Έλα να σου πω κάτι, αν  είσαι ΕΞΗΝΤΑ και μετά…

Αφιερωμένο σε όσους διάλεξαν το φως της αλήθειας αντί για την οχλοβοή του κόσμου.

Μετά τα εξήντα, ο χρόνος δεν είναι πια κυνηγός. Γίνεται σύντροφος, ακίνητος σαν το φως που σπάει στα κύματα. Δεν τον αρπάζεις, δεν τον μετράς με βιασύνη. Κάθεσαι μαζί του, σαν να κοιτάς τη θάλασσα που φιλάει την ακτή, και συνομιλείτε με σιωπές που κρύβουν αρχαίες αλήθειες.

Μετά τα εξήντα, δεν μετράς τα χρόνια της δοκιμασίας. Μετράς τα βλέμματα που έμειναν καθάρια, τις στιγμές που η σιωπή σου έγινε ναός, τις αποφάσεις που πήρες όταν ο άνεμος σφύριζε αντίθετα και ο κόσμος γύριζε το πρόσωπο αλλού.

Μετά τα εξήντα, η μοναξιά δεν είναι εξορία. Είναι πατρίδα που διάλεξες, όχι από ήττα, αλλά από φρόνηση. Είναι ο κήπος όπου φυτρώνουν οι λέξεις που δεν ειπώθηκαν, όπου η ησυχία σου γίνεται ασπίδα και λυχνάρι, πιο λαμπερή από τις φωνές που ποτέ δεν σε άκουσαν.

Μετά τα εξήντα, δεν πονάει η απουσία των άλλων. Έχεις γίνει εσύ ο βράχος για όσους αγάπησες, έχεις υψώσει ιστία για χάρη τους, κι ας μην είχες πάντα λιμάνι να αράξεις �Η καρδιά σου έγινε ο φάρος.

Μετά τα εξήντα, η ψυχή σου ανθίζει αθόρυβα. Δεν ζητά μεγαλεία, μα τρέφεται από μικρές ιερότητες:�ένα γράμμα που μυρίζει μελάνι και μνήμη, ένας ψαλμός που υψώνεται σαν καπνός την Κυριακή, ένα παλιό κέντημα που κρατά τη φωνή της μάνας σου.

Μετά τα εξήντα, δεν σε νοιάζει να σε καταλάβουν οι πολλοί. Αρκεί ένας, κι αν δεν υπάρχει, αρκεί ο εαυτός σου. Στέκεσαι μπροστά στον καθρέφτη της ψυχής σου, και βλέπεις το πρόσωπο που σμίλεψε ο καιρός  όχι ρυτίδες, μα χαρακιές από ήλιους και καταιγίδες.

Μετά τα εξήντα, ζεις όπως ορίζει ο μέσα σου άνεμος. Δεν απολογείσαι που δεν θες ταξίδια ή συντροφιές. Δεν ζητάς συγκατάθεση για να είσαι αυτό που είσαι. Επιλέγεις εσύ το μονοπάτι, και τα βήματά σου ηχούν σαν αρχαίο τραγούδι.

Γιατί,  μετά τα εξήντα, η ζωή δεν σβήνει. Μετά τα εξήντα, η ζωή γίνεται ποίημα, γραμμένο με το χέρι της αλήθειας, υφασμένο με το φως που μόνο οι σοφοί μπορούν να δουν.