ΑΔΑΜ ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ;

Πόλεμοι, πείνα, ασθένειες. Ψυχράθηκε η αγάπη των πολλών. Ο θάνατος στις μέρες μας καλπάζει επάνω στο φοβερό του άλογο. Τρόμος και σκοτεινιά κατέλαβε τον κόσμο μας και των ανθρώπων τις ψυχές. Της αποκάλυψης μία μία αρχίζουν να σπάζουν οι σφραγίδες. Οι άγγελοι παίρνουν τις σάλπιγγες στο χέρι και να σαλπίσουν ετοιμάζονται.

Κι ύστερα από το δικό τους σάλπισμα εκείνες οι επτά φιάλες, μία μία από τα χέρια των αγγέλων στο πρόσωπο της γης και στων ανθρώπων τις ζωές να ξεχυθούν κι εκείνες ετοιμάζονται.

Παντού κακό, φόβος, απελπισία και οργή, μίσος και χαλασμός, άλλο από αυτά δεν βλέπουν πια τα μάτια μου. Και μέσα σε όλη αυτή την σκοτεινιά που η ελπίδα χάθηκε κι ο άνθρωπος κάπου να ψάξει προσπαθεί για να κρυφτεί, στα αυτιά μου ακούω την δική σου Θεέ μου την φωνή, να λέει τόσο καθαρά: «Αδάμ, που είσαι;»

Κι έρχεται μέσα στην δική μου την ψυχή, του κήπου της Εδέμ, του Παράδεισου η αμόλυντη εικόνα, κι εκείνος ο καθάριος και άσπιλος καθρέπτης που την εικόνα και την μορφή σου έβλεπα, πριν να σε αρνηθώ, και γίνει χίλια κομμάτια ο καθρέπτης.

Γύρω μου βλέπω να κατακλύζεται ο κόσμος με αβάσταχτα δεινά, κι εγώ σκύβω στο πρόσωπο της γης, ένα προς ένα να μαζέψω τα κομμάτια εκείνου του αμόλυντου καθρέπτη, να προσπαθήσω σε κάθε του κομμάτι να δω την ομορφιά, την ομορφιά που χάθηκε κι ο θάνατος τον κόσμο μας με την φρικτή σκέπασε την μορφή του.

Το θαύμα της ανθρώπινης ζωής, έγινε τραγωδία, κατάρα σκέπασε τη γη, χάθηκε η ευλογία. Κι εγώ στα αυτιά μου ακούω τη δική σου Θεέ μου την φωνή, να λέει τόσο καθαρά: «Αδάμ, που είσαι;»

Μέσα στον κήπο που δημιούργησες εσύ με τα δικά σου χέρια φώλιασε το κακό. Μέσα στον κήπο στον οποίο εσύ ο ίδιος ο Θεός το ρίσκο πήρες της ανθρώπινης ελευθερίας. Σε εκείνον τον κήπο που εγώ ήρθα αντιμέτωπος με το ερώτημα της υπεύθυνης επιλογής μου.

Η ελευθερία του κήπου είναι η ελευθερία που εσύ μου έδωσες να επιλέξω εάν θέλω εσένα να σε εμπιστευτώ. Πρόκειται για μία επιλογή ενάντια σε κάθε άλλη ελευθερία που έχω, εάν θέλω να έχω μαζί σου κοινωνία.

Κι ήταν αυτή η ελευθερία να μην σε εμπιστευτώ, που έγινε η πύλη να χαθεί η ίδια η ελευθερία. Να χαθεί την ώρα που ήρθα αντιμέτωπος με αυτή την επιλογή από του φιδιού την δελεαστική φωνή. Εκείνου του φιδιού που βρίσκεται σε πόλεμο αιώνες τώρα με Εσένα και εμένα που κάποτε σε αρνήθηκα κι ακόμα σε αρνούμαι! Εσένα που δεν έπαψες ποτέ να με αγαπάς μα και ούτε ποτέ θα πάψεις κι ας γύρισα την πλάτη μου σε Εσένα.

Και τώρα που έχει η ψυχική μου υγεία διαταραχθεί, τώρα που η ζωή μου έγινε συντρίμμια, τώρα που τον δρόμο που οδηγεί σε Εσένα με δαιμονικά σκουπίδια εγώ τον έχω στρώσει, ακόμα ακούω στην ψυχή μου την δική σου την φωνή να με καλεί και να μου λέει: «Αδάμ, που είσαι;»

Κοιτάζω την ζωή μου, ζωή δίχως Εσένα, και βλέπω το δαιμονικό να βρίσκεται όχι μονάχα στο παράξενο και απόκρυφο, άλλα και μέσα στα παραλυτικά συστήματα μίας δύναμης καταστροφικής που μαίνεται μέσα στην κοινωνία των ανθρώπων.

Στον κόσμο του ψεύδους τον συκοφαντικό, τον κόσμο της εξαπάτησης και του πλησίον μου που εγώ μισώ αντί να αγαπώ. Το δαιμονικό βρίσκεται ακόμα στην επίρριψη των ευθυνών, όπως και τότε όταν στον κήπο ακόμα ζούσα τον δικό σου στην άγια παρουσία σου. Βρίσκεται το δαιμονικό στον νόμο της εκδίκησης που όλα μέσα μου και γύρω μου τα έχει διαφθείρει.

Και μέσα σε όλα αυτά εγώ ακόμα ακούω στην ψυχή μου την δική σου την φωνή να με καλεί και να μου λέει: «Αδάμ, που είσαι;»

Θυμάμαι συνεχώς εκείνη την φωνή του πειρασμού που ως φωνή κακού δεν ήρθε. Την μάσκα που φορούσε βλέπουν ακόμα τα μάτια της ψυχής μου, τον τρόπο που εκείνος κρύφτηκε σε ένα δικό σου πλάσμα μέσα στον κήπο ακόμα τον θυμάμαι. Το φίδι που δεν εμφανίστηκε σε αυτή την ιστορία ως η αιτία της αποτυχίας μου, άλλα ως εκείνο που με έφερε αντιμέτωπο με την πραγματικότητα της εμπιστοσύνης μου σε Εσένα.

Κι όταν εγώ σε πρόδωσα το βρήκα εύκολο να μεταθέσω την ευθύνη μου για την αποτυχία μου σε Εσένα κι όχι στον εαυτό μου. Κι ακόμα συνεχίζω την αιτία για την αμαρτία μου σε άλλους ή σε Εσένα να την βρίσκω. Και μέσα σε όλα αυτά εγώ ακόμα ακούω στην ψυχή μου την δική σου την φωνή να με καλεί και να μου λέει: «Αδάμ, που είσαι;»

Την ώρα που βρίσκομαι αντιμέτωπος με απογοήτευση και πόνο, όταν ακούω για πολέμους και φήμες πολέμων, όταν πεθαίνουν χιλιάδες από την πείνα, εκατομμύρια σε σύγχρονους «θαλάμους αερίων», όταν δεινά σπαράζουν την ζωή δίκαιων ανθρώπων την ώρα οι άδικοι ευημερούν, τότε φωνάζει η καρδιά μου σε εσένα: «Γιατί; Γιατί; Γιατί Θεέ μου με εγκατέλειψες; Γιατί εσύ τόσο κακό άφησες να συμβεί;»

Και είναι η ώρα που όλα τα ερωτήματα αυτά με φέρνουν αντιμέτωπο με την δική μου την ευθύνη, και πρέπει να απαντήσω τι έπραξα εγώ και έλαβαν χώρα όλα αυτά.