“Το Πολυτεχνείο ζει! Εσύ;”

Τιμή στα όνειρα! Στην εφ’ όλης της ύλης επανάσταση της νεότητας!

Τιμή στον κάθε πικραμένο που για λίγο διεκδίκησε το δικό του όνειρο για ελευθερία!

Τιμή στα παιδιά που φώναζαν: «Είμαστε Έλληνες! Είμαστε Έλληνες! Είμαστε άοπλοι! Είμαστε αδέλφια!» ψάλλοντας τον Εθνικό ύμνο!

Τιμή στον οπλίτη που πέταξε το όπλο του, σκαρφάλωσε από την σιδερένια πόρτα και μπήκε μέσα στο Πολυτεχνείο!

Τιμή στους αξιωματικούς που προστάτευσαν την έξοδο των εγκλείστων!

Τιμή στους νοικοκυραίους που άνοιξαν τα σπίτια τους στα οποία κατέφευγαν δεκάδες κυνηγημένοι!

Τιμή στους γιατρούς που περιέθαλψαν τους τραυματίες!

Τιμή σε όσους στην συνέχεια δεν πρόδωσαν το όνειρο τους!

Τιμή στους Έλληνες που η ψυχή τους για λίγο τραγούδησε!

Τιμή στο άγιο δάκρυ των Ελλήνων!

Τα υπόλοιπα ανήκουν στον σκουπιδοντενεκέ της ιστορίας!
Μαζί με τους παραχαράκτες των ονείρων! Και της αληθινής ιστορίας! Όλων των πλευρών!

Αιέν Αιέν και Νυν. Αυτός ο κόσμος ο μικρός, ο μέγας!