Ο Πράσινος Δράκος, η Αληθινή Ταπεινότητα και ο Κόσμος της Δημοσιότητας

Η Ψυχολογική Ανάλυση του Εγώ στο Προσκήνιο

Ο χώρος του θεάτρου, του τραγουδιού, των social media (Influencers, TikTokers) και γενικά της δημοσιότητας, είναι μια αρένα όπου ο Εγώ δοκιμάζεται στα άκρα. Η λαχτάρα για αναγνώριση, χειροκρότημα και επιβεβαίωση μπορεί να γεννήσει τον «Πράσινο Δράκο» του Εγωισμού, ένα μυθικό τέρας που καταπίνει την αυθεντικότητα και το εσωτερικό κέντρο.

1. Ο «Πράσινος Δράκος» του Εγωισμού

Ο εγωισμός στους ανθρώπους της δημοσιότητας δεν είναι απλώς η αγάπη για τον εαυτό, αλλά η υπερβολική εξάρτηση από την εξωτερική επιβεβαίωση για τον ορισμό της αξίας τους.

Γιατί Συμβαίνει: Η δουλειά τους βασίζεται κυριολεκτικά στην αποδοχή του κοινού (like, views, εισιτήρια, κριτικές). Η επιτυχία μετριέται με εξωτερικά, ποσοτικά στοιχεία.

Ψυχολογική Λειτουργία: Ο Δράκος τρέφεται με το φόβο της απόρριψης και το σύνδρομο του απατεώνα (Imposter Syndrome). Η εικόνα (π.χ., το τέλειο post, η αψεγάδιαστη εμφάνιση) γίνεται μια πανοπλία που καλύπτει την εσωτερική ανασφάλεια.

Παράδειγμα: Ο/Η ηθοποιός που αρνείται να συνεργαστεί σε μια παράσταση αν δεν έχει τον πρωταγωνιστικό ρόλο, πιστεύοντας ότι ένας μικρότερος ρόλος μειώνει την «αξία» του/της.

2. Η Εξάρτηση από το Εξωτερικό «Κέντρο»

Το «κέντρο» που αναφέρεται είναι η εσωτερική μας πυξίδα, η αίσθηση της αξίας που πηγάζει από μέσα μας, ανεξάρτητα από τις συνθήκες. Όταν κάποιος χάνει το κέντρο του, γίνεται «δορυφόρος».

Γιατί Συμβαίνει: Ο ρυθμός της δημοσιότητας είναι γρήγορος και απαιτητικός. Το άτομο αρχίζει να πιστεύει ότι είναι η δημόσια εικόνα του (ο ρόλος, το τραγούδι, ο αριθμός των followers) και όχι ο άνθρωπος που κρύβεται από πίσω.

Ψυχολογική Λειτουργία: Το κέντρο μετατοπίζεται από την εσωτερική «αυτοεκτίμηση» στην εξωτερική «κοινωνική εκτίμηση». Η χαρά προέρχεται από το χειροκρότημα, η λύπη από την κριτική. Η ζωή γίνεται ένας φαύλος κύκλος αναζήτησης δόσης επιβεβαίωσης.

Παράδειγμα: Ο/Η Influencer που βγάζει βίντεο με αμφιλεγόμενο περιεχόμενο, μόνο και μόνο για να προκαλέσει αντιδράσεις και να αυξήσει το engagement (views/comments), αγνοώντας την προσωπική του/της ηθική πυξίδα.

3. Η Ψεύτικη έναντι της Αληθινής Ταπεινότητας (Fake vs Real)

Πολλοί στο χώρο της δημοσιότητας υιοθετούν την ψεύτικη ταπεινότητα (humblebragging) για να φαίνονται συμπαθείς. Η Αληθινή Ταπεινότητα είναι κάτι ριζικά διαφορετικό.

Η Ψεύτικη Ταπεινότητα (The Mask): Έχει ως στόχο να πάρει κομπλιμέντο. Η συμπεριφορά είναι «Είμαι τυχερός/ή που πέτυχα» (περιμένοντας να πεις ότι είναι ταλαντούχος/η). Πηγή της είναι η εξάρτηση από την γνώμη των άλλων και το Εγώ παραμένει κυρίαρχο, μεταμφιεσμένο.

Η Αληθινή Ταπεινότητα (The Core): Έχει ως στόχο να είναι κανείς ανοιχτός στη μάθηση. Η συμπεριφορά είναι «Δεν ξέρω τα πάντα» (και είναι εντάξει). Πηγή της είναι η βαθιά επίγνωση της προσωπικής αξίας και το Εγώ είναι ισορροπημένο, στη θέση του.

Γιατί Συμβαίνει: Η ψεύτικη ταπεινότητα είναι μια κοινωνικά αποδεκτή μέθοδος για να ζητήσεις επιβεβαίωση χωρίς να φαίνεσαι αλαζόνας.

Παράδειγμα: Ένας επιτυχημένος τραγουδιστής που, ενώ έχει γεμάτες συναυλίες, λέει σε συνέντευξη «Ελπίζω να έρθετε, δεν είμαι σίγουρος/η αν αξίζω ακόμα την αγάπη σας», ενώ ξέρει την απήχηση του/της.

4. Η Αληθινή Ταπεινότητα: Η Επιστροφή στο Εσωτερικό Κέντρο

Η αληθινή ταπεινότητα είναι η απουσία εγωισμού, όχι η απουσία αυτοεκτίμησης. Είναι η σιγουριά για την αξία σου που σε απελευθερώνει από την ανάγκη να την επιδεικνύεις ή να την υπερασπίζεσαι.

Ψυχολογική Λειτουργία: Το άτομο επανασυνδέεται με το εσωτερικό του κέντρο. Αναγνωρίζει ότι ο ρόλος, το βίντεο ή το τραγούδι είναι απλώς ένα προϊόν της δουλειάς του, όχι η ταυτότητά του.

Αποτέλεσμα: Όταν έχεις το κέντρο σου, το χειροκρότημα είναι ευπρόσδεκτο μπόνους, αλλά όχι απαραίτητο για την ύπαρξή σου. Η κριτική γίνεται ανατροφοδότηση, όχι προσωπική επίθεση.

Παράδειγμα: Ένας/Μια καταξιωμένος/η καλλιτέχνης που δουλεύει εξίσου αφοσιωμένα σε μια μικρή, πειραματική παράσταση, όσο και σε μια μεγάλη εμπορική παραγωγή. Η εστίαση είναι στην τέχνη και την προσφορά, όχι στην φήμη και το κέρδος.

5. Η Συνταγή για να «Διώξεις» τον Δράκο

Η επιστροφή στο κέντρο απαιτεί συνειδητή ψυχολογική δουλειά:

Ενσυνειδητότητα (Mindfulness): Καθημερινή πρακτική (προσευχή, ημερολόγιο) για να ξεχωρίσεις τον «Εαυτό» από τον «Ρόλο».

Αποσύνδεση Αξίας-Αποτελέσματος:

 Συνειδητή αναγνώριση ότι «το βίντεό μου δεν πήγε καλά» ΔΕΝ σημαίνει «εγώ δεν αξίζω».

Επένδυση στις Σχέσεις: Η καλλιέργεια γνήσιων, μη-επαγγελματικών σχέσεων που σε βλέπουν ως άνθρωπο, όχι ως brand.

Σκοπός Πέρα από τον Εαυτό: Επικέντρωση σε ένα μεγαλύτερο σκοπό (π.χ., η προσφορά στην κοινωνία, η εξέλιξη της τέχνης), που είναι πιο ισχυρός από το προσωπικό Εγώ.

Ο δρόμος προς την αληθινή ταπεινότητα, ειδικά στα φώτα της δημοσιότητας, είναι ο δρόμος προς την εσωτερική ελευθερία. Είναι η άρνηση να αφήσεις τον Πράσινο Δράκο να κλέψει το κέντρο σου.