Άνθρωπος, το άλλο όνομα του Θεού: σκέψεις πάνω στον Δρόμο

     Αφιερωμένο σε Εσένα που σε ονειρεύτηκα πριν Σε συναντήσω και σε εκείνους με τους οποίους ονειρευτήκαμε μαζί…
Με αφορμή την πρόταση «το παιχνίδι της ζωής», αναρωτήθηκα κατά πόσο από την μέρα που γεννιόμαστε μας χαλαλίζει κανείς αυτό το παιχνίδι! Αντιθέτως όλοι μάς οριοθετούν και θεσμοθετούν τους όρους αυτού του παιχνιδιού, με αποτέλεσμα να μην αναπτύσσεται η πρωτοβουλία και η ανόμοια φύση μας, αλλά να συνθλίβεται κάτω από το βάρος των συμμορφώσεων, του φόβου, της τιμωρίας ή της επιδίωξης της ανταμοιβής. Πιστεύω πως μόνο ο ελεύθερος άνθρωπος μπορεί να ενταχθεί στην ροή της δημιουργίας, της ζωής. Και αυτή του την ελευθερία την κατακτά μόνος του. Εκεί είναι και το δράμα: εναποθέτουμε την τύχη του εαυτού μας σε έξω από εμάς παράγοντες και προϋποθέσεις. Στον βαθμό που μία πνευματική κίνηση είναι θεσμός, ενέχει τον κίνδυνο να παραμείνει μια ακόμα έξω από εμάς δεοντολογία. Και μάλιστα η πιο επικίνδυνη, γιατί απευθύνουμε εκεί τις ιερότερες  προσδοκίες μας. Ο θεσμός ανέκαθεν ήταν η αναίρεση του ατόμου. Ενώ ο νόμος της Ζωής είναι η οικειοθελής, πρωτοβουλιακή, φυσική και αυθόρμητη σύνταξη με την ύπαρξη, μέσω του ιερού της σημείου εντός μας. Η πνευματική ανέλιξη κατεξοχήν αφορά την πρωτοβουλία του ανθρώπου. Η χάρις της ζωής είναι συνεχής! Ο Χριστός στέκει μπρος στην θύρα, ο άνθρωπος πρέπει να ανοίξει για να δειπνήσει μαζί του. Φώτιση είναι η συνάντηση με τον Λόγο μέσα μας! Φώτιση είναι επικοινωνία, δεν είναι απλώς παθητική κατάσταση δεκτικότητας της θείας Χάριτος, αλλά συμμετοχή, συνομιλία, αντιδώρισμα του ανθρώπου προς τον Όλον. Είναι το αιώνιο ναι στην εντολή της ζωής. Η κατά ανόμοιο τρόπο σύλληψη και κατανόηση της πραγμάτωσης αυτής της εντολής είναι αποκάλυψη και ιερό δικαίωμα κάθε ανθρώπινου όντος. Η Βασιλεία των Ουρανών βιάζεται, την κατακτά ο άνθρωπος με την αξιότητά του. Όλη η ιστορία μας είναι το ταξίδι του Οδυσσέα, ο οποίος με μυριάδες τρόπους μηχανεύεται την σωτηρία του και επιστρέφει στην Πατρίδα κινούμενος από αυτή την φυσική εντολή της ζωής μέσα του να ζήσει, εξορκίζοντας το φόβο του Αγνώστου, κλείνοντας τα αυτιά του στις Σειρήνες, υπακούοντας στον πόθο του Νόστου. Η πεμπτουσία του ανθρώπου βρίσκεται σε αυτή την ηρωική εξάντληση των ορίων του. Τα αδύνατα παρ’ ανθρώποις δυνατά παρά τω Θεώ. Είναι η μεγαλειώδης κίνηση του θρώσκειν Άνω. Εκεί, στο πιο ψηλό σημείο του ανθρώπου, κατέρχεται ο Ουρανός να τον συναντήσει! Ο Άνθρωπος κομίζει κάτι καινούργιο στον ίδιο τον Θεό! Είναι ο πόνος του χωρισμού τον οποίο βιώνει από την πρώτη στιγμή που ενσαρκώνεται στην τρομερή συνθήκη της Πτώσης, ζώντας την ανόσια συνύπαρξη εντός του των δύο ενάντιων δυνάμεων. Και αυτόν τον πόνο τον επιστρέφει συμπόνια, έλεος, αγάπη, πολιτισμό, συνείδηση, αφήνοντας πίσω του το δικό του ματωμένο χνάρι. Σ’ αυτή την διαδρομή υπάρχει εντός του ένας αφανής μάρτυρας: πίσω απ’ αυτόν που σκέφτεται, που αισθάνεται, που δρα: ο Εαυτός που παρακολουθεί και περιμένει να βγει στην σκηνή! Μακάριος ο άνθρωπος που συναντιέται με τον Εαυτό του, τον μέγα Άγνωστο. Τον Θεό τον συνάντησα μέσα μου πέρα από το καλό και το κακό! Ο άνθρωπος ανάμεσα στο καλό και το κακό είναι ένα ανίσχυρο άθυρμα στον άρχοντα του κόσμου τούτου. Ο άνθρωπος δυστυχώς ρέπει στο κακό, κάτω από το βάρος των επιλογών του από Αδάμ. Όλη η ιουδαϊκοχριστιανική αντίληψη της αμαρτίας δεν έκανε τίποτε άλλο παρά να επιτείνει το δράμα του ανθρώπου και να τον εξουθενώσει ακόμα περισσότερο, αναμοχλεύοντας τον σκοτεινό του κόσμο. Βρισκόμαστε στο σημείο όπου ο καθένας θα σταθεί ενώπιος ενωπίω και θα αναλάβει οριστικά την ηθική και πνευματική ευθύνη του εαυτού του, καθώς είμαστε την ίδια στιγμή μαθητές και δάσκαλοι της αλήθειας που έχουμε κατανοήσει και βιώσει. Παρόλο όμως που τα πράγματα επείγουν, εντούτοις δεν επισπεύδονται! Κάθε στιγμή είναι το 2012 του εαυτού μας! Τα μηνύματα άνωθεν εκπέμπονται με ιλιγγιώδεις ταχύτητες… Θα θυμίσω κάποια ιερά λόγια: «Όποιος έχει το μύχιον τι αίσθημα πως μπορεί κάτι να πράξει, ας το πράξει!» Αυτή η πράξη είναι μυστική, είναι η πράξη του εαυτού μας! Δεν συζητιέται, δεν διδάσκεται, δεν ανακοινώνεται, δεν υποδεικνύεται. Όπως το ζώο το φαρμακωμένο ξέρει που θα αναζητήσει το βοτάνι που θα το θεραπεύσει, έτσι πιστεύω πως ο Θεός μάς έχει εφοδιάσει με την γνώση της αυτοθεραπείας μας. Αυτή η γνώση δεν διδάσκεται! Θα πρέπει να ανασύρουμε από την μνήμη μας πρωταρχικές διαισθήσεις για να επαναπροσδιορίσουμε την πορεία μας… Καθώς πορευόμαστε από το γνωστό στο Άγνωστο, οφείλει ο καθένας μας να μαζέψει τον οπλισμό του και να τον χρησιμοποιήσει με όποιον τρόπο  τού είναι πρόσφορος και εφικτός. Όχι για την σωτηρία του αλλά για την αγάπη, η έστω, για την τιμή των όπλων… Και το μεγαλύτερο όπλο μας είναι η ανά πάσα στιγμή δυνατότητα να κόψουμε τον χώρο και τον χρόνο κατακόρυφα, και να συνομιλήσουμε με τον Θεό πρόσωπο με πρόσωπο, χωρίς μεσάζοντες, χωρίς σωτήρες, χωρίς δεκανίκια, όπως το μικρό παιδί: απλά, φυσικά, αυθόρμητα. Αυτή είναι η διαρκής επανάσταση του έλλογου ανθρώπου: να διαρρηγνύει την ανθρώπινη εξουσία, την εξουσία της Πτώσης πάνω του, και να αναδύεται αείποτε καινούργιος, προσφέροντας τα σα εκ των σων κάθε στιγμή που ο εαυτός του τού επιτρέπει να θυμάται… Το έργο του καινούργιου πνευματικού πολιτισμού που θα κλείσει στον χώρο και τον χρόνο το δράμα της Πτώσης, είναι το έργο της ενότητας των πάντων. Είναι η ιερή περισυλλογή του Όσιρι! Σ’ αυτή την αναζήτηση της ενότητας, κάθε ανθρώπινο ον καταθέτει την προσωπική του μαρτυρία. Αυτή είναι και η μεγαλύτερη αλληλεγγύη και βοήθεια στην συνοδοιπορία μας, καθώς η ιστορία μας γράφεται παράλληλα σε αόρατους δέλτους. Κάθε στιγμή ευεργετούμε την ανθρωπότητα ή την βλάπτουμε, με μόνο αυτό που είμαστε: με τις σκέψεις, τα αισθήματα, τις πράξεις μας. Προτείνω, αντί για μεμψιμοιρίες και το ψυχόδραμα της ενοχής -η οποία εξάλλου δεν μαρτυρά αληθινή μετάνοια-, να μην ασχολούμαστε με το κακό! Το σκοτάδι νικιέται μόνον με το Φως! Να εμβαπτιστούμε σε ό,τι καθένας θεωρεί και αναγνωρίζει ιερό και αληθινό, ώστε να κομίζουμε στον εαυτό μας και τους άλλους μόνο Φως. Να αυξήσουμε τη γενναιοδωρία και το έλεος μέσα μας για τον συνάνθρωπο, τον εαυτό μας και κάθε μορφή ζωής. Μόνο αν συγχωρήσουμε, ίσως μας συγχωρήσει και εμάς ο Θεός. Όταν ο άνθρωπος ξεπεράσει το φάσμα της τιμωρίας ή της ανταμοιβής, είναι ελεύθερος! Απ’ αυτό τον κόσμο αποκλείεται να περάσουμε ατσαλάκωτοι. Όμως εκείνος που θέλει αληθινά να είναι χρήσιμος δεν στέκεται να μετρά τι κέρδισε και τι έχασε, αλλά χαρίζεται δωρεάν με ό,τι είναι, κάθε στιγμή. Όλη η ζωή μας είναι να λέμε κάθε στιγμή το «συντάσσομαι». Συντάσσομαι τω Χριστώ. Και να αφηνόμαστε στον Θεό, στην ζωή, στον εαυτό μας που ξέρει… Όταν αληθινά σπάσουμε τα όρια, τις δεσμεύσεις μας, και χωρέσουμε μέσα μας κάθε ανθρώπινο ον, θα έχουμε κάτι συνεισφέρει στην υπόθεση της ενότητας των πάντων, με κίνητρο να σώσουμε και όχι να σωθούμε. Τον εαυτό μας τον οφείλουμε σε κάθε ανθρώπινο ον. Και αν η πράξη μας είναι περιορισμένη από την συνθήκη της σχετικότητας, η σκέψη και το αίσθημά μας μπορούν να φτάσουν και να αγκαλιάσουν κάθε πλάσμα. Ό,τι δεν έγινε να γίνει, ό,τι δεν μπορέσαμε να το μπορέσουμε. «Όπου αστοχήσεις γύρισε και όπου πετύχεις φεύγα!» έλεγε ο Νίκος Καζαντζάκης. “Κουράγιο, τ ώ ρ α, ήρθε η στιγμή να βγεις Θεέ μου από την αφάνεια” λέει ο Οδυσσέας Ελύτης. Με κανέναν τρόπο απαθείς θεατές του δράματος της ύπαρξης, εύχομαι κανείς άνθρωπος να μη λείψει από την γιορτή του Πνεύματος!