Λόγος για την Ελευθερία και το Φως

Ο υπερπρογραμματισμός του ανθρώπου και ο πολιτισμός που σκεπάστηκε από το μάρκετινγκ και τον έλεγχο των κοινωνιών, στέρησαν από τον άνθρωπο τη διάκριση. Σιγά–σιγά μετατράπηκε σε επαναλαμβανόμενο αυτόματο. Ακόμα και οι πιο έξυπνοι παγιδεύονται σε έναν κόσμο που άλλοι έχουν επιλέξει γι’ αυτούς.

Και τότε γεννιέται το ερώτημα: πού είναι η ελευθερία; Δεν υπάρχει αληθινή ελευθερία χωρίς τον Ζώντα Θεό. Ό,τι κι αν πιστεύουμε, μόνο η φωτιστική ευλογία Του μπορεί να μας επιτρέψει να περπατάμε μέσα στο σύστημα «σαν πρόβατα» — ταπεινοί, ειρηνικοί, απλοί —αλλά ταυτόχρονα «σαν ανθρωπάγγελοι», βλέποντας και κατανοώντας τα πάντα και εργαζόμενοι για το Φως του κόσμου.

Στο DNA μας είναι χαραγμένες εικόνες, σύμβολα, τα ελληνικά γράμματα· όλα αυτά είναι ηλιακό φως και έμπνευση αρχαία. Εκεί βρίσκεται η πόρτα της εξόδου, το πέρασμα προς την αληθινή ελευθερία.

Αυτή η πόρτα ανοίγει με πολλούς τρόπους:

 με τη μουσική που θεραπεύει,

 με την καθαρή φιλοσοφία που φωτίζει,

 με την απλή καθημερινότητα που γειώνει,

 με την προσευχή που ανεβάζει,

 αλλά και με τη λεξοπλασία  που είναι κι αυτή απελευθερωτική δύναμη φωτός.

Γιατί κάθε νέα λέξη που γεννιέται χωρίς βάρος παρελθόντος, είναι ένας μικρός ήλιος· μια νέα δυνατότητα για τον νου να ξεφύγει από τον κύκλο των φραγμών και να μπει σε μια νέα αλήθεια.

Κι έτσι, μέσα από τη δημιουργία και τη χάρη, θυμόμαστε πως είμαστε παιδιά του Θεού, φορείς φωτός, συνδημιουργοί.

***

Ο ήχος πριν από τη λογική

Όταν αφήνουμε τον ήχο να προηγείται της λογικής, γεννιέται κάτι αγνό. Δεν χρειάζεται να βάλουμε αμέσως νόημα ή εξήγηση. Ο ήχος μόνος του είναι σαν σταγόνα φωτός που αγγίζει την ψυχή. Από τον ήχο γεννιούνται λέξεις που δεν είναι φτιαγμένες για να εξηγούν, αλλά για να τραγουδούν. Είναι μελωδικές προσευχές·

δεν προσευχόμαστε με νοήματα, αλλά με ρυθμούς, μελωδίες και δονήσεις. Όπως στη μουσική, που μια μελωδία χωρίς λόγια

μπορεί να σε κάνει να δακρύσεις, να χαμογελάσεις ή να υψώσεις τα μάτια στον ουρανό, έτσι και οι ήχοι αυτοί γίνονται προσευχή χωρίς λέξεις.

Κι εκεί, στον χώρο όπου η λογική σωπαίνει, ο ήχος γίνεται προσευχή, η λέξη γίνεται φως, κι εμείς γινόμαστε πιο ελεύθεροι, πιο κοντά στο Θεό.