πατσιφάς την “ελληνικότητα” της μουσικής του, του δίνει δύο ποιήματα του Ελύτη για να τα μελοποιήσει χωρίς να του αποκαλύψει τον ποιητή.  Είναι τα “Τζιτζίκια” και το “Ερημονήσι”.  Τα τραγούδια  αρέσουν στον Πατσιφά και τα ακούει ο Ελύτης.  «Έπιασες όλο το Αιγαίο!» του είπε ο Ελύτης. Έτσι βγήκε «Το θαλασσινό τριφύλλι» με τον Μιχάλη Βιολάρη και την Ρένα Κουμιώτη εν μέσω χούντας (1972) και μετά από δυσκολίες γιατί ο Ελύτης δεν ήταν αρεστός στο καθεστώς! Ο Ελύτης ήθελε τα τραγούδια να γίνουν σαν τα παραδοσιακά. «Ας μην ξέρουν ποιος τα έγραψε.  Απλώς να τα τραγουδάνε μικροί-μεγάλοι!»

Ευτύχησε να συνεργαστεί με σπουδαίους τραγουδιστές     (Ξυλούρη, Μητσιά, Γαλάνη, Κουμιώτη, Πουλόπουλο, Ζωγράφο, Γλυκερία, Μπέλλου, Νένα Βενετσάνου κ.ά.) αλλά και σπουδαίους στιχουργούς (Λευτέρη Παπαδόπουλο, Δημήτρη Χριστοδούλου, Άκο Δασκαλόπουλο κ.ά.)

Από τις σημαντικότερες δουλειές του θεωρεί τα «Αντιπολεμικά» (1978) που ερμήνευσε ο Ξυλούρης σε στίχους του Δημήτρη Χριστοδούλου. Ήταν και η τελευταία ηχογράφηση του Ξυλούρη.

Το 1975 κυκλοφόρησε ο  «Αποχαιρετισμός» σε στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου με τον Μανώλη Μητσιά και την Δήμητρα Γαλάνη.

Στην συνέχεια το “Άιντε και φύγαμε” (1979) με την Ελένη Βιτάλη, και το “Ποτάμι” (1986) με την Μπέλλου . Ακολούθησαν και άλλοι δίσκοι (“Ζωγραφιές και χρώματα”, “Τα όνειρα μας άσπρα”)

Το 2015 γίνεται η επιστροφή του Λίνου Κόκοτου. Συνεργάζεται με την ποιήτρια Βέρα Βασιλείου – Πέτσα στο βιβλίο-CD της με τίτλο «Βορινό παράθυρο» (Μετρονόμος, 2015). Την μουσική του ερμήνευσαν η Λιζέτα Καλημέρη και ο Πάνος Μπούσαλης.

Η πιο πρόσφατη δουλειά του είναι ο «Ανεμογιαλός» (2018) ένα νέο άλμπουμ σε στίχους Κώστα Λάζαρη και ερμηνευτές τον Νίκο Ανδρουλάκη, την Νένα Βενετσάνου και την Θέλμα Καραγιάννη, αποδεικνύοντας πως δεν έπαψε να είναι μέσα στην δημιουργική διαδικασία με την ιδιαίτερη πάντοτε μουσική του ευαισθησία!

Περάσαμε δυο θαυμάσιες ώρες μαζί! Ένας συγκροτημένος, καλός άνθρωπος, ένας ταλαντούχος μουσικός με εξευγενισμένη λαϊκότητα που άγγιξε τις καρδιές μας. 

Έχοντας ζήσει την άνθιση της μουσικής, του λόγου, των τεχνών εν γένει, διερωτάται ποιο θα είναι το μέλλον…  Εκείνος πάντως κατέθεσε την ψυχούλα του στην ελληνική μουσική! Ποιος δεν αγάπησε και δεν τραγούδησε το “Μικρό παιδί”, το “Ένα μαχαίρι”, το “Όσα δεν βάζει ο λογισμός”, το “Χάθηκαν οι ώρες” , “Στα χείλη μας ακόμα το φιλί”, “Κόρη του γιαλού” και τόσα άλλα τραγούδια του!

-“Ελύτης”: τι σας φέρνει στο μυαλό;

-Ελλάδα! Ελληνισμός! Μην παραδίδεστε! Κρατάτε τον ήλιο, την θάλασσα! Ο Ελύτης σμίλεψε με τον λόγο την πέτρα!”

“Αν βρεις το Ερημονήσι βρίσκεις τον εαυτό σου!”

Λίνος Κόκοτος, ένας ευγενής καλλιτέχνης και άνθρωπος! Λίνο, σ’ ευχαριστώ για την “Ραχήλ αγαπημένη!”