Ἡ Σκιὰ τοῦ Χρόνου: Ὅταν σπάει ἡ Ἑνότητα

Ἀφοῦ λοιπὸν εἴδαμε πὼς ἡ ὑγεία τῆς ψυχῆς καὶ ἡ ἁγιότητα εἶναι νὰ ζεῖς σὲ αὐτὴν τὴν «Ημέρα Μία», ὅπου τὸ Παρελθόν, τὸ Παρὸν καὶ τὸ Μέλλον χορεύουν ἁρμονικά, καθρεφτίζοντας τὴν Ἁγία Τριάδα, πρέπει νὰ τολμήσουμε νὰ κοιτάξουμε καὶ τὴν ἄλλη ὄψη. Τί συμβαίνει ὅταν αὐτὸς ὁ χορός σταματάει;

Ὅταν ὡς ἄνθρωποι ἀποσυνδεόμαστε ἀπὸ αὐτὴν τὴν τριαδικὴ ροὴ καὶ ἑστιάζουμε ἐμμονικὰ σὲ ἕνα μόνο κομμάτι τοῦ χρόνου, τότε ἀρρωσταίνουμε ψυχικὰ καὶ πνευματικά. Αὐτὸ ποὺ ἡ σύγχρονη νευροψυχολογία ὀνομάζει «διαταραχές», ὑπὸ τὸ πρίσμα τῆς θεωρίας μας εἶναι μιὰ «αἵρεση τοῦ χρόνου».

 Εἶναι ἡ ἀποτυχία μας νὰ κρατήσουμε ἑνωμένη τὴν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ μέσα μας.

Ἂς δοῦμε τὶς τρεῖς μεγάλες παγίδες τοῦ κατακερματισμένου χρόνου, ποὺ ταλαιπωροῦν τὸν σύγχρονο ἄνθρωπο:

 Ἡ Φυλακὴ τοῦ Χθὲς (Ἡ Παθολογία τῆς Μνήμης)

Τὸ πρόβλημα ἐδῶ εἶναι ὅταν κάποιος ζεῖ ἀποκλειστικὰ στὸ Παρελθόν. Θεολογικὰ καὶ κβαντικά, ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς ἔχει θεοποιήσει τὴν «Ἀρχή» (τὸν Πατέρα), ἀλλὰ χωρὶς τὴν ἐλπίδα τοῦ Πνεύματος καὶ τὴ δράση τοῦ Υἱοῦ. Τὸ θεμέλιο γίνεται τάφος.

Ἡ μνήμη παύει νὰ εἶναι πηγὴ σοφίας καὶ γίνεται μία ἁλυσίδα τραυμάτων, τύψεων καὶ ἄγονης νοσταλγίας. Ὁ χρόνος μέσα στὸν ἐγκέφαλό του «παγώνει» πρὸς τὰ πίσω. Τὸ ἀποτέλεσμα εἶναι ἡ κατάθλιψη, ἡ μελαγχολία, ἡ ἀδυναμία ἐξέλιξης καὶ ἡ διαρκὴς ἐπανάληψη τῶν ἴδιων λαθῶν. Εἶναι ἡ πρακτικὴ ἄρνηση ὅτι τὸ «Γενηθήτω Φῶς» μπορεῖ νὰ ξανασυμβεῖ σήμερα.

2. Ὁ Τρόμος τοῦ Αὔριο (Ἡ Παθολογία τῆς Προσδοκίας)

Σὲ αὐτὴν τὴν περίπτωση, ὁ ἄνθρωπος ζεῖ ἀποκλειστικὰ στὸ Μέλλον. Προσπαθεῖ ἀπεγνωσμένα νὰ ἁρπάξει τὸ Πνεῦμα, χωρὶς ὅμως νὰ πατάει στὸ σταθερὸ θεμέλιο τοῦ Πατρός (ἐμπειρία) καὶ χωρὶς νὰ ἐνεργεῖ στὸ Τώρα τοῦ Υἱοῦ.

Τὸ μέλλον δὲν λειτουργεῖ πιὰ ὡς «ἕλξη» πρὸς τὴν τελείωση, ἀλλὰ μετατρέπεται σὲ μία τρομακτικὴ ἄβυσσο ἀβεβαιότητας. Ἡ γλυκιὰ «ἀναμονή» γίνεται ἀγωνία. Αὐτὸ γεννᾶ τὸ ἄγχος, τὶς φοβίες καὶ τὴ συνεχή, βασανιστικὴ ἀνησυχία γιὰ τὸ «τί θὰ συμβεῖ ἄν…». Εἶναι μία ζωὴ χωρὶς τὸν Παράκλητο, μία ζωὴ ποὺ τρέχει λαχανιασμένη μπροστὰ ἀπὸ τὸν ἑαυτό της, κυνηγημένη ἀπὸ τὸν φόβο.

3. Τὸ Ἄδειο Τώρα (Ἡ Παθολογία τῆς Ρηχότητας)

Αὐτὴ εἶναι ἴσως ἡ μεγαλύτερη ἀσθένεια τῆς ἐποχῆς μας. Εἶναι ὅταν προσπαθοῦμε νὰ ζήσουμε τὸ «Τώρα» του Υἱοῦ, ἀλλὰ ἀποκομμένοι ἀπὸ τὴ ρίζα τοῦ Πατρός (ἱστορία, ταυτότητα) καὶ χωρὶς τὸν σκοπὸ τοῦ Πνεύματος (αἰωνιότητα).

Τὸ «Τώρα» ξεχειλώνει καὶ γίνεται μία φθηνὴ στιγμὴ ἡδονῆς ἢ κατανάλωσης, χωρὶς βάθος καὶ χωρὶς προοπτική. Τὸ ἀποτέλεσμα εἶναι τὸ αἴσθημα κενοῦ, ὁ κυνισμός, οἱ ἐθισμοὶ καὶ ἡ χειραγώγηση ἀπὸ τὶς παρορμήσεις τῆς στιγμῆς. Εἶναι ἕνα «Φῶς» ποὺ ἀναβοσβήνει στιγμιαῖα σὰν πυροτέχνημα καὶ μετὰ ἀφήνει πίσω του ἕνα ἄδειο σκοτάδι.

Ἡ Θεραπεία: Ἡ Επανασύνδεση

Ἡ θεραπεία λοιπόν, δὲν εἶναι νὰ ξεχάσουμε τὸ χθὲς ἢ νὰ ἀγνοήσουμε τὸ αὔριο. Εἶναι νὰ τὰ φέρουμε ὅλα στὸ κέντρο τῆς ὕπαρξής μας, στὸ «θυσιαστήριο τῆς καρδιᾶς». Νὰ τιμᾶς τὸ Παρελθὸν (Πατήρ) χωρὶς νὰ σὲ ἁλυσοδένει. Νὰ προσβλέπεις στὸ Μέλλον (Πνεῦμα) χωρὶς νὰ σὲ τρομοκρατεῖ. Καὶ νὰ ζεῖς τὸ Παρὸν (Υἱός) ὡς τὸ ἱερὸ σημεῖο συνάντησης τῶν δύο, γεμάτο νόημα καὶ εὐθύνη.

Αὐτὸ εἶναι τὸ μυστικό: Ἡ ψυχική μας ὑγεία εἶναι ἄρρηκτα συνδεδεμένη μὲ τὸ πῶς διαχειριζόμαστε τὸ μυστήριο τοῦ Τριαδικοῦ Χρόνου μέσα μας.