Απὸ τὴν Κβαντικὴ Τριάδα στὴν Καθημερινὴ Ζωή: Ἡ Εφαρμογή

Στὸ προηγούμενο μέρος τοῦ ταξιδιοῦ μας, τολμήσαμε νὰ κοιτάξουμε τὸν Χρόνο ὄχι σὰν ἕνα ποτάμι ποὺ χάνεται, ἀλλὰ σὰν ἕναν ζωντανὸ ὀργανισμό. Εἴδαμε πὼς ἡ Ἁγία Τριάδα εἶναι ὁ ὕψιστος κώδικας τῆς πραγματικότητας:

Ὁ Πατήρ εἶναι τὸ Θεμέλιο (τὸ Παρελθὸν/Μνήμη).

Τὸ Πνεῦμα εἶναι ἡ Ἑλκτικὴ Δύναμη (τὸ Μέλλον/Σκοπός) ποὺ «διπλώνει» τὸν χρόνο.

Ὁ Υἱὸς εἶναι τὸ Φῶς (τὸ Παρὸν) ὅπου ὅλα γίνονται «Τώρα».

Αὐτὴ ἡ «Ημέρα Μία» τῆς Γένεσης, ὅμως, δὲν συμβαίνει μόνο στὰ ἄστρα. Ἀφοῦ πλαστήκαμε «κατ’ εἰκόνα Θεοῦ», αὐτὴ ἡ ἱερὴ γεωμετρία λειτουργεῖ μέσα μας κάθε στιγμὴ. Ἂν ἡ θεολογία δὲν γίνεται βίωμα, μένει ἁπλὴ φιλολογία.

Πῶς λοιπὸν αὐτὴ ἡ «Δίπλωση τοῦ Χρόνου» συμβαίνει στὸ δικό μας «πεζοδρόμιο», ἐκεῖ ποὺ πονᾶμε, ἐλπίζουμε καὶ δημιουργοῦμε;

Ιδού τρία συγκλονιστικὰ παραδείγματα ποὺ ἀποδεικνύουν ὅτι εἴμαστε ὄντως ταξιδιῶτες τοῦ χρόνου:

1. Ἡ Συγχώρηση ὡς Θεραπεία τοῦ Χρόνου

Σκέψου τὴ στιγμὴ ποὺ ἀποφασίζεις νὰ συγχωρήσεις. Ἡ λογική σου (δεδομένα Παρελθόντος/Πατήρ) φωνάζει «μὲ πλήγωσαν». Ἂν μείνεις ἐκεῖ, εἶσαι δέσμιος τῆς εὐθείας γραμμῆς τοῦ χρόνου. Ὅταν ὅμως συγχωρεῖς «Τώρα» (πράξη Υἱοῦ), τί κάνεις; Ἐπιτρέπεις στὴν ψυχή σου νὰ ἑλκυσθεῖ ἀπὸ ἕνα Μέλλον (Πνεῦμα) ὅπου ἡ πληγὴ ἔχει κλείσει. Ἐκείνη τὴ στιγμὴ, τὸ Μέλλον «διπλώνει», ἀκουμπάει τὸ Παρελθὸν καὶ τὸ μεταμορφώνει. Δὲν ἀλλάζεις τὸ γεγονός, ἀλλάζεις τὴ μνήμη του. Ἡ ἀγάπη τοῦ Πνεύματος ἔρχεται ἀπὸ τὸ αὔριο καὶ θεραπεύει τὸ χθές.

2. Ἡ Δημιουργία ὡς «Ἀνάμνηση» τοῦ Μέλλοντος

Παρατήρησε ἕναν μουσικὸ ὅταν παίζει. Τὰ δάχτυλά του χτυποῦν τὰ πλῆκτρα στὸ Παρὸν (Υἱός), βασισμένα στὴ μελέτη τοῦ Παρελθόντος (Πατήρ). Ἀλλὰ ποιὸς ὁδηγεῖ τὰ χέρια του; Ἡ μελωδία ποὺ δὲν ἔχει ἀκουστεῖ ἀκόμα*, τὸ φινάλε τοῦ κομματιοῦ! Τὸ Τέλος (Μέλλον/Πνεῦμα) εἶναι αὐτὸ ποὺ τραβάει τὴν πράξη καὶ δίνει νόημα στὴ νότα. Ὁ καλλιτέχνης ζεῖ διαρκῶς σὲ μιὰ κατάσταση «ροῆς», ὅπου τὸ Μέλλον καθοδηγεῖ τὸ Παρὸν νὰ ἀξιοποιήσει τὸ Παρελθόν.

3. Ἡ Διαίσθηση ὡς Ψίθυρος τοῦ Πνεύματος

Βρίσκεσαι σὲ ἕνα σταυροδρόμι. Ἡ ψυχρή λογική (Πατήρ/Δεδομένα) σοῦ λέει «πήγαινε ἀριστερά». Ὅμως μιὰ φωνὴ μέσα σου λέει «δεξιά». Αὐτὴ εἶναι ἡ λειτουργία τοῦ Πνεύματος. Εἶναι σὰν ὁ ἑαυτός σου ἀπὸ τὸ Μέλλον, ποὺ ἔχει ἤδη δεῖ τὸ ἀποτέλεσμα, νὰ στέλνει σῆμα πίσω στὸν χρόνο (retrocausality). Ὅταν ἐμπιστεύεσαι τὴ διαίσθησή σου στὸ «Τώρα» (Υἱός), κάνεις ἕνα κβαντικὸ ἅλμα πίστης. Συντονίζεσαι μὲ τὸν τελικό σου σκοπό.

Κάθε φορὰ λοιπὸν ποὺ ἀγαπᾶμε, δημιουργοῦμε ἢ ἐλπίζουμε, καταργοῦμε τὴ φθορά. Γινόμαστε μικροί «χρονοταξιδιῶτες» τοῦ Θεοῦ, ἑνώνοντας μέσα στὴν καρδιά μας τὸ Χθές, τὸ Σήμερα καὶ τὸ Αύριο, ζώντας γιὰ λίγο στὴν αἰωνιότητα τῆς «Μίας Ἡμέρας».