Οι πρόσφατες εξελίξεις στην κβαντική θεωρία αναδιαμορφώνουν τον τρόπο που σκέφτονται οι επιστήμονες για τον χρόνο.

Αντί να ρέει από το παρελθόν στο μέλλον, ο χρόνος μπορεί να υπάρχει ως μια πολυδιάστατη δομή όπου οι στιγμές αλληλεπικαλύπτονται και αλληλεπιδρούν.

Αυτό το μοντέλο προκύπτει από την αρχή της κβαντικής υπέρθεσης, η οποία δείχνει ότι τα σωματίδια μπορούν να καταλάβουν πολλαπλές καταστάσεις -ή χρονολόγια- ταυτόχρονα (Deutsch, 1991).

Σε αυτές τις νέες ερμηνείες, ο χρόνος συμπεριφέρεται περισσότερο σαν δίκτυο παρά σαν γραμμή, επιτρέποντας σε γεγονότα από διαφορετικές στιγμές να επηρεάσουν το ένα το άλλο. Αυτό θα μπορούσε να εξηγήσει την κβαντική εμπλοκή, όπου δύο σωματίδια επηρεάζουν άμεσα το ένα το άλλο ανεξάρτητα από την απόσταση -ένα αποτέλεσμα που ο Αϊνστάιν κάποτε αποκαλούσε «τρομακτική δράση σε απόσταση».

Μερικοί φυσικοί το περιγράφουν αυτό ως “χρονική εμπλοκή”, υποδηλώνοντας ότι οι πληροφορίες μπορεί να ταξιδέψουν τόσο μπροστά όσο και πίσω στο χρόνο σε κβαντικό επίπεδο (Aharonov et al. , 2010). Η ιδέα μετατρέπει τον χρόνο από ένα ποτάμι που ρέει σε ένα πεδίο συντονισμού, όπου το σύμπαν συνεχώς διπλώνει, αντηχεί και επαναπροσδιορίζει τη δική του ιστορία.

Εάν αποδειχθεί, δεν θα άλλαζε απλώς τη φυσική -θα αμφισβητούσε τις βαθύτερες ιδέες μας για την μνήμη, την μοίρα και την συνείδηση.

Παραπομπές

Aharonov, Y. , Ποπέσκου, Σ., Τόλακσεν, Τζ. , & Vaidman, L. (2010). Οι Πολλαπλοί Χρόνοι και το Πρόβλημα Μέτρησης στην Κβαντομηχανική. Φυσική Ανασκόπηση Α. Γερμανικά, D. (1991). Κβαντική Μηχανική Κοντά σε Κλειστές Γραμμές Χρονολογίου. Φυσική Ανασκόπηση Δ.