Ο ΓΑΜΟΣ ΩΣ ΘΕΣΜΟΣ ΚΑΙ ΕΝΑΣ ΝΕΟΣ ΔΡΟΜΟΣ ΑΓΑΠΗΣ

1. Ο γάμος ως παλιός τρόπος συνύπαρξης

Ο γάμος παραμένει μια ξεπερασμένη σύμβαση, που δεν έχει προσαρμοστεί στις σύγχρονες ανάγκες για ελευθερία και αυτονομία. Αρχικά εργαλείο για περιουσία, αναπαραγωγή και τάξη, δεν εξελίχθηκε ποτέ. Ο Βούδας απομακρύνθηκε από αυτόν για τη φώτιση, ο Χριστός δεν τον ακολούθησε, και πολλοί απόστολοι τον απέφυγαν, δείχνοντας ότι η πνευματική ολοκλήρωση ίσως απαιτεί απελευθέρωση από τέτοιες δεσμεύσεις.

2. Ο γάμος ως αντίδωρο

Ο γάμος είναι “αντίδωρο για αυτούς που δεν κοινωνούν” – μια παρηγοριά για όσους δεν αναζητούν βαθύτερη εξέλιξη. Αντί να οδηγεί στην ελευθερία, παράγει εξάρτηση και ρουτίνα, διαλύοντας τον έρωτα και τον μύθο του αγαπημένου προσώπου μέσα στην καθημερινότητα.

3. Η σχέση γάμου και εξουσίας

Ο γάμος είναι η αρχή της εξουσίας ενός ανθρώπου πάνω σε έναν άλλον. Βασίζεται στον έλεγχο – συναισθηματικό, νομικό, κοινωνικό – αντί στον αλληλοσεβασμό, αντικατοπτρίζοντας το ευρύτερο σύστημα διακυβέρνησης της ανθρωπότητας.

4. Η επίδραση στα παιδιά

Τα παιδιά “ανήκουν στην ουσία στη μητέρα”, όπως λέμε, υπογραμμίζοντας πώς ο γάμος ενισχύει παραδοσιακούς ρόλους αντί ισοτιμίας. Τα παιδιά μεγαλώνουν σε ένα περιβάλλον που συχνά αναπαράγει εξουσιαστικά πρότυπα αντί να καλλιεργεί ελευθερία.

5. Η φθορά της δημιουργικότητας και της ελευθερίας

Η συνύπαρξη στο ίδιο δωμάτιο σκοτώνει την απόσταση που χρειάζεται ο έρωτας. Ψυχολογικά, η εγγύτητα οδηγεί σε ασφυξία, ενώ φιλοσοφικά, η έλλειψη αυτονομίας πνίγει την ανάπτυξη. Ο γάμος γίνεται φυλακή αντί για πεδίο δημιουργίας.

6. Ο γάμος ως καθρέφτης του εγωισμού

Ο γάμος συχνά αντικατοπτρίζει τον εγωισμό: ο ένας ζητά από τον άλλον να καλύψει τις δικές του ανάγκες, αντί να υπάρξει ένωση δύο ελεύθερων υπάρξεων. Γίνεται αγώνας επικράτησης ή εξάρτησης.

7. Η ψευδαίσθηση της σταθερότητας

Ο γάμος πωλείται ως εγγύηση σταθερότητας, αλλά αυτή είναι ψευδαίσθηση. Η ζωή είναι ρευστή, και ο γάμος, αντί να προσαρμόζεται, γίνεται άκαμπτος, καταπιέζοντας τη φυσική εξέλιξη.

8. Η στατιστική αποτυχία του γάμου

Στον 21ο αιώνα, μόνο το 16% των γάμων παραμένει σταθερό. Το υπόλοιπο 84% κλονίζεται, υποβοηθούμενο από συμφέροντα, εξωτερικές ανάγκες ή κοινωνικές πιέσεις. Αυτό αποδεικνύει ότι ο γάμος, ως θεσμός, δεν αντέχει τη δοκιμασία του χρόνου και των ανθρώπινων αλλαγών.

9. Η κάψουλα του γάμου και η απομόνωση

Ο γάμος κλείνει τον άνθρωπο σε μια “κάψουλα”, όπου ασχολείται μόνο με τον εαυτό του και τον σύντροφό του. Παρόλο που ζει στην κοινωνία, δεν την αντιμετωπίζει άμεσα. Αυτή η απομόνωση τον αποκόβει από τη συλλογική εμπειρία, περιορίζοντας την ευαισθησία του για τον κόσμο και εγκλωβίζοντάς τον σε έναν δερματικό, εγωκεντρικό μικρόκοσμο.

Πρόταση για έναν νέο δρόμο αγάπης

Με βάση τα παραπάνω, προτείνω μια νέα συνθήκη:

– Αυτονομία και απόσταση

Ξεχωριστοί χώροι και στόχοι, με συναντήσεις βασισμένες στην επιθυμία και τον σεβασμό, για να παραμένει ο έρωτας ζωντανός.

–Συμβόλαιο αλληλοσεβασμού

Μια συμφωνία ελευθερίας και ισοτιμίας, χωρίς εξουσία.

-Εστίαση στη δημιουργία

Η σχέση ως πεδίο κοινής ή ατομικής δημιουργικότητας.

-Εναλλακτική ανατροφή παιδιών

Συνεργασία γονέων χωρίς δεσμά “ιδιοκτησίας”, με έμφαση στην ανεξαρτησία των παιδιών.

-Προσαρμογή στη ρευστότητα

Δυνατότητα αναθεώρησης ή αποχώρησης, διατηρώντας την ομορφιά της σχέσης.

-Ψυχολογικές διέξοδοι

Ενθάρρυνση της σύνδεσης με την κοινωνία μέσω κοινών δράσεων, τέχνης ή φιλανθρωπίας, για να σπάσει η “κάψουλα” και να απελευθερωθεί ο άνθρωπος από την εσωστρέφεια του γάμου. Εργαστήρια αυτογνωσίας ή φιλοσοφικές ομάδες μπορούν να βοηθήσουν τους ερωτευμένους να εξελίσσονται παράλληλα, αντί να εγκλωβίζονται.

Φιλοσοφικά και ψυχολογικά

Ο γάμος, όπως είναι σήμερα, είναι ένας ύπνος μέσα σε μια κάψουλα εξουσίας και ψευδαίσθησης. Μόνο το 16% αντέχει, ενώ το υπόλοιπο καταρρέει ή επιβιώνει από συμφέρον.

Αν η θέωση είναι ο σκοπός, η αγάπη πρέπει να γίνει χορός ελευθερίας, όπου δύο ψυχές συναντιούνται χωρίς να φυλακίζονται, ανοιχτές στον κόσμο και στη δημιουργία. Ας Οραματιστούμε σαν φιλόσοφοι και ψυχολόγοι, ονειρευόμενοι έναν δρόμο όπου ο έρωτας δεν πεθαίνει, αλλά αναπνέει.