Ο Ίκαρος και τα Όρια του Εγώ

Ξυπνάμε σήμερα με φτερά ψυχής για να συναντήσουμε τον Ίκαρο -όχι ως έναν άμυαλο που έπεσε, αλλά σαν ένα σύμβολο θάρρους, υπέρβασης κι εσωτερικής αναζήτησης. Ένα κείμενο βαθύ, ανθρώπινο, φτιαγμένο με την ουσία μας.

Μυθικά Μοτίβα Αυτογνωσίας — Κεφάλαιο 3

Ο Ίκαρος, με τα φτερά που του έπλασε ο Δαίδαλος, δεν είναι απλώς ένας νεαρός που πέταξε πολύ κοντά στον ήλιο. Είναι η ίδια η ψυχή του ανθρώπου που, καθώς απελευθερώνεται από τα δεσμά της φυλακής της (το λαβύρινθο του νου, της κοινωνίας ή του τραύματος), νιώθει ότι μπορεί να φτάσει στα ουράνια.

Το πέταγμά του συμβολίζει την ανάγκη για ελευθερία, την ανάταση του πνεύματος, αλλά και τον κίνδυνο της υπερβολής του Εγώ: εκείνου του μέρους μέσα μας που, αντί να τιμήσει τα δώρα, τα μετατρέπει σε αλαζονεία.

Ο Ίκαρος δεν είναι λάθος· είναι σύμβολο ορίου!

Μας καλεί να ρωτήσουμε:

• Ποια φτερά φοράω αυτή τη στιγμή;

• Ποια εσωτερική φωτιά με καλεί, και ποια με καίει;

• Μπορώ να πετάξω με αγάπη, με διάκριση, χωρίς να καώ;

Η αυτογνωσία δεν είναι να μην πετάξεις.

Είναι να μάθεις πώς να πετάς χωρίς να χάνεις τη σύνδεση με το σώμα σου, με τη γη, με την καρδιά.

Και να ξέρεις πότε η υπέρβαση γίνεται φυγή.

Ο Ίκαρος είναι μέσα μας. Όταν τον τιμάμε, τον θεραπεύουμε. Και τότε μπορούμε να ανοίξουμε τα φτερά μας με σοφία.

Υστερόγραφο

Νευροψυχολογική Ανάλυση: Ο Ίκαρος και το Νευρικό Σύστημα

Ο μύθος του Ίκαρου δεν είναι απλώς μια προειδοποιητική ιστορία για την ύβρη, αλλά μια αλληγορία των συναισθηματικών συστημάτων του εγκεφάλου μας.

Η αμυγδαλή, το κέντρο φόβου και συναισθηματικής αντίδρασης, παίζει εδώ τον ρόλο του εσωτερικού συναγερμού. Ο Ίκαρος, κυριευμένος από την έκσταση της πτήσης, δεν ακούει τη φωνή της λογικής, όπως αυτή θα μπορούσε να εκφραστεί μέσω του προμετωπιαίου φλοιού (η φωνή του πατέρα, του Δαίδαλου).

 Το σύστημα ανταμοιβής (ντοπαμίνη), ενεργοποιείται υπερβολικά, η επιθυμία για περισσότερη πτήση, περισσότερη ελευθερία, περισσότερη ευχαρίστηση.

Ο ιππόκαμπος δεν καταφέρνει να αποθηκεύσει αποτελεσματικά τη μνήμη της πατρικής προειδοποίησης. Έτσι, η ορμονική θύελλα του εφήβου, το κορτιζολικό στρες και η απουσία συναισθηματικής ρύθμισης οδηγούν στο μοιραίο.

Κι όμως, ο Δαίδαλος, η πατρική φροντίδα, παραμένει. Η παρουσία του δεν είναι αυταρχική, αλλά δημιουργική: του φτιάχνει φτερά, του προσφέρει πτήση, του δίνει εμπιστοσύνη. Εκεί έρχεται και η αγάπη ως θεραπευτική δύναμη: ο πατέρας δεν επιβάλλεται, αλλά δημιουργεί.

Η καλοσύνη, η γλυκύτητα και η συμπόνια, ειδικά όταν γίνονται παρούσες μέσα στην παιδική μας ανάπτυξη, αναδιαμορφώνουν τα κυκλώματα της αμυγδαλής, μειώνουν τον φόβο, δίνουν χώρο για την ενσυναίσθηση, και επιτρέπουν στον άνθρωπο να πετάξει χωρίς να καεί.

Ο Ίκαρος τελικά δεν πέθανε για να μας φοβίσει, αλλά για να μας δείξει πως ο δρόμος της καρδιάς και της φροντίδας μπορεί να εξισορροπήσει τον δρόμο της ελευθερίας και της δύναμης.

Ο ήλιος δεν είναι εχθρός. Είναι ο προορισμός όταν έχουμε εκπαιδεύσει τον εσωτερικό μας πιλότο να τον πλησιάσει με σοφία.