Η αναβλητικότητα δεν είναι έλλειψη θέλησης∙ είναι τριπλός νευροβιολογικός μηχανισμός

Εξηγώ ότι κάθε φορά που “δεν ξεκινάς”, ενεργοποιείται μια αλληλουχία που δεν έχει καμία σχέση με τεμπελιά:

1. Υπερενεργή αμυγδαλή

Η αμυγδαλή καταγράφει την εργασία ως πιθανή απειλή, όχι επειδή είναι δύσκολη, αλλά επειδή έχει συσχετιστεί με παλιές μνήμες αποτυχίας, έκθεσης ή ελέγχου. Αυτό το “σήμα κινδύνου” μειώνει άμεσα τη λειτουργικότητα του προμετωπιαίου φλοιού, δηλαδή του συστήματος που χρειάζεσαι για να οργανώσεις, να ξεκινήσεις και να ολοκληρώσεις μια δράση.

(LeDoux, 1996/2015 — The Emotional Brain)

2. Χαμηλή ντοπαμινεργική κινητοποίηση

Όταν η αμυγδαλή ενεργοποιείται, η ντοπαμίνη πέφτει. Και χωρίς ντοπαμίνη δεν υπάρχει initiation drive. Το σώμα δεν μπορεί να “ξεκινήσει”, όχι επειδή δεν θέλει, αλλά επειδή δεν έχει το νευροχημικό καύσιμο για να μεταβεί σε δράση.

3. Freeze (πάγωμα) όταν το έργο φαίνεται “μεγαλύτερο” από την διαθέσιμη ενέργεια

Αν ο εγκέφαλος υπολογίσει ότι το task απαιτεί περισσότερες νευροβιολογικές μονάδες ενέργειας απ’ όσες διαθέτεις τη στιγμή εκείνη, μπαίνει αυτόματα σε dorsal vagal (Ραχιαία Πνευμονογαστρική κατάσταση) αναστολή (freeze). Αυτό εκδηλώνεται ως κόπωση, βάρος στο διάφραγμα, υπνηλία, απώλεια τόνου.

Η αναβλητικότητα είναι νευρολογικό shutdown, όχι προσωπικό ελάττωμα.

Ρύθμιση → Ασφάλεια → Κινητοποίηση.

Όλα ξεκινούν από εκεί.

Bodhipala Chris