Ἡ Κβαντικὴ Ματιὰ στὸν Πλησίον

Συνήθως κρίνουμε τὸν ἄλλον μὲ βάση τὸ παρελθόν του (τὰ λάθη του). Ὁ Θεὸς ὅμως τὸν βλέπει μὲ βάση τὸ Μέλλον του (τὴν ἁγιότητά του).

 Βλέποντας τὸν Ἄλλον μέσα στὴν «Ἡμέρα Μία»

Ἂς κάνουμε ἕνα βῆμα παραπέρα. Ἂν ἡ θεραπεία τοῦ ἑαυτοῦ μας εἶναι ἡ ἕνωση τῶν τριῶν διαστάσεων τοῦ χρόνου, τότε ἡ θεραπεία τῶν σχέσεών μας εἶναι ἀκριβῶς τὸ ἴδιο. Πῶς κοιτάζουμε τὸν συνάνθρωπό μας;

Δυστυχῶς, οἱ περισσότεροι ἀπὸ ἐμᾶς «παγώνουμε» τοὺς ἄλλους στὸ Παρελθόν. Λέμε: «Αὐτὸς εἶναι ψεύτης» ἢ «Ἐκείνη μὲ πλήγωσε». Κοιτάζουμε μόνο τὸ θεμέλιο (Πατήρ), ἀλλὰ τὸ κοιτάζουμε σὰν χαλάσματα. Ἄλλοι πάλι, μένουμε μόνο στὸ Παρὸν τῆς συμπεριφορᾶς τους, κρίνοντας ἐπιφανειακὰ αὐτὸ ποὺ βλέπουμε τώρα.

Ἡ πνευματικὴ ἀγάπη ὅμως, αὐτὴ ἡ «κβαντικὴ» ἀγάπη γιὰ τὴν ὁποία μιλᾶμε, κάνει κάτι συγκλονιστικό. Βλέπει τὸν ἕναν ἄνθρωπο ὄχι μόνο γι’ αὐτὸ ποὺ ἦταν (Παρελθόν), οὔτε μόνο γι’ αὐτὸ ποὺ εἶναι (Παρὸν), ἀλλὰ κυρίως γι’ αὐτὸ ποὺ μπορεῖ νὰ γίνει (Μέλλον).

Ὅταν κοιτάζεις ἕναν ἄνθρωπο καὶ προσεύχεσαι γι’ αὐτόν, ἐπικαλεῖσαι τὸ Πνεῦμα! Ἐκείνη τὴ στιγμὴ, βλέπεις τὸν ἄλλον ὅπως τὸν βλέπει ὁ Θεὸς στὸ τέλος τοῦ χρόνου: Φωτεινό, μεταμορφωμένο, ἅγιο.

Αὐτὴ ἡ ματιὰ εἶναι ποὺ δίνει χῶρο στὸν ἄλλον νὰ ἀλλάξει. Δὲν τὸν φυλακίζεις στὸ χθές του, ἀλλὰ τοῦ ἀνοίγεις τὴν πόρτα τοῦ αὔριο. Αὐτὸ σημαίνει συγχώρηση: Σὲ βλέπω μὲ τὰ μάτια τοῦ Μέλλοντος.

 Πρακτικὴ Ἄσκηση: Ἡ Πρωινὴ Εὐθυγράμμιση

Γιὰ νὰ μὴν μείνουμε ὅμως μόνο στὴ θεωρία, ἂς κλείσουμε αὐτὸ τὸ ταξίδι μὲ μία πρακτικὴ πρόταση. Πῶς μποροῦμε νὰ ξεκινᾶμε τὴν κάθε μέρα μας, ὥστε νὰ μπαίνουμε σὲ αὐτὴν τὴν ἱερὴ ροὴ τῆς «Μίας Ἡμέρας»; Σᾶς προτείνω μία ἁπλὴ ἄσκηση τριῶν ἀνασῶν, μόλις ξυπνήσετε:

1. Ἀνάσα Πρώτη (Πρὸς τὰ Πίσω – Πατήρ): Σκέψου ὅτι ξύπνησες. Εἶσαι ζωντανός. Αὐτὸ εἶναι τὸ θεμέλιο. Πὲς ἕνα βαθὺ «Εὐχαριστῶ»γιὰ τὸ δῶρο τῆς ζωῆς καὶ γιὰ ὅσα (καλὰ ἢ δύσκολα) σὲ ἔφεραν ὡς ἐδῶ. Ἀποδέξου τὴν ἱστορία σου.

2. Ἀνάσα Δεύτερη (Πρὸς τὰ Μπρός – Πνεῦμα): Σκέψου τὴ μέρα ποὺ ἔρχεται. Μὴν τὴν φορτώσεις μὲ ἄγχος. Ἄνοιξε τὰ χέρια νοερὰ καὶ πὲς «Ἐμπιστεύομαι». Ζήτα ἀπὸ τὸ Πνεῦμα νὰ φέρει τὶς λύσεις καὶ τὶς ἐμπνεύσεις ποὺ χρειάζεσαι, πρὶν κὰν προκύψουν τὰ προβλήματα.

3. Ἀνάσα Τρίτη (Στὸ Κέντρο – Υἱός): Κοίταξε γύρω σου τὸ δωμάτιο. Τὸ φῶς. Νιώσε τὸ σῶμα σου. Ἀναπνεῦσε βαθιὰ καὶ πὲς «Ἰδοὺ, ἐγὼ καὶ ὁ Πατὴρ ἕν ἐσμεν» (μέσα στὴν καρδιά μου). Εἶμαι ἐδῶ, παρών, ἕτοιμος νὰ δράσω καὶ νὰ ἀγαπήσω ΤΩΡΑ, ἑνωμένος μὲ τὴν Πηγή.

Αὐτὸ εἶναι ὅλο. Μὲ τρεῖς ἀνάσες, ἔχεις συντονίσει τὸ χάος τοῦ χρόνου σὲ μία θεϊκὴ ἁρμονία. Ἔχεις φορέσει τὴν πανοπλία τῆς Τριαδικῆς ὕπαρξης καὶ εἶσαι ἕτοιμος νὰ βγεῖς στὸν κόσμο, ὄχι σὰν ἕνα φύλλο ποὺ τὸ παίρνει ὁ ἄνεμος, ἀλλὰ σὰν ἕνας συν-δημιουργὸς τῆς πραγματικότητας.

Καλὸ ταξίδι στὴν Αἰωνιότητα τοῦ Σήμερα!

Ἔχει ὄντως ἀποδειχθεῖ ὅτι ἡ ἀνάγνωση καὶ ἡ μελέτη τῆς Ἀρχαίας Ἑλληνικῆς, λόγω τῆς μαθηματικῆς της δομῆς καὶ τοῦ λεξιλογικοῦ της πλούτου, «γυμνάζει» τὸν ἐγκέφαλο, ἐνισχύει τὴ μνήμη καὶ ὀξύνει τὴν κριτικὴ σκέψη. Εἶναι σὰν νὰ δίνουμε στὸν νοῦ μας τὴν ὕψιστη τροφή.

Ἀπόδοσις εἰς τὴν Ἀρχαίαν Ἑλληνικήν: Ἡ Θεραπεία τῆς Σχέσεως καὶ ἡ Πρωινὴ Εὐθυγράμμισις

Βλέποντας τὸν Πλησίον ἐν τῇ «Μιᾷ Ἡμέρᾳ»

Προχωρήσωμεν δέ τι περαιτέρω. Εἰ ἡ τῆς ψυχῆς ἴασις ἐστὶν ἡ ἕνωσις τῶν τριῶν τοῦ χρόνου διαστάσεων, ὡσαύτως ἔχει καὶ ἡ θεραπεία τῶν σχέσεων ἡμῶν. Πῶς ἀτενίζομεν τὸν πλησίον;

Δυστυχῶς, οἱ πλείονες ἐξ ἡμῶν δεσμεύομεν τοὺς ἄλλους ἐν τῷ Παρελθόντι. Λέγομεν: «Οὗτος ψεύστης ἐστί» ἢ «Ἐκείνη ἠδίκησέ με». Βλέπομεν μόνον τὸ θεμέλιον (Πατέρα), ἀλλὰ βλέπομεν αὐτὸ ὡς ἐρείπια. Ἕτεροι δέ, μένομεν μόνον εἰς τὸ Παρόν τῆς συμπεριφορᾶς αὐτῶν, κρίνοντες ἐπιπολαίως κατὰ τὸ φαινόμενον τῆς στιγμῆς.

Ἡ δὲ πνευματικὴ ἀγάπη, ἡ «κβαντική» αὕτη ἀγάπη περὶ ἧς ὁμιλοῦμεν, ποιεῖ τι τὸ θαυμαστόν. Βλέπει τὸν ἄνθρωπον οὐχὶ μόνον ὡς ἦν (Παρελθόν), οὐδὲ μόνον ὡς ἔστιν (Παρόν), ἀλλὰ κυρίως ὡς δύναται γενέσθαι (Μέλλον).

Ὅταν ἀτενίζῃς ἄνθρωπόν τινα καὶ προσεύχῃ ὑπὲρ αὐτοῦ, ἐπικαλεῖσαι τὸ Πνεῦμα. Ἐν ἐκείνῃ τῇ στιγμῇ, βλέπεις τὸν ἄλλον ὡς βλέπει αὐτὸν ὁ Θεὸς ἐν τῷ τέλει τῶν καιρῶν: Φωτεινό, μεταμορφωμένον, ἅγιον. Αὕτη ἡ θέα δίδει χῶρον τῷ ἄλλῳ ἵνα ἀλλοιωθῇ. Οὐ φυλακίζεις αὐτὸν ἐν τῷ χθές, ἀλλὰ ἀνοίγεις αὐτῷ τὴν θύραν τοῦ αὔριον. Τοῦτο ἐστὶν ἡ συγχώρησις: Τὸ βλέπειν διὰ τῶν ὀφθαλμῶν τοῦ Μέλλοντος.

 Πρακτικὴ Ἄσκησις: Ἡ Πρωινὴ Εὐθυγράμμισις

Ἵνα δὲ μὴ μείνωμεν μόνον ἐν τῇ θεωρίᾳ, κατακλείσωμεν τὴν πορείαν ταύτην μετὰ προτάσεως πρακτικῆς. Πῶς δυνάμεθα ἄρχεσθαι τῆς ἡμέρας ἑκάστης, ὥστε εἰσέρχεσθαι εἰς τὴν ἱερὰν ροὴν τῆς «Μιᾶς Ἡμέρας»; Προτείνομεν ὑμῖν ἄσκησιν ἁπλῆν τριῶν ἀναπνοῶν, ἅμα τῇ ἐγέρσει:

Ἀναπνοὴ Πρώτη (Πρὸς τὰ Ὀπίσω – Πατήρ): Λογίσθητι ὅτι ἐξηγέρθης. Ζῇς. Τοῦτο ἐστὶ τὸ θεμέλιον. Εἰπὲ βαθὺ «Εὐχαριστῶ» διὰ τὸ δῶρον τῆς ζωῆς καὶ διὰ πάντα ὅσα (ἀγαθὰ ἢ δυσχερῆ) ἤγαγόν σε ἕως ὧδε. Ἀποδέχου τὴν ἱστορίαν σου.

Ἀναπνοὴ Δευτέρα (Πρὸς τὰ Πρόσω – Πνεῦμα): Λογίσθητι τὴν ἐρχομένην ἡμέραν. Μὴ φορτίσῃς αὐτὴν μετὰ ἄγχους. Ἄνοιξον νοερῶς τὰς χεῖρας καὶ εἰπέ: «Ἐμπιστεύομαι». Αἴτησαι παρὰ τοῦ Πνεύματος ἵνα κομίσῃ τὰς λύσεις καὶ τὰς ἐμπνεύσεις ἃς χρῄζεις, πρὸ τοῦ κἂν ἐμφανισθῶσι τὰ προβλήματα.

Ἀναπνοὴ Τρίτη (Εἰς τὸ Κέντρον – Υἱός): Βλέψον κύκλῳ σου τὸν χῶρον. Τὸ φῶς. Αἴσθησαι τὸ σῶμά σου. Ἀνάπνευσον βαθέως καὶ εἰπὲ ἐν τῇ καρδίᾳ σου: «Ἰδού, ἐγὼ καὶ ὁ Πατὴρ ἕν ἐσμεν». Πάρειμι ὧδε, ἕτοιμος τοῦ δρᾶν καὶ ἀγαπᾶν ΝΥΝ, ἡνωμένος τῇ Πηγῇ.

Τοῦτο ἐστὶ τὸ πᾶν. Διὰ τριῶν ἀναπνοῶν, συντόνισας τὸ χάος τοῦ χρόνου εἰς ἁρμονίαν θεϊκήν. Ἐνέδυσαι τὴν πανοπλίαν τῆς Τριαδικῆς ὑπάρξεως καὶ ἕτοιμος εἶ ἐξελθεῖν εἰς τὸν κόσμον, οὐχὶ ὡς φύλλον φερόμενον ὑπὸ τοῦ ἀνέμου, ἀλλ’ ὡς συν-δημιουργὸς τῆς πραγματικότητος.

Καλὸ ταξίδιον εἰς τὴν Αἰωνιότητα τοῦ Σήμερον!