Αρχαία Μακεδονικά νομίσματα βρέθηκαν στη Ρουμανία

Και ιδίως σε όλη την Βυζαντινή περίοδο η ελληνόφωνη Βυζαντινή Αυτοκρατορία αποτελούσε μια ζωντανή παρουσία βόρεια του Δούναβη, διατηρώντας επί των χωρών αυτών την πολιτιστική ηγεμονία ουσιαστικά μέχρι την κατάλυσή της. Και για μακρές περιόδους ασκούσε πραγματική πολιτική κυριαρχία στην περιοχή της σημερινής Δοβρουτσάς (γνωστής στους Βυζαντινούς ως Μικρά Σκυθία (το γιατί ονόμαζαν την περιοχή αυτή έτσι, ουδέποτε το κατάλαβα, αλλά τέλος πάντων).

Όσον αφορά δε την νεώτερη ιστορία της περιοχής, η επίδραση του ελληνικού στοιχείου είναι οφθαλμοφανέστατη. Ο Ρήγας Φερραίος, στην περίφημη «Χάρτα» του, περιλαμβάνει και την περιοχή αυτή (με την ονομασία Μολδοβλαχία) στις περιοχές όπου έπρεπε να ανάψει η φλόγα της Επανάστασης. Είναι φανερό ότι την συγκατάλεγε μέσα στην γενικότερη περιοχή της «Ρωμανίας» που έπρεπε να πετάξει από πάνω της την Οθωμανική σκλαβιά.

Προγενέστερα δε, οι μεγάλοι ηγέτες που ξεπήδησαν τον 15ο και 16ο αιώνα στην περιοχή αυτή, έδειχναν τον δρόμο. Ο Στέφανος ο Μέγας (1457-1504) και ο Αλέξανδρος ο Καλός στη Μολδαβία, ο Μιρτσέα ο Πρεσβύτερος και ο Νεάγκοε Μπασάραμπ στη Βλαχία και τέλος ο Ιωάννης Ουνιάδης και ο Ματίας ο Κορβίνος στην Τρανσυλβανία, με την ηρωική τους δράση, αποτελούσαν μέγα πονοκέφαλο για τους Οθωμανούς. Άπαντες έχοντες ελληνική παιδεία και βαθιά Ορθόδοξη πίστη.

Στην δε προεπαναστική ακόμη περίοδο, η δράση της Φιλικής Εταιρίας στην περιοχή ήταν κάτι παραπάνω από καταλυτική. Τον όρκο της Φιλικής Εταιρίας έψαλαν εξέχουσες προσωπικότητες των ανώτερων κοινωνικών τάξεων της περιοχής, όπως ο μητροπολίτης Βενιαμίν Κοστάκι, ο μεγάλος γαιοκτήμονας Ιορδάνης Ροζνοβάνου, ο Γρηγόρης Μπρανκοβεάνου, ο Μπάρμπαν Βακαρέσκου, ο Γραδιστεάνου και πολλοί άλλοι, ενώ ο Θεόδωρος Βλαντιμιρέσκου (1780 – 1821), ο οποίος ανέλαβε τη στρατιωτική ηγεσία των ντόπιων και στην ορκωμοσία του οποίου παραβρέθηκαν οι δύο στρατιωτικοί αρχηγοί της Φιλικής Εταιρείας, ο Γιωργάκης Ολύμπιος και ο Γιάννης Φαρμάκης. Η Ελληνική Επανάσταση άλλως τε, ξεκίνησε από τις περιοχές αυτές, μην το ξεχνάμε.

Χρειάζονται κι άλλα στοιχεία για να πιστοποιηθεί η βαθιά ελληνική ρίζα των λαών αυτών; Δεν νομίζω, η ιστορία άλλωστε το πιστοποιεί.

Να γιατί οι Ρωμάνοι (όπως είναι και το ορθό της ονομασίας τους) έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους την ώρα που το Γένος μας πάλευε με τον θάνατο και την καταστροφή. Το αίμα αδελφοί, νερό δε γίνεται. Όσον αφορά την οργάνωση τους, οι άνθρωποι αυτοί είχαν την τύχη να μην ανήκουν στο «Ψευτορωμαίϊκο».

Οργανώθηκαν διαχρονικά, για να προφυλάξουν με τον καλύτερο τρόπο τον πλούτο της πανίδας και χλωρίδας που κληρονόμησαν από τους προγόνους τους και τον φυλάττουν ως κόρην οφθαλμού. Αυτός ο φυσικός τους πλούτος είναι άλλως τε και η μεγάλη τους «βιομηχανία» του τουρισμού τους. Κάθε χρόνο, εκατομμύρια τουρίστες επισκέπτονται τα Καρπάθια Όρη με τα πανέμορφα μεσαιωνικά κάστρα και την ανείπωτη ομορφιά τους. Το κάστρο δε του φονιά των Τούρκων Βλαντ Ντρακούλ, που τόσο κατασυκοφαντήθηκε από την βικτωριανή λογοτεχνία (Μπράμ Στόκερ «Δράκουλας»), υψώνεται αγέρωχο στις πλαγιές των Καρπαθίων και συγκεντρώνει μόνο αυτό, ένα έσοδο τρομακτικά μεγάλο σε ευρώ. Πώς είναι δυνατόν λοιπόν να μην αποτελεί αυτός ο πλούτος, την καρδιά των Ρωμάνων και να μην αποτελεί ως ύψιστη προτεραιότητα γι’ αυτούς η φύλαξη του; Όλα έχουν τον λόγο και την αιτία τους και τίποτε δεν είναι τυχαίο.

Ένα τεράστιο και δακρυσμένο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ και από μένα στα αδέλφια μας τους Ρωμάνους, που έσπευσαν να βοηθήσουν στον αγώνα μας ενάντια στην καταστροφή που δημιούργησαν οι σύγχρονοι δήμιοι του Ελληνισμού, η καταραμένη και από τον Θεό ληστοσυμμορία του «Ψευτορωμαίϊκου». Εξ άλλου, «Ο Θεός μπορεί να ξεχνά, αλλά δεν αλησμονά», όπως έλεγε και ο αθάνατος Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης.

Το «Ψευτορωμαίϊκο» θα κατακρημνιστεί λίαν συντόμως. Και η «Νέα Ρωμανία» θα αναδυθεί μέσα από τις στάχτες του. Ίσως μια μέρα και η παραδουνάβια Ρωμανία, να συγχωνευτεί με την μάνα «Ρωμανία» των Ελλήνων. Ποιός ξέρει; Οι άνθρωποι πάντως όχι. Ο Θεός όμως, σίγουρα.