Τώρα θα μιλήσουμε για ένα θέμα βαθιά φιλοσοφικό και ψυχολογικό…

…αλλά και αληθινό που μιλά για την τάση μας να εξωραΐζουμε τη ζωή, να ζούμε σε μια “όμορφη φούσκα” για να διατηρούμε την ευτυχία μας. Αυτή η φούσκα είναι η πραγματικότητα που δημιουργεί ο νους για να αντιμετωπίζουμε το χάος και τη σκληρότητα της αληθινής ζωής. Οι άνθρωποι φιλτράρουμε την πραγματικότητα μέσα από τις ανάγκες και τις προσδοκίες μας, επεξεργαζόμαστε τα γεγονότα και κατασκευάζουμε μια εικόνα που μας προσφέρει ασφάλεια και ευτυχία.

Αυτό που βιώνουμε ως “πραγματικότητα” είναι ουσιαστικά μια συμβατική κατασκευή του νου, ένας εξωραϊσμός των γεγονότων και των ανθρώπων γύρω μας, που μας επιτρέπει να αντιμετωπίζουμε τη ζωή με λιγότερο πόνο.

Η εικόνα του “ιδανικού συντρόφου”, για παράδειγμα, μπορεί να είναι το αποτέλεσμα αυτής της διαδικασίας, όπου ο νους μας δεν βλέπει τα ελαττώματα ή τις σκληρές πτυχές, αλλά αυτό που χρειαζόμαστε για να νιώθουμε ευτυχία και ολοκλήρωση.

Ο εγκέφαλος λειτουργεί όπως στη διαδικασία της ανάγνωσης ενός κειμένου με λάθη, όπου διορθώνει αυτόματα τα γράμματα ώστε να βγάζει νόημα και να γίνεται κατανοητό. Έτσι και στη ζωή, διορθώνει την πραγματικότητα ώστε να ταιριάζει με το όραμα και τις ανάγκες μας. Αυτή η φούσκα είναι μια απαραίτητη “επιλογή” του ανθρώπινου νου, ένα καταφύγιο όπου μπορούμε να συνυπάρχουμε με τις προσδοκίες μας, ακόμα κι αν αυτή η εκδοχή της ζωής μας είναι λιγότερο αληθινή.

Θα μπορούσαμε να εκφράσουμε αυτήν τη σκέψη με μια μεταφορά για τον καθρέφτη: ο νους μας λειτουργεί σαν έναν καθρέφτη που, αντί να αντανακλά την ωμή αλήθεια, μας δείχνει ένα ειδικά φτιαγμένο είδωλο, μια βελτιωμένη εκδοχή μας ζωής μας. Μέσα σε αυτό το είδωλο, ζούμε και αναπνέουμε, γιατί χωρίς αυτόν τον εξωραϊσμό η ζωή θα μας φαινόταν ίσως αφόρητη.