Αν μας έλεγε κάποιος να κοιτάξουμε προς την κατεύθυνση των φόβων μας, που θα ήταν αυτή η κατεύθυνση;

Θα μου πείτε πως οι απειλές είναι συνήθως εξωτερικές, είμαστε όμως απολύτως σίγουροι πως εκείνο το εξωτερικό γεγονός που μας απειλεί είναι στ’ αλήθεια πάντοτε εκεί έξω; Που έχουμε στραμμένο το ενδιαφέρον μας; Ποιες είναι πραγματικά αυτές οι απειλές που μας κυνηγούν συνέχεια;

Γιατί στον ίδιο τόπο, σε παρόμοιες συνθήκες ο κάθε άνθρωπος αντιμετωπίζει διαφορετικά τις προκλήσεις της ζωής του; Γιατί ο ίδιος άνθρωπος μια διαφορετική χρονική στιγμή διαλέγει να δει τους φόβους του διαφορετικά; Έχουμε κοιτάξει ποτέ κατάματα το μέρος που εδρεύει ο φόβος κι αν ναι τι βλέπουμε τότε;

Μέσα στο σώμα μας κατοικεί κάτι που πονά, κάτι που σφίγγεται, κάτι που τρέμει και που αγωνιά. Αυτό όμως είναι το επιφανειακό μέρος της αίσθησης. Από κάτω εδρεύει κάτι άλλο. Κάτι μεγαλύτερο, κάτι πλατύτερο. Κάτι άγνωστο. Σκοτεινό, σιωπηλό και ακατάληπτο.

Οι απολήξεις του είναι οι μορφές της αγωνίας μας. Δεν εμφανίζεται πάντα. Είναι όμως εκεί και κοιμάται. Από που τρέφεται άραγε; Τι το μεγαλώνει; Τι το κάνει να ξυπνάει; Δοκιμάστε να σκεφτείτε κάτι που σας φέρνει σε μια δύσκολη κατάσταση. Επικεντρώστε όλη σας την προσοχή επάνω του και αφήστε την να σας οδηγήσει.

Προσπαθήστε να παρακολουθήσετε αυτό που συμβαίνει. Κάτι τότε αναδύεται από μέσα σας και μεγαλώνει συνεχώς. Είναι ένα Τέρας που ορθώνει το ανάστημά του και σιγά σιγά σας καταπίνει.

Αν συνεχίσετε το ταξίδι σας μαζί του αυτό πια θα πάρει όλη σας την μορφή. Εκείνο και εσείς δεν θα διαφέρετε σε τίποτε. Θα είσαστε εκείνο. Γυρίστε τώρα στην θέση της ηρεμίας και φανταστείτε την τελευταία φορά ή κάποια φορά που θυμώσατε πολύ. Τι συνέβη τότε;

Το Τέρας, σας κατάπιε απότομα.

Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα εξαφανίστηκε κάθε ίχνος σας.

Σας κατάπιε και ενήργησε μέσα από το σώμα σας.

Πολύ τρομακτικό ακούγεται, ε; Και όμως έτσι είναι.

Κάτι είναι κρυμμένο μέσα σας και όταν βρει ευκαιρία εμφανίζεται. Και κάθε φορά που εμφανίζεται, μεγαλώνει. Επιβεβαιώνει την ύπαρξή του μέσα από σας. Και εμφανίζεται με την δημιουργία μιας συναφούς σκέψης.

Ή μιας κίνησης που έχετε καταγράψει ως απειλητική. Αυτή η σκέψη πυροδοτεί το ξύπνημα του τέρατος.

Όλοι μας έχουμε παρατηρήσει αυτήν την κατάποση μας από το Τέρας που μια παίρνει την μορφή της μελαγχολίας την άλλη του φόβου ή την άλλη του θυμού.

Εκείνο που δεν ξέρουμε είναι ότι γινόμαστε αυτό. ΑΥΤΟΣ Ο ΔΑΙΜΟΝΑΣ!

Δεν είμαστε άλλο εμείς και άλλο ένα Δαιμονικό Alien που εδρεύει μέσα μας! Δεν μετατρέπεται εκείνο σε μας αλλά εμείς σε αυτό.

Για την ύπαρξη του ευθυνόμαστε εμείς. Χωρίς εμάς να του δίνουμε τροφή και με την βοήθεια της προσευχής το Τέρας θα λιμοκτονήσει και θα χαθεί. Θα σβήσει.

Υπάρχει ένας δρόμος που χαράζουμε κάθε φορά που δίνουμε τροφή στο Τέρας. Αυτός ο δρόμος έχει την εξής διαδρομή. Ξεκινά από μια πολύ παλιά αντίδραση σε ένα γεγονός που καταγράψαμε ως απειλητικό. Κάθε φορά που συναντούμε κάτι που μας θύμιζε αυτό το γεγονός, χωρίς να το παρατηρήσουμε καλύτερα, αντιδρούμε με παρόμοιο τρόπο.

Έτσι χαράχθηκε μέσα μας μια οδός βαθιά που ρίχνει μέσα της όλα τα γεγονότα που μας φαίνονται ίδια με αυτό που είχαμε βιώσει. Φαίνεται πολύ δύσκολο να ξεστρατίσει κανείς και να πάρει κάποιον παράδρομο που θα τον μεταφέρει μακριά από το “στόμα του Τέρατος”.

Χρειάζεται καταρχάς παρατήρηση.

Μάτια ανοιχτά. Επαγρύπνηση, Προσευχή και να περνά κανείς χρόνο παρατηρώντας την κυκλοφορία στον νου του και των συναισθημάτων του. Ώστε να μην μπορεί ο δαίμονας-παράσιτο να καταλαμβάνει τον νου μας.

Να βλέπεις πότε ενεργοποιούνται οι αμυντικοί και εγωικοί σου μηχανισμοί. Με την παρατήρηση σταματά κανείς να είναι μηχανικό αυτόματο. Και τότε το Τέρας δεν έχει πια σκέψεις να περνούν και να τις καταπίνει και με αυτές να θεριεύει!

Έτσι όλα σιγά σιγά ησυχάζουν.

Ο ΚΥΡΙΟΣ ΘΕΛΕΙ ΕΚΤΕΛΕΣΕΙ ΤΑ ΠΕΡΙ ΕΜΟΥ

(ΨΑΛΜΟΣ ΡΛΗ,8)