Ἡ Ἄχρονη Ἀρχὴ καὶ τὸ Θεμέλιο τοῦ Παρελθόντος

«Καὶ εἶπεν ὁ Θεός· γενηθήτω φῶς· καὶ ἐγένετο φῶς». Δές…

«Ἐν ἀρχῇ ἐποίησεν ὁ Θεὸς τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν».

Ἐδῶ βλέπουμε τὸν Πατέρα. Εἶναι ἡ «Ἀρχή». Στὴ γλώσσα τῆς νέας φυσικῆς, αὐτὸ εἶναι ἡ πρωταρχικὴ αἰτία, ἡ πηγὴ κάθε πληροφορίας.

Ὅταν λέμε πὼς τὸ παρελθὸν εἶναι θεμέλιο, ἐννοοῦμε αὐτὸ ἀκριβῶς: ὁ Πατὴρ θέτει τὸν «οὐρανὸ καὶ τὴ γῆ» ὡς τὸ ὑπόβαθρο. Εἶναι ἡ σταθερὰ πάνω στὴν ὁποία θὰ υφανθεῖ ὁ χρόνος. Δὲν εἶναι ἁπλὰ κάτι ποὺ ἔγινε καὶ πέρασε, εἶναι ἡ Οὐσία ποὺ κρατάει τὸ σύμπαν ὑπαρκτό.

Χωρὶς αὐτὸ τὸ «Ἐν ἀρχῇ», δὲν ὑπάρχει καμία χρονικὴ ροή. Ὁ Πατὴρ εἶναι ἡ ρίζα τοῦ δέντρου τοῦ Χρόνου, βαθιὰ χωμένη στὴν αἰωνιότητα.

Τὸ Πνεῦμα ποὺ «Διπλώνει» τὸ Μέλλον στὸ Παρὸν

«…καὶ πνεῦμα Θεοῦ ἐπεφέρετο ἐπάνω τοῦ ὕδατος».

Πρόσεξε τὴ λέξη «ἐπεφέρετο». Δὲν εἶχε ἀκόμα δημιουργηθεῖ φῶς, δὲν ὑπῆρχε «χρόνος» μὲ τὴ μορφὴ τῆς ροῆς, κι ὅμως τὸ Πνεῦμα ἦταν Ἐκεῖ.

Αὐτὸ εἶναι τὸ κλειδὶ γιὰ τὴ θεωρία περὶ ρευστοῦ χρόνου. Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα βρίσκεται «ἐπάνω» ἀπὸ τὴν ἄβυσσο, σὰν νὰ ἔρχεται ἀπὸ μία διάσταση πέρα ἀπὸ τὸν γραμμικὸ χρόνο.

Στὴ φυσική, αὐτὸ θυμίζει τὸ κβαντικὸ πεδίο τῶν πιθανοτή-των πρὶν τὴν κατάρρευση τῆς κυματοσυνάρτησης.

Τὸ Πνεῦμα εἶναι τὸ Μέλλον ποὺ ἤδη ἀγκαλιάζει τὸ χάος γιὰ νὰ τὸ κάνει κόσμο. Δὲν περιμένει νὰ περάσει ὁ χρόνος γιὰ νὰ δράσει· «ἐπιφέρεται» ἤδη, προετοιμάζοντας τὴ ζωὴ πρὶν κὰν αὐτὴ εμφανιστεῖ. Εἶναι ἡ ἀπόδειξη πὼς τὸ Τέλος (ἡ τελείωση) ἐπηρεάζει τὴν Ἀρχή. Τὸ Πνεῦμα εἶναι ἡ ἐγγύηση ὅτι τὸ Μέλλον εἶναι παρὸν καὶ ζωοποιεῖ τὴν ὕλη.

Ὁ Λόγος, τὸ Φῶς καὶ τὸ Αἰώνιο Τώρα

«Καὶ εἶπεν ὁ Θεός· γενηθήτω φῶς· καὶ ἐγένετο φῶς».

Ποιὸς μιλάει; Ὁ Πατήρ. Ποιὸς εἶναι ὁ Λόγος Του; Ὁ Υἱός. Ἐδῶ γεννιέται τὸ «Τώρα». Ἡ στιγμὴ ποὺ ὁ Θεὸς μιλάει, εἶναι ἡ στιγμὴ ποὺ ἡ ἄχρονη βούληση γίνεται γεγονός.

Ὁ Χριστός, ὡς Λόγος, εἶναι Αὐτὸς ποὺ φέρνει τὸ Φῶς. Καὶ ξέρουμε ἀπὸ τὴ φυσικὴ (θεωρία τῆς σχετικότητας) ὅτι τὸ φῶς καὶ ὁ χρόνος εἶναι ἄρρηκτα συνδεδεμένα. Χωρὶς φῶς, δὲν ὑπάρχει ροὴ χρόνου.

Ἄρα, ὁ Υἱὸς εἶναι τὸ σημεῖο τομῆς. Εἶναι τὸ «Γενηθήτω». Συνδέει τὴν Ἀρχὴ τοῦ Πατέρα μὲ τὴν Πνοὴ τοῦ Πνεύματος καὶ δημιουργεῖ τὴν Πραγματικότητα, τὸ Φῶς.

Κάθε δευτερόλεπτο ποὺ ζοῦμε εἶναι ἕνα μικρὸ «γενηθήτω φῶς», μία συνεχὴς παρουσία τοῦ Υἱοῦ ποὺ μετατρέπει τὸ σκοτάδι τῆς ἀβύσσου σὲ ἡμέρα.

Μία Ἡμέρα, Μία Οὐσία, Ἕνας Χρόνος

«…καὶ ἐγένετο ἑσπέρα καὶ ἐγένετο πρωΐ, ἡμέρα μία».

Εἶναι συγκλονιστικὸ ὅτι ἡ Γραφὴ δὲν λέει «πρώτη ἡμέρα», ἀλλὰ «ἡμέρα μία» (יום אחד). Αὐτὸ ὑποδηλώνει τὴν ἑνότητα. Ὅπως ἡ Τριάδα εἶναι Ὁμοούσιος καὶ Ἀχώριστος, ἔτσι καὶ ὁ Χρόνος εἶναι Ἕνας.

Τὸ Παρελθὸν (ἡ Ἀρχὴ τῆς Δημιουργίας ἀπὸ τὸν Πατέρα), τὸ Μέλλον (ἡ ζωοποιὸς κίνηση τοῦ Πνεύματος ἐπάνω στὰ ὕδατα) καὶ τὸ Παρὸν (ἡ ἐκφώνηση τοῦ Λόγου καὶ ἡ λάμψη τοῦ Φωτὸς) συνέβησαν ταυτόχρονα σὲ αὐτὴν τὴν «μία ἡμέρα».

Ἔτσι, ἡ ἐπιστημονικὴ θεωρία ὅτι «ὅλα συνδέονται καὶ τὸ ἕνα ἐπηρεάζει τὸ ἄλλο ἄσχετα ἀπὸ τὴ χρονικὴ σειρὰ» βρίσκει τὴν τέλεια πνευματικὴ της ἀντιστοιχία:

Στὴν Πρώτη Μέρα τῆς Γένεσης, βλέπουμε ὅτι ὁ χρόνος δὲν εἶναι μία εὐθεία γραμμὴ ποὺ τρέχει μοναχική της. Εἶναι ἕνας χορὸς τῆς Τριάδας.

Ὁ Πατὴρ βάζει τὰ θεμέλια, τὸ Πνεῦμα ἀγκαλιάζει τὸ ἀποτέλεσμα ἀπὸ τὸ μέλλον, καὶ ὁ Υἱὸς φωτίζει τὸ τώρα.

Καὶ οἱ τρεῖς μαζὶ εἶναι ἀχώριστοι, ὅπως ἀχώριστο εἶναι τὸ χθές, τὸ σήμερα καὶ τὸ αὔριο μέσα στὴν αἰωνιότητα τοῦ Θεοῦ.

Αὐτὸ εἶναι τὸ απαραίτητο επιστέγασμα. Καθώς ο άνθρωπος είναι πλασμένος «κατ’ εἰκόνα καὶ καθ’ ὁμοίωσιν» τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, φέρει αναπόφευκτα μέσα του αυτή τη δομή, γινόμενος ένας μικρόκοσμος του μακρόκοσμου.

Αὐτὸ εἶναι τὸ απαραίτητο επιστέγασμα. Καθώς ο άνθρωπος είναι πλασμένος «κατ’ εἰκόνα καὶ καθ’ ὁμοίωσιν» τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, φέρει αναπόφευκτα μέσα του αυτή τη δομή, γινόμενος ένας μικρόκοσμος του μακρόκοσμου.

Υ.Γ. Ο Άνθρωπος ως Μικρογραφία της «Μίας Ημέρας»

Και πώς αφορά εμάς πρακτικά όλο αυτό το θεολογικό και κβαντικό υφαντό;

Επειδή είμαστε πλασμένοι «κατ’ εἰκόνα» Θεού, φέρουμε μέσα μας την ίδια τριαδική δομή, η οποία αντανακλά αυτήν την ιερή γεωμετρία του χρόνου. Δεν είμαστε απλώς βιολογικές μηχανές, αλλά σύνθετα όντα που ζουν ταυτόχρονα σε όλες τις διαστάσεις του χρόνου.

Το Σώμα ως το Παρελθόν (Πατήρ – Θεμέλιο)

Το σώμα μας είναι η «γη» μας, φτιαγμένο από το χώμα της Δημιουργίας. Είναι η συσσωρευμένη μνήμη της ύλης, το DNA μας, η βιολογική μας ιστορία. Είναι το σταθερό μας θεμέλιο στο φυσικό κόσμο, συνδεδεμένο με την Αρχή του Πατρός. Όπως το παρελθόν δεν αλλάζει αλλά στηρίζει, έτσι και το σώμα είναι η βάση πάνω στην οποία χτίζεται η εμπειρία μας.

Ο Νους ως το Παρόν (Υιός – Φως/Λόγος)

Ο νους (η διάνοια, η λογική) είναι το «φως» της συνείδησής μας, ο «λόγος» μέσα μας. Είναι το σημείο όπου επεξεργαζόμαστε τα δεδομένα και παίρνουμε αποφάσεις. Ζει και λειτουργεί στο «Τώρα». Όπως ο Υιός είναι το Φως που φανερώνει την πραγματικότητα, έτσι και ο νους φωτίζει το μονοπάτι μας στο παρόν, κάνοντας τις επιλογές που καθορίζουν τη στιγμή.

Η Ψυχή ως το Μέλλον (Πνεύμα – Έλξη/Ζωοποίηση)

Η ψυχή είναι η πνοή του Θεού μέσα μας, το άχρονο κομμάτι μας. Δεν περιορίζεται από τη φθορά του σώματος ή τη λογική του νου. Είναι αυτή που διψά για το «επέκεινα», που έχει διαίσθηση, που «έλκεται» από την τελείωση του Μέλλοντος. Όπως το Πνεύμα ζωοποιεί τα πάντα ερχόμενο από τα Έσχατα, έτσι και η ψυχή είναι η κινητήριος δύναμη που μας τραβάει προς την αιώνια μας προοπτική.

Συμπέρασμα:

Ο ολοκληρωμένος άνθρωπος είναι αυτός που ευθυγραμμίζει αυτά τα τρία. Όταν το Σώμα (θεμέλιο) υποτάσσεται στον Νου (φως) και ο Νους φωτίζεται από την Ψυχή (πνοή του μέλλοντος), τότε ο άνθρωπος βιώνει μέσα του την «Ημέρα Μία».

Γίνεται ένας ζωντανός καθρέφτης της Αγίας Τριάδας, ενώνοντας μέσα στην ύπαρξή του το Χθες, το Σήμερα και το Αύριο σε ένα αιώνιο Τώρα.