Η πραγματικὴ ἠσυχία δὲν εἶναι ἁπλῶς ἡ ἀπουσία ἤχου, ἀλλὰ ἡ ἐσωτερικὴ γαλήνη ποὺ προέρχεται ἀπὸ τὴν πληρότητα καὶ τὴν ἁρμονία μὲ αὐτὸ ποὺ κάνουμε.

 Ἡ χαρά καὶ ἡ δημιουργικὴ ἔκφρασις εἶναι οἱ ἄλλοι δύο πυλῶνες τῆς ἠσυχίας.

Ἡ Λυτρωτικὴ Ἠσυχία δὲν Εἶναι Ἡ Σιωπή, Εἶναι Ἡ Χαρὰ τῆς Ἐσωτερικῆς Ἁρμονίας

Στὴν πρώτη μας σκέψη γιὰ τὴν ἠσυχία, ἔρχεται στὸ μυαλὸ ἡ ἀπουσία θορύβου, τὰ κλειστὰ παράθυρα καὶ οἱ σβηστὲς ὁθόνες. Καὶ αὐτὸ εἶναι ἀπαραίτητο, φυσικά. Ἀλλὰ ἡ βαθειὰ, οὐσιαστικὴ ἠσυχία, αὐτὴ ποὺ μᾶς γεμίζει καὶ μᾶς στηρίζει στὶς δυσκολίες, εἶναι κάτι πολὺ περισσότερο. Εἶναι ἡ κατάστασις ἐκείνη ὅπου τὸ ἐσωτερικὸ μας τοπίο εἶναι ἥρεμο, ὅπου ὁ νοῦς καὶ ἡ καρδιὰ συμφωνοῦν, καὶ ὅπου ἀφηνόμαστε νὰ κάνουμε αὐτὸ ποὺ πραγματικὰ ἀγαποῦμε.

Εἶναι μεγάλη ἀλήθεια: ἠσυχία εἶναι νὰ εἶσαι εὐχαριστημένος καὶ ἥρεμος μὲ αὐτὸ ποὺ κάνεις.

Αὐτὴ ἡ χαρά καὶ ἡ συγκέντρωσις ἔχουν ἕνα μαγικὸ ἀποτέλεσμα, ἀκόμη κι ἂν τὸ περιβάλλον δὲν εἶναι ἀπόλυτα σιωπηλό.

1. Ἡ Μοῦσα καὶ Ἡ Μουσική: Ἡ Ἠσυχία μέσα στὸν Ἦχο

Πολλὲς φορὲς, ἡ καλύτερη «νησῖδα ἠσυχίας» δημιουργεῖται ὄχι ἀπὸ τὴν σιωπή, ἀλλὰ ἀπὸ τὴν μουσική. Ἐπιλέγοντας τὶς μελωδίες ποὺ μᾶς ταξιδεύουν, ἢ ἀκόμα καλύτερα, παίζοντας ἕνα μουσικὸ ὄργανο, μπαίνουμε σὲ μία κατάσταση ροῆς. Ἡ μουσικὴ λειτουργεῖ ὡς ἕνα εἶδος «διαλογισμοῦ τοῦ ἤχου». Τὸ μυαλὸ συγκεντρώνεται ἐκεῖ, ἡ καρδιὰ ἀνοίγει, καὶ ὁ θόρυβος τοῦ ἄγχους καὶ τῶν προβλημάτων ἐξαφανίζεται.

Παράδειγμα 1: Ἡ Δύναμις τῆς Ἀγαπημένης Μελωδίας. Φαντασθεῖτε ἕναν ἄνθρωπο νὰ κάθεται στὸ αὐτοκίνητό του στὴν κίνηση, γεμᾶτος στρές. Ἄν ἀκούσει ραδιόφωνο μὲ εἰδήσεις, τὸ ἄγχος του θὰ μεγαλώσει. Ἄν ὅμως βάλει ἕνα κομμάτι ποὺ ἀγαπᾶ βαθειά, ποὺ τὸν συνδέει μὲ ὡραῖες ἀναμνήσεις, τότε αὐτὰ τὰ πέντε λεπτὰ γίνονται ἕνα ἀποκορύφωμα γαλήνης. Ὁ ἦχος φέρνει τὴν τάξη στὸ χάος τῆς σκέψης.

2. Ἡ Δημιουργικὴ Ἔκφρασις: Ἡ Ἥρεμη Ροὴ τοῦ Νοῦ

Ἡ ἄλλη μεγάλη πηγή τῆς ἠσυχίας εἶναι ἡ δημιουργία. Εἴτε εἶναι τὸ γράψιμο, εἴτε τὸ πλέξιμο, εἴτε ἡ μαγειρική, εἴτε τὸ βάψιμο, ὅταν ἀφοσιωνόμαστε σὲ κάτι ποὺ μᾶς δίνει χαρὰ καὶ νόημα, ὅλος ὁ ἔξω κόσμος σταματᾶ νὰ ὑπάρχει. Ἡ δημιουργικὴ δραστηριότης εἶναι ἕνα εἶδος «ἐνεργοῦ διαλογισμοῦ».

Παράδειγμα 2: Ὁ Κόσμος τοῦ Ζωγράφου.

Ὅταν ἕνας ζωγράφος σκύβει πάνω ἀπὸ τὸν καμβά του, δὲν τὸν νοιάζει τί ὥρα εἶναι, τί ἔγινε στὴν ἐργασία του, ἢ τί θὰ φάει τὸ βράδυ. Ὁ νοῦς του εἶναι ἀπόλυτα συγκεντρωμένος στὰ χρώματα καὶ τὶς γραμμές. Αὐτὴ ἡ πλήρης ἀπορρόφησις, αὐτὴ ἡ «συνειδητὴ ἄγνοια» τῶν ἔξω, εἶναι ἡ τελειότερη μορφὴ ἠσυχίας, γιατί εἶναι ἕνα διάλειμμα ἀπὸ τὴ φλυαρία τῆς καθημερινῆς σκέψης.

3. Ὁ Χαρακτῆρας τῆς Ἐπιλογῆς: Νὰ Κάνεις Αὐτὸ Ποὺ Πραγματικὰ Θέλεις

Στὸ τέλος τῆς ἡμέρας, ἡ ἠσυχία εἶναι ἕνα θέμα ἐπιλογῆς καὶ αὐτονομίας. Νὰ κάνεις αὐτὸ ποὺ πραγματικὰ θέλεις σημαίνει νὰ ζεῖς σύμφωνα μὲ τὶς ἀξίες σου καὶ ὄχι σύμφωνα μὲ τὶς προσδοκίες τῶν ἄλλων.

Ὅταν οἱ πράξεις μας εἶναι σὲ ἁρμονία μὲ τὴν καρδιά μας, ἀκόμη καὶ οἱ δυσκολίες τῆς ζωῆς γίνονται πιὸ ἦπιες, γιατί ἔχουμε ἐσωτερικὴ δύναμη.

Νὰ θυμᾶσαι: Ἡ ἠσυχία δὲν εἶναι πάντα νὰ κλείνεις τὴν πόρτα στὸν κόσμο, ἀλλὰ νὰ τὴν ἀνοίγεις στὸν δικό σου, προσωπικὸ ρυθμό. Ὅταν βρῇς αὐτὸν τὸν ρυθμό, θὰ βρῇς τὴν ἀληθινὴ γαλήνη.