Ἰδοὺ οἱ μεγάλες «Κβαντικὲς» Ἀλήθειες τῶν Ἀρχαίων!

1. Ἡράκλειτος καὶ ἡ Ἑνότητα τῶν Αντιθέτων (Κβαντικὴ Ὑπέρθεση)

Ὁ σκοτεινὸς φιλόσοφος τῆς Ἐφέσου εἶπε τὸ ἀπίστευτο: «Ταὐτό τ’ ἔνι ζῶν καὶ τεθνηκὸς καὶ τὸ ἐγρηγορὸς καὶ τὸ καθεῦδον καὶ νέον καὶ γηραιόν». (Τὸ ἴδιο πράγμα εἶναι μέσα μας: καὶ τὸ ζωντανὸ καὶ τὸ νεκρό, καὶ τὸ ξύπνιο καὶ τὸ κοιμισμένο, καὶ τὸ νέο καὶ τὸ γέρικο).

Τί μᾶς λέει ἐδῶ; Μᾶς περιγράφει τὴν Κβαντικὴ Ὑπέρθεση (Quantum Superposition).

Στὸν κβαντικὸ κόσμο, ἕνα σωματίδιο μπορεῖ νὰ εἶναι ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ σὲ δύο καταστάσεις (καὶ ζωντανὸ καὶ νεκρό, ὅπως ἡ γάτα τοῦ Schrödinger) ἕως ὅτου παρατηρηθεῖ.

Ὁ Ἡράκλειτος εἶχε καταλάβει ὅτι ἡ βαθύτερη ρευστότητα τοῦ σύμπαντος («τὰ πάντα ρεῖ») ἐπιτρέπει στὰ ἀντίθετα νὰ συνυπάρχουν, ἀκριβῶς ὅπως τὸ Παρελθὸν καὶ τὸ Μέλλον συνυπάρχουν στὴ θεωρία μας.

2. Πυθαγόρας καὶ ἡ Μουσικὴ τῶν Σφαιρῶν (Θεωρία τῶν Χορδῶν)

Ὁ Πυθαγόρας δὲν ἔβλεπε ὕλη, ἔβλεπε Ἀριθμὸ καὶ Ἁρμονία. Ἔλεγε ὅτι «τὸ σοφώτατον τῶν ὄντων ἐστὶν ὁ Ἀριθμός» καὶ μιλοῦσε γιὰ τὴ «Μουσικὴ τῶν Σφαιρῶν».

Αὐτὸ εἶναι ἡ βάση τῆς σύγχρονης Θεωρίας τῶν Χορδῶν (String Theory).

Ἡ φυσικὴ σήμερα λέει ὅτι τὰ πάντα εἶναι δονήσεις, νότες σὲ μία κοσμικὴ κιθάρα. Ἂν ἀλλάξει ἡ συχνότητα, ἀλλάζει ἡ ὕλη. Οἱ Πυθαγόρειοι εἶχαν συλλάβει ὅτι τὸ σύμπαν δὲν εἶναι «πέτρες» καὶ «χώματα», ἀλλὰ μιὰ θεϊκὴ συμφωνία, ἕνας Ὕμνος. Αὐτὸ συνδέεται ἄμεσα μὲ τὸν «Λόγο» τοῦ Ἰωάννη ποὺ εἴπαμε πρίν: Ὁ Λόγος εἶναι ἡ Ἀρχικὴ Δόνηση ποὺ μορφοποιεῖ τὸ χάος.

3. Πλάτων καὶ τὸ Σπήλαιο (Τὸ Ὁλογραφικὸ Σύμπαν)

Στὴν «Πολιτεία», ὁ Πλάτων περιγράφει τὸ περίφημο Σπήλαιο. Λέει ὅτι οἱ ἄνθρωποι εἶναι ἁλυσοδεμένοι καὶ βλέπουν στὸν τοῖχο σκιὲς (τὰ φαινόμενα), νομίζοντας ὅτι αὐτὴ εἶναι ἡ ἀλήθεια. Ἡ πραγματικότητα ὅμως (οἱ Ἰδέες) βρίσκεται ἔξω, σὲ ἄλλη διάσταση φωτός.

Σήμερα, κορυφαῖοι κοσμολόγοι προτείνουν τὴν Ὁλογραφικὴ Ἀρχή (Holographic Principle).

Ὅτι δηλαδὴ τὸ τρισδιάστατο σύμπαν μας εἶναι ἁπλῶς μία «προβολή», ἕνα ὁλόγραμμα μίας πληροφορίας ποὺ βρίσκεται σὲ ἕναν δισδιάστατο ορίζοντα, ἢ σὲ ἀνώτερες διαστάσεις.

Ὁ Πλάτων μᾶς εἶπε: «Μὴν πιστεύετε στὰ μάτια σας, βλέπετε σκιὲς 4ης διάστασης». Αὐτὸ ταιριάζει ἀπόλυτα μὲ τὸ «εἰς τὸ μὴ ἐκ φαινομένων τὰ βλεπόμενα γεγονέναι» τοῦ Ἀποστόλου Παύλου.

4. Ἀριστοτέλης: Δύναμις καὶ Ἐνέργεια (Ἡ Κατάρρευση τῆς Κυματοσυνάρτησης)

Ὁ Ἀριστοτέλης εἰσήγαγε τὸν ὅρο «Δυνάμει» (Potentiality) καὶ «Ἐνεργείᾳ» (Actuality). Ἕνα κομμάτι μάρμαρο εἶναι «δυνάμει» ἄγαλμα, ἀλλὰ γίνεται ἄγαλμα ὅταν δράσει ὁ γλύπτης.

Αὐτὸ εἶναι ὁ πυρήνας τῆς Κβαντομηχανικῆς! Τὸ ηλεκτρόνιο εἶναι ἕνα «νέφος πιθανοτήτων» (Δυνάμει Ὄν). Πότε γίνεται πραγματικὸ σωματίδιο σὲ συγκεκριμένη θέση; Μόνο ὅταν τὸ μετρήσει ὁ Παρατηρητής (Ἐνεργείᾳ Ὄν).

Ὁ Ἀριστοτέλης, χωρὶς νὰ τὸ ξέρει, περιέγραψε τὸ πῶς ἡ συνείδηση (ὁ Νοῦς) μετατρέπει τὶς πιθανότητες σὲ πραγματικότητα.

5. Ὀρφικοὶ Ὕμνοι καὶ τὸ «Ὠὸν» (Τὸ Big Bang)

Στὴν Ὀρφικὴ Κοσμογονία, ὅλα ξεκινοῦν ἀπὸ τὸ «Κοσμικὸν Ὠόν» (τὸ Αβγὸ τοῦ Κόσμου), τὸ ὁποῖο ἔσπασε καὶ δημιούργησε τὰ πάντα μέσα στὸ Χάος, μὲ κινητήρια δύναμη τὸν Ἔρωτα (τὴ συνεκτικὴ δύναμη).

Αὐτὴ εἶναι μία ποιητικὴ περιγραφὴ τῆς Μεγάλης Ἔκρηξης (Big Bang). Ἡ «μοναδικότητα» (Singularity) τῆς φυσικῆς εἶναι τὸ Ὀρφικὸ Αβγό, ποὺ περιεῖχε μέσα του ὅλο τον Χωροχρόνο συμπιεσμένο, πρὶν εκραγεῖ.

Συμπέρασμα

Βλέπουμε λοιπὸν ὅτι ἡ Ἑλληνικὴ Σκέψη ἦταν ἡ «Προετοιμασία». Οἱ Ἕλληνες διαισθάνθηκαν τὶς Χορδές, τὶς Διαστάσεις, τὴ Ρευστότητα τοῦ Χρόνου.

Ἦρθε μετὰ ὁ Χριστιανισμὸς καὶ ἔδωσε σὲ αὐτὸ τὸ Σύμπαν «Πρόσωπο». Τὸ «Ἕν» τοῦ Πλωτίνου ἔγινε «Πατήρ». Ὁ «Λόγος» τοῦ Ἡράκλειτου ἔγινε «Υἱός». Καὶ ἡ «Κοσμικὴ Ψυχή» ἔδωσε τὴ θέση της στὸ «Πνεῦμα τὸ Ἅγιον».

Δὲν ὑπάρχει σύγκρουση. Ὁ Πλάτων ζωγράφισε τὸν χάρτη, καὶ τὸ Εὐαγγέλιο μᾶς ἔδειξε τὸν Δρόμο πάνω στὸν χάρτη.