«Ελήλυθεν η ώρα, ίνα δοξασθεί ο υιός του Ανθρώπου!»

Όταν οι μαθητές ανακοίνωσαν στον Ιησού ότι ήρθαν οι Έλληνες να τον επισκεφθούν, αυτός αναφώνησε: “Ἑλλὰς γαρ μόνη ἀνθρωπογεννεῖ, βλάστημα θεῖον καὶ φυτὸν οὐράνιον ἠκριβωμένον, λογισμὸν ἀποτίκτουσα οἰκειούμενον ἐπιστήμην. Νὺν ἐδοξάσθη ὁ Υἱὸς τοῦ Ἀνθρώπου.“

Δηλαδή μόνον η Ελλάς γεννά ανθρώπους, βλάστημα θεϊκό, και φυτό ουράνιο, εξακριβωμένο, γεννώσα την λογική σκέψη, η οποία οικειοποιείται την επιστήμη.

Η πρόταση σταματούσε στο «ίνα δοξασθεί, ο υιός του Ανθρώπου». Την συνέχεια, δηλαδή, «Ελλάς μόνη ανθρωπογoνεί, φυτόν ουράνιον…» κ.λπ., την αποκάλυψε, και έγινε γνωστή από τον Ελευθέριο Πρόκο, επίτιμο καθηγητή σε ξένα πανεπιστήμια. Συμμετέχοντας σε επιστημονική επιτροπή της «UNESCO» ανακάλυψε σε μία βιβλιοθήκη του Βατικανού, χειρόγραφο του Ευσέβιου του Παμφίλου, επισκόπου Καισαρείας (265 μ.Χ.).

Αυτή η περικοπή, θα έπρεπε ν’ ακούγεται και να αναλύεται σε όλους τους Ιερούς Ναούς, στα σχολεία -σε όλους τους Ορθοδόξους Έλληνες.

Γιατί ο Χριστός εναποθέτει την δόξα του, στους Έλληνες; Και πλέκει το εγκώμιο για την Ελλάδα; Διότι όλη η διδασκαλία του Ιησού ταυτίζεται απόλυτα με την αρχαία Ελληνική φιλοσοφία και σκέψη.

Αφού οι Έλληνες φιλόσοφοι, “κατέβαζαν” τις αλήθειες αυτές, από τον ίδιο Θεϊκό κήπο ιδεών -γι’ αυτό είναι αναλλοίωτες και παν-συμπαντικές.

Ας δούμε κάποια ενδεικτικά παραδείγματα

Ιησούς: ο Υψών εαυτόν ταπεινωθήσεται και ο ταπεινών εαυτόν υψωθήσεται (Λουκ. ΙΗ΄ 10-14).

Χίλων ο Λακεδαιμόνιος: (600 π.Χ.) «τα μεν υψηλά, ταπεινούν  τα δε ταπεινά υψούν».

Ιησούς: «Αγαπάτε τους εχθρούς υμών» (Ματθ. Ε΄ 44)

Κλεόβουλος ο Ρόδιος: (500 π.Χ.) «Τον δε εχθρόν, φίλον ποιείν».

Ιησούς: Ευεργετείτε, εκείνους που σας μισούν (Ματθ. Ε΄ 44).

Κλεόβουλος ο Ρόδιος: (500 μ.Χ.) Τον δε εχθρόν, ευεργετείν.

Ιησούς: «Ούκ επιορκήσεις» (Ματθ. Ε΄ 33).

Πυθαγόρας: (580 π.Χ.) «Σέβου Όρκον».

Ιησούς: Μακάριοι, οι πεινώντες και διψώντες την δικαιοσύνην.

Πλάτων: (427 π.Χ.) Η δικαιοσύνη, είναι το μεγαλύτερο αγαθό, για την ίδια την ψυχή και ο «Χρυσούς Κανών».

Ιησούς: Πάντα ουν, όσα θέλητε, ίνα ποιώσιν υμίν οι άνθρωποι, ούτως και υμείς ποιείτε αυτοίς (Ματθ. Ζ΄ 12).

Ισοκράτης: (439 π.Χ.) Μην κάνετε στους άλλους, εκείνα με τα οποία εσείς θυμώνετε, όταν τα κάνουν οι άλλοι σε σας.

Και όποιος, έχει την υπομονή, ν’ ασχοληθεί και να ερευνήσει μόνος του, θα εκπλαγεί, για τις εκατοντάδες ταυτίσεις που θα συναντήσει.

Πλάτωνος Πολιτεία: «Εις όσον δυνατόν ανθρώπω ομοιούσθαι Θεώ».

Η θέωση είναι η ένωση με τον Θεό. Κάθε άνθρωπος έστω και ασυνείδητα βρίσκεται σ’ αυτήν, την αναζήτηση, της Ένωσης με τον Θεόν, διότι αναζητά, τον σκοπό της ίδιας του της ύπαρξης.

Ο άνθρωπος «Μέτρο πάντων» έλεγαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, όπου μέσω αυτού, μπορούμε να κατανοήσουμε τον Θεό από τις ιδιότητές του: «το κατ’ εικόνα» είναι το κτιστό, το καθ’ ομοίωσιν, είναι το άκτιστο.

Ο άνθρωπος, για να προχωρήσει, θα πρέπει να τραφεί και με «άκτιστον φως», δηλαδή πρέπει να συντονισθεί απ’ ευθείας με τον «Λόγο-Χριστό» και στο «καθ’ ομοίωσιν». Στη νέα, Υδροχοϊκή εποχή που έχουμε εισέλθει, είναι η νέα-κοσμική περίοδος που ο Ήλιος με τις συχνές εκρήξεις του, βοηθά στην έκχυση «Αγίου Πνεύματος» στον Άνθρωπο.

«Ουκ οίδατε ότι ναός Θεού εστέ και το πνεύμα του Θεού οικεί εν υμίν» (προς Κορινθίους Α΄ 16).

Αν ο άνθρωπος έχει μέσα του Θεό, τότε είναι και μέσα στον Θεό. Δεν μπορεί ο άνθρωπος να είναι μέσα στον Θεό και να είναι εκτός Θεού.

Επομένως, εφ’ όσον ο άνθρωπος είναι μέσα στον Θεό, αλλά και ταυτόχρονα έχει μέσα του τον Θεό, αυτό σημαίνει, ότι έχει ουσία Θεού και δεν είναι τμήμα μόνον των ιδιοτήτων του, όπως πρεσβεύουν κάποια δόγματα του κόσμου, σήμερα!

Άρα, αν αυτή είναι η αλήθεια, τότε καταδεικνύουμε στην πράξη και πιστεύουμε στους λόγους του Χριστού, που έλεγε, «Θεοί εστέ και Υιοί Υψίστου πάντες».

Και κατά την Δευτέρα Παρουσία του Χριστού, που λαμβάνει χώρα εντός μας, γινόμαστε όμοιοι προς αυτόν και θα τον γνωρίσουμε όπως είναι, στην κατάσταση της θείας του δόξης.

Κάθε πιστός, να γίνει ιερέας της δικής του «ύπαρξης», να καταστήσει ολόκληρο τον εαυτό του, θυσία ζώσα, ευάρεστη στον Θεό (απ. Παύλου→ προς Ρωμαίους ΙΒ΄ 1).

«Περί ου, εύχεσθαι δει, ίνα εκείνου αξιωθώμεν και τρεφόμενοι τω εν αρχή προς Θεόν Θεώ λόγω Θεοποιηθώμεν».

(Ωριγένης Μέρος Β΄ Θεοποίησις ανθρώπου).

Νυν κρίσις εστί, του κόσμου τούτου →νυν ο άρχων του κόσμου τούτου «εκβληθήσεται έξω» (Ιω. ΙΒ΄ 31).

Αυτά όλα συμβαίνουν τώρα, στο ενδιάμεσο διάστημα που φεύγει το σκοτάδι και έρχεται το φως, στο ημίφως δημιουργούνται τα δράματα, -μέχρι να λάμψει ο Ήλιος.

Γι’ αυτό έχουν εξαγριωθεί οι παγκοσμιοποιητές -ξέρουν ότι θα εκβληθούν, ξέρουν ότι χάνουν τα πάντα και κάνουν ό,τι μπορούν μήπως κάτι σώσουν, μήπως γλυτώσουν. Όμως δεν γίνεται τίποτα.

Η Υδροχοϊκή εποχή του φωτός ήρθε, και νομοτελειακά, θα πάψουν να υπάρχουν οι Σόρος, Μπίλντεμπεργκ, Ρότσιλντ, Σβαμπ, το Βατικανό, ο Θρόνος της Αγγλίας, σκοτεινά και ολοκληρωτικά καθεστώτα και στην Ελλάδα τα υποχείρια τους, ψεύτικες συμμαχίες, πόλεμοι, πόνος, δυστυχία, γενοκτονίες, πείνα, αρρώστιες κ.α.

Έφτασε το Νέο Φως, της αγάπης, της ειρήνης, της γαλήνης, της χαράς, της αρμονίας, της μουσικής, μ’ όλα τα καλά του κόσμου, η γη μετατρέπεται σ’ έναν παράδεισο, όπως αρχικά είχε σχεδιαστεί και όποια ψήγματα σκότους υπάρχουν μετουσιώνονται σε φως.

Και έφτασε η ώρα, που ο άνθρωπος αναγνωρίζει τον εαυτό του ως Θεό. Ακολουθώντας το φωτεινό, Χριστικό μονοπάτι, το πνεύμα Χριστοποιείται βαδίζοντας ο άνθρωπος πλέον με γρήγορους ρυθμούς προς τη θέωση. Και η ψυχή θεώμενη, χαίρεται που επιτελεί τον σκοπό της ενσάρκωσής της, δηλαδή να γνωρίσει τον εαυτό και «βιωματικά», και όχι μόνο όπως ήδη τον γνώριζε, «εννοιολογικά».