Η ΙΕΡΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΖΕΥΞΗΣ

Ἡ σωματικὴ ἐπαφὴ δὲν εἶναι μία ἁπλῆ εκτόνωση, οὔτε ἕνας χῶρος γιὰ νὰ κάνουμε «πάρτι». Εἶναι μία στιγμὴ ἱερή. Ὅπως δὲν μπαίνεις σὲ μία ἐκκλησία γιὰ νὰ διασκεδάσεις ἁπλῶς, ἔτσι δὲν πρέπει νὰ προσεγγίζεις καὶ τὴν ἕνωση μὲ ἕναν ἄλλον ἄνθρωπο χωρὶς δέος. Γιὰ νὰ υπάρξει αληθινὴ «ζεύξη», δὲν ἀρκεῖ ἡ ἕλξη. Ἀπαιτεῖται Σεβασμός, Ἀγάπη καὶ μία βαθιὰ Ὁμοιότητα Πνευματικοῦ Λειτουργικοῦ.

Επιστημονικὰ καὶ πνευματικὰ, ἂν τὰ «συστήματα» τῶν δύο ἀνθρώπων δὲν εἶναι συμβατά, ἂν δὲν κουρδίζονται στὴν ἴδια συχνότητα ἀξιῶν, ἡ ἕνωση δὲν μπορεῖ νὰ λειτουργήσει σωστά. Μόνο ὅταν ὑπάρχει αὐτὴ ἡ ἱερὴ συμβατότητα μποροῦν νὰ «ἀνεβοῦν οἱ ταχύτητες» τῆς ἐπικοινωνίας καὶ νὰ μεταφερθεῖ ἡ οὐσία τῆς ψυχῆς καὶ τῆς γνώσης ἀπὸ τὸν ἕναν στον ἄλλον μὲ ἀσφάλεια καὶ πληρότητα.

Αὐτὲς οἱ στιγμὲς δὲν εἶναι -καὶ δὲν πρέπει νὰ εἶναι- ἀπεριόριστες μέσα στὴ ζωή μας. Εἶναι σπάνιες, γιατὶ εἶναι πολύτιμες. Ἡ ζεύξη εἶναι ἕνα μυστήριο ἀνταλλαγῆς ἐνέργειας καὶ βαθιᾶς πληροφορίας, ὄχι ἕνας μηχανισμὸς παραγωγῆς πρόσκαιρης ἡδονῆς.

Εἶναι ἡ στιγμὴ ποὺ δύο ὄντα γίνονται κοινωνοὶ μίας ἀνώτερης πραγματικότητας, μὲ πλήρη ἐπίγνωση καὶ σεβασμό.

Υ.Γ. Ἂς κάνουμε ἕναν σαφῆ διαχωρισμό: ἄλλο η «ἐρωτικὴ ἐλαφρότητα τοῦ εἶναι» ποὺ ζητᾶ ἁπλῶς ἐκτόνωση, κι ἄλλο ἡ ἱερὴ Ζεύξη. Τὸ ὅτι μποροῦμε ἴσως νὰ κάνουμε χρήση ἑνὸς ἄλλου ἀνθρώπου, δὲν σημαίνει πὼς ἐπιτρέπεται νὰ τὸ πράξουμε.

Ὁ σεβασμὸς στὴν ὀντότητα τοῦ ἄλλου εἶναι ἀδιαπραγμάτευτος.

Ἄλλο ἡ σαρκικὴ ἡδονὴ καὶ ἄλλο ὁ Σεβασμός, ὁ ὁποῖος, ὅπως εἴπαμε, μπορεῖ νὰ ἀποδοθεῖ πλήρως καὶ νὰ χωρέσει ὅλος μέσα σὲ μία ἁπλῆ, αληθινὴ ἀγκαλιά.