ΑΣΑΡΚΟΣ ΝΟΥΣ-ΖΩΝ ΘΕΟΣ

Όλα είναι ΦΩΣ ΑΓΑΠΗ και Πληροφορία

Τα πάντα γύρω μας δηλαδή με τα οποία αλληλεπιδρούμε μαζί τους, τα «καλούμε» να «παρουσιαστούν» μπροστά μας, ασχέτως αν σε μας «φαίνεται» ότι μπορεί να πηγαίνουμε εμείς σε αυτά. Κι αυτό συμβαίνει με όλα. Με τα πάντα.

Στον αισθητό κόσμο που ζούμε, εμείς θεωρούμε ότι κινούμαστε από το ένα μέρος στο άλλο, μέσα στο χώρο που αντιλαμβανόμαστε. Και την απόσταση που διανύουμε, την μετρούμε σαν χρόνο που χρειάζεται να δαπανήσουμε ώστε να πραγματοποιήσουμε την μετακίνηση αυτή. Όμως όλο αυτό που αντιλαμβανόμαστε σαν δική μας μετα-κίνηση στον χώρο, μέσα στον απαραίτητο για το σκοπό αυτό χρόνο, είναι εικονικό και ψευδές.

Διότι στην πραγματικότητα (αν και έτσι μας φαίνεται) δεν κινούμαστε. Δεν πάμε πουθενά. Πάντα παραμένουμε εντελώς ακίνητοι και το μόνο που κάνουμε είναι μέσω του νου μας, να στρεβλώνουμε τον χώρο ώστε να «πλησιάσει σε εμάς» το μέρος που επιθυμούμε να «γνωρίσουμε» Η πληροφορία μας πλησιάζει και όχι εμείς αυτή. Μας πλησιάζει ο «κώδικας» που αποτελεί την πληροφορία για το σχετικό θέμα, κατάσταση ή αντικείμενο. Και η μοναδική αιτία είναι η βούλησή μας.

Πληροφορία, χρόνος και κίνηση

Εδώ όμως υπάρχει και η ιδιομορφία του κόσμου μας. Ό,τι υπάρχει στο παρελθόν μας, ανακαλείται αστραπιαία, ενώ ό,τι μας πλησιάζει από το μέλλον μας, δημιουργεί χρόνο. Αν θέλεις να διαβάσεις ή να εξηγήσεις κάτι, αυτό το κάτι δημιουργεί χρόνο, ενώ αν απλά το «γνωρίζεις» και απλά θέλεις να το θυμηθείς, το θυμάσαι αστραπιαία όσο παλιά κι αν το γνώρισες.

Επαναλαμβάνω… Αν θέλεις να διαβάσεις, να δημιουργήσεις ή να εξηγήσεις κάτι, αυτό το κάτι δημιουργεί χρόνο, ενώ σε μας φαίνεται σαν να απαιτεί χρόνο. Ο χρόνος δηλαδή που απαιτείται για να διαβάσεις ένα βιβλίο δεν απαιτείται από κάποιον.

Δημιουργείται ο χρόνος από την πληροφορία που σε πλησιάζει. Για την ακρίβεια δημιουργείται από εσένα τον ίδιο ο οποίος την έλκεις σε σένα, στρεβλώνοντας τον χώρο γύρω σου. Αυτή η στρέβλωση όμως του χώρου, στις αισθήσεις μας γίνεται αντιληπτή σαν «γραμμικός χρόνος» Ο χρόνος αυτός -ο οποίος δημιουργείται μέσω της στρέβλωσης του χώρου- στην πραγματικότητα είναι ανύπαρκτος και γίνεται αντιληπτός σαν τέτοιος μόνο σε μας τους ανθρώπους. Ο γραμμικός, ανύπαρκτος χρόνος τον οποίο “αντιλαμβανόμαστε” και μετρούμε με τα ρολόγια και τα ημερολόγιά μας.

Και αυτό οδηγεί στην επόμενη ιδιομορφία του κόσμου μας. Αυτή της «κίνησης» Διότι ο χρόνος, με την σειρά του δημιουργεί την «αίσθηση» της κίνησης. Η γνώση και η εμπειρία δηλαδή που λαμβάνουμε από τον αισθητό κόσμο μέσα από ένα ταξίδι, ένα σεμινάριο, μια αλληλεπίδραση με κάτι, οτιδήποτε γύρω μας, δεν δημιουργείται από την δική μας «μετά-βαση» σε αυτό, αλλά την δική του σε εμάς. Δεν πάμε εμείς σε μια μακρινή πόλη, αλλά η «εικόνα», η πληροφορία, η γνώση της μακρινής πόλης έρχεται σε μας. Σε μας δημιουργείται η ψευδαίσθηση του ταξιδιού σε αυτή. Δεν χρειαζόμαστε ενέργεια για να μετακινηθούμε.

Η ενέργεια που θεωρούμε ότι δαπανούμε για την μετάβασή μας κάπου, δεν είναι τίποτε άλλο, από την ενέργεια που απαιτείται ώστε να στρεβλώσουμε τον χώρο και να την φέρουμε κοντά μας. Η στρέβλωση αυτή σε μας είναι ακατανόητη, αόρατη, έξω από κάθε συζήτηση και σκέψη. Κι όμως το κάνουμε συνεχώς. «Σέρνουμε» το παρελθόν μας (την μνήμη μας) σαν συρόμενο συρτάρι μπροστά μας, με τον ίδιο τρόπο που «σέρνουμε» ολόκληρο το σύμπαν από το μέλλον μας, ταξιδεύοντας ή γνωρίζοντας νέες πληροφορίες.

Καταγράφοντας τα «τώρα» μας

Ειδικότερα τώρα σχετικά με την δημιουργία του κόσμου και του υλικού μας (ή φυσικού μας) σώματος.

Η δημιουργία του αισθητού κόσμου δεν είναι τίποτε άλλο από την συνεχή ροή της συνειδητότητας, μέρος της οποίας είναι τα πάντα όσα αναγνωρίζουμε ως «πραγματικό κόσμο» και ως καταστάσεις της ζωής.

Στην συνεχή λοιπόν αυτή ροή συμπεριλαμβάνεται και το φυσικό μας σώμα με όλα τα όργανά του, ένα από τα οποία είναι και ο εγκέφαλος μας. Έχουμε περιγράψει μάλιστα με κάθε λεπτομέρεια πώς ακριβώς δημιουργείται η υλοποίηση της συνειδητότητας σε αισθητό κόσμο και πώς αυτή η υλοποίηση αποτελεί μονάχα το δικό μας «τώρα».

Οι αισθήσεις μας δηλαδή καταγράφουν και αντιλαμβάνονται μόνο μια στιγμή κάθε φορά από όλο το γραμμικό χρόνο που ζούμε. Αυτή την στιγμή που την ονομάζουμε «τώρα». Μόνο εκεί ζούμε. Ποτέ δεν ζήσαμε ως φυσικό σώμα στο παρελθόν, ούτε θα ζήσουμε ποτέ στο μέλλον.

Όλες οι στιγμές του παρελθόντος όμως όπως και όλες οι στιγμές που μας πλησιάζουν από το μέλλον, ήταν και θα είναι για μας πάντα «τώρα» μιας και σαν «τώρα» θα γίνονται αντιληπτές και θα καταγράφονται στην μνήμη μας. Ολόκληρος ο κόσμος γίνεται μορφή κάθε στιγμή του «τώρα» και ύστερα πάλι χάνεται απομακρυνόμενος στο βαθύ διάστημα. Κι όπως συμβαίνει με όλο τον κόσμο γύρω μας, γίνεται και με το δικό μας σώμα. Το κάθε σώμα όλων όσων υπάρχουν γύρω μας…

Σε ποιου σώματος τον εγκέφαλο; Και πως δημιουργείται αυτή η μορφή του κόσμου και του σώματος;

Έχουμε περιγράψει την όλη διαδικασία αυτή, η οποία λαμβάνει χώρα μέσω του «παρατηρητή». Ο «παρατηρητής» δηλαδή, μέσω των αισθήσεών του, αποκωδικοποιεί το «σήμα» που λαμβάνει από την ροή της συνειδητότητας και το μεταφράζει σε εικόνα, ήχο, οσμή, άγγιγμα ή γεύση, ολοκληρώνοντας την εμπειρία του σχετικά με τον αισθητό κόσμο.

Αυτός ο παρατηρητής, μετατρέπει το ενεργειακό «σήμα» σε ύλη μετατρέποντας τον κόσμο και το σώμα σε μορφή. Μια μορφή που διαρκεί μερικά εκατομμυριοστά του δευτερολέπτου κι ύστερα χάνεται για να έρθει μετά την μεσολάβηση ενός απειροελάχιστου κενού, η επόμενη εικόνα, κι ύστερα κι άλλη, κι άλλη, κι άλλη όπως τα καρέ σε παλιά κινηματογραφική ταινία.

Και κάθε «καρέ» αποτελεί το κάθε «τώρα» μας. Και κάθε «τώρα» χάνεται στο παρελθόν για να ακολουθήσει το επόμενο και πάλι το ίδιο. Μια σειρά από άπειρα «τώρα» δημιουργούν μια ίδια σειρά από άπειρα σώματα δικά μας και όλων γύρω μας. Aφού κάθε σώμα χάνεται στο παρελθόν και στην θέση του δημιουργείται ένα νέο, ποιο είναι αυτό το σώμα που έχουμε εμείς κάθε στιγμή, με τον εγκέφαλό του μέσα στο κρανίο του, ο οποίος έχει αποθηκεύσει (όπως νομίζουμε) όλα όσα μας έχουν συμβεί, μελετήσει, διαβάσει, ακούσει, δει, αισθανθεί, μυρίσει, αγγίξει ή γευτεί ώστε να συνθέσουμε την συνολική εμπειρία και γνώση που κατέχουμε;

Αν δηλαδή το κάθε «τώρα» δημιουργεί συνεχώς και ένα διαφορετικό εικονικό «υλικό σώμα», ΕΝΑ ΑΛΛΟ ΣΥΜΠΑΝ ΚΑΤΑ ΚΑΠΟΙΟ ΤΡΟΠΟ, σε ποιο σώμα από όλα αυτά είναι αποθηκευμένη η μνήμη μας και η συνολική μας γνώση;

Παρατηρώντας ΤΩΡΑ το παρόν

Ποιος βιώνει την «κρίση»; -Το σώμα μου βιώνει κρίση… Πως την βιώνει; -Μέσα από σκέψεις… Ποιος τις δημιουργεί τις σκέψεις; -Το εγώ τις δημιουργεί που φοβάται μην πεθάνει… Τι είναι ο φόβος; -Συναίσθημα… Πώς δημιουργείται; -Οι σκέψεις μου δίνουν σήμα στο σώμα μου… Κι ο κύκλος έκλεισε. Το σώμα μου βιώνει την κρίση… κι εγώ θα έπρεπε να την έχω παρατηρήσει να πλησιάζει εδώ και μια δεκαετία.

Τότε υπήρχε κρίση, σήμερα υπάρχει κάθαρση κι ας πιέζει συναισθηματικά κάποιους αυτή η παραδοχή. Όμως δεν έχω μάθει να παρατηρώ τον κόσμο γύρω μου, διότι είμαι απορροφημένος από τις σκέψεις του εγώ μου. Τι σκέψεις κάνεις; -Σκέφτομαι το παρελθόν μου και κάνω πλάνα για το μέλλον μου. Μα η παρατήρηση που σου λέω να εφαρμόσεις, αφορά το «τώρα» μονάχα. Πόσοι γνωρίζουν ότι ο άνθρωπος ζει μονάχα στο χώρο που λέγεται «τώρα»; Το «μετά» δεν έχει έρθει ακόμη και το «πριν» μόλις πέρασε.

Είναι και τα δύο αόρατα σε μας και το μόνο που μπορούμε να επηρεάσουμε είναι μονάχα το «μετά», δηλαδή το μέλλον μας. Πόσοι γνωρίζουμε ότι το μέλλον μας έρχεται από «μέσα» μας; Το έχετε διαβάσει εδώ στα άρθρα μου αρκετές φορές. Όμως πόσες φορές το σκεφτήκατε μετά; Πόσες φορές το παρατηρήσατε πάνω σας. Θα ήθελα να σκεφτείτε τώρα και να παρατηρήσετε τον εαυτό σας, το σώμα σας, τις σκέψεις σας, να παρατηρήσετε πώς πηγάζει από μέσα σας όλος ο κόσμος που βλέπετε; Δεν σας κάνει εντύπωση όλο αυτό; Πώς είναι δυνατόν να μην καθίσετε να το παρατηρήσετε να υλοποιείται γύρω σας; Κάντε το τώρα, τι περιμένετε;

Ρωτήστε «ποιος είναι αυτός που βλέπω δίπλα μου;» Την ώρα που το ρωτάτε, στροβιλίζεστε μαζί του στον χώρο που και στους δύο σας παραμένει αόρατος και το μόνο που αντιλαμβάνεστε είναι τα αγγίγματα του ενός στον άλλον, στα σημεία που «πονάτε». Οι πεποιθήσεις σας είναι ενεργές και κάνουν αισθητή την παρουσία τους. Οι πεποιθήσεις σας πηγάζουν από αυτό που λέτε ψυχή σας. Δεν πρέπει να το παρατηρήσετε όλο αυτό; Αν δεν το κάνετε εσείς ποιος θα το κάνει για εσάς;

Παρατηρώ σημαίνει «μου κάνω ερωτήσεις» και «αμφισβητώ τα πάντα»

Κάντε όσες ερωτήσεις θέλετε. Όχι σε εμάς. Σε σας. Οι ερωτήσεις που κάνετε σας βοηθούν να παρατηρείτε. Αγγίξτε το σώμα σας και μιλήστε του. Αν δεν μπορείτε να κάνετε αυτή την απλή άσκηση, να διαχωρίσετε αυτόν που κάνει τις ερωτήσεις από αυτόν που απαντάει, είναι αδύνατον να αντιληφθείτε τι συμβαίνει στο αόρατο. Δεν σας ενδιαφέρει το αόρατο αν δεν έχετε εναρμονίσει την ζωή σας πρώτα στο ορατό, στο εικονικό.

Ξαναρωτάω… Ποιος βιώνει την κρίση; -Το σώμα σας. Ποιος φοβάται; -Το σώμα σας. Ποιος είναι φτωχός; -Το σώμα σας. Γιατί το κάνει; -Διότι έχει ανάγκες, σε τρόφιμα, ενέργεια, χρήμα, ρούχα, σχολεία, εργασία, αυτοκίνητο, εξοχικό, ταξίδια…

Υπάρχουν όμως κάποιοι ανάμεσά μας, που εδώ και μερικά χρόνια, το μόνο που έκαναν στον ελεύθερο χρόνο τους ήταν να παρατηρούν τον κόσμο και να κάνουν ερωτήσεις για αυτόν. Χωρίς δάσκαλο δίπλα τους. Δεν βιώνουν κρίση διότι παρατήρησαν ότι όλες οι ανάγκες, ήταν μονάχα της μπουρμπουλήθρας που είχαν για σκάφανδρο. Αυτή ήθελε πλούτη, δόξα και μεγαλεία. Αυτή η μπουρμπουλήθρα από σάρκα και κόκαλα. Σέβομαι το σώμα μου αλλά δοξάζω τον Εαυτό μου και για αυτό μπορείτε να με πείτε φιλόδοξο. Αναγνωρίζω τις σημαντικές ανάγκες του σώματός μου και τις ικανοποιώ όλες και για αυτό μπορείτε να με πείτε πλούσιο ή έστω αυτάρκη.

Η παρατήρηση των φόβων μου

Αναγνωρίζω ότι ένα μέρος του κόσμου γύρω μου, δημιουργείται από μέσα μου. Αναγνωρίζω ότι το άλλο μέρος του ίδιου κόσμου, δημιουργείται από την δική μου αλληλεπίδραση με όλους τους άλλους που υπάρχουν γύρω μου. Άρα, ένα μέρος του φόβου μου παράγεται από μένα τον ίδιο κι εγώ με την σειρά μου, παράγω ένα μέρος του φόβου των άλλων.

Λέω και τις δύο φορές Εγώ, διότι αναγνωρίζω ότι μόνο εγώ μπορώ να το αποδεχθώ αυτό και μονάχα εγώ να το ακυρώσω και στις δύο περιπτώσεις. Μονάχα εγώ μπορώ να αποδεχθώ ασυνείδητα τους δικούς μου φόβους και μονάχα εγώ συνειδητά να τους ακυρώνω. Μονάχα εγώ μπορώ να συμμετέχω το ίδιο ασυνείδητα στην δημιουργία των φόβων των άλλων γύρω μου και μονάχα εγώ μπορώ μόνο συνειδητά να το ακυρώνω.

Αποδέχομαι και ακυρώνω τους φόβους μου δεν σημαίνει ότι είμαι ήρωας. Σημαίνει ότι αντέχω να στέκομαι να παρατηρώ τα σώματα των άλλων που έχουν κυριεύσει το πνεύμα τους. Σημαίνει ότι αντέχω να αλληλεπιδρώ μαζί τους χωρίς να αποδέχομαι την μιζέρια των σωμάτων τους. Τι είμαι; Γκουρού; Όχι ζω στο «τώρα» και αρνούμαι να δεχθώ αυτό που το σώμα μου με πιέζει να βιώσω. Πόνο και κρίση. Αρνούμαι.

Μα πως μπορείς και το λες αυτό σε ένα κόσμο που καταρρέει; Δεν βλέπω κανένα κόσμο να καταρρέει. Γνωρίζω πως κάποια στιγμή, η μιζέρια των σωμάτων των ανθρώπων, είναι ικανή να κατορθώσει να διαβρώσει ακόμη και τον κόσμο των παιδιών και των ζώων ώστε να τα κάνει να βλέπουν κρίση κι εκείνα, για αυτό συνεχίζω να τους χαμογελώ σε κάθε ευκαιρία.

Κατακερματισμένη μνήμη

Σε όλα. Όλα όσα μας έχουν συμβεί στην ζωή του κάθε ένα από μας, όλα όσα ο κάθε ένας μας έχει ζήσει, βιώσει, μελετήσει, διαβάσει, ακούσει, δει, αισθανθεί, μυρίσει, αγγίξει ή γευτεί ώστε να συνθέσει την συνολική εμπειρία και γνώση που κατέχει, είναι σκορπισμένα σε όλα τα σώματα που έχουν υλοποιηθεί για αυτόν και ύστερα χαθεί στο βαθύ διάστημα του παρελθόντος του. Δηλαδή το κάθε σώμα τι εγκέφαλο έχει και τι μνήμη;

Το κάθε σώμα έχει τον ίδιο εγκέφαλο με το κάθε άλλο, η μνήμη όμως που διατηρείται σε κάθε ένα από αυτά τα σώματα, περιλαμβάνει μονάχα όσα συνέβησαν εκείνη την απειροελάχιστη στιγμή του «τώρα», στην οποία πήρε μορφή το κάθε συγκεκριμένο σώμα. Τίποτε άλλο.

Αν δηλαδή μέσα σε ένα δευτερόλεπτο υλοποιούνται σε μορφή περίπου 100.000 σώματα (εικόνες –καρέ) και η λέξη «καλός» διαρκεί περίπου ένα δευτερόλεπτο για να την διαβάσεις ή να την πεις, τότε μοιράστε τον ήχο της ή την εικόνα της σε 100.000 κομμάτια και μοιράστε τα σε σειρά στα σώματα αυτά (εικόνες –καρέ) που πήραν μέρος στο γεγονός αυτό. Έτσι θα έχετε το τμήμα της πληροφορίας, (του ήχου, της εικόνας ή οποιασδήποτε αίσθησης) που έχει κρατήσει στην μνήμη του το κάθε σώμα από αυτά.

Φανταστείτε τώρα αν διαβάσετε ένα βιβλίο για δύο ή περισσότερες ημέρες, ή ακόμη μια σειρά από βιβλία για ένα ή περισσότερα χρόνια, πόσα τέτοια σώματα χρειάζεστε για να αποθηκευθεί ολόκληρη η πληροφορία που λαμβάνετε. Φαντασθείτε δηλαδή και μετρήστε σε πόσα σώματα είναι κατακερματισμένη ολόκληρη η γνώση που έχουμε για κάτι και που βρίσκεται στην ουσία αποθηκευμένο, αυτό το κάτι.

Εγκέφαλος «επεξεργαστής»

Κατανοούμε δηλαδή ότι όταν λέμε την φράση «μέσα στον εγκέφαλό μας», στην ουσία εννοούμε «έξω στο βαθύ διάστημα». Κι αν δεν είναι ο εγκέφαλος το όργανο που αποθηκεύεται η μνήμη μας, τότε αυτός ο εγκέφαλος τι είναι; Θα μπορούσαμε να τον παρομοιάσουμε με τον «επεξεργαστή» ενός ηλεκτρονικού υπολογιστή ενώ συγχρόνως το «σκληρό δίσκο» να τον «απλώσουμε» έξω από το σώμα μας στο παρελθόν αλλά και στο μέλλον μας. Αν είναι όμως ο εγκέφαλός μας «ο επεξεργαστής» της πληροφορίας που κατέχουμε, τότε πως γίνεται αυτή η επεξεργασία; Κατά αρχάς θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε κάτι.

Εμείς δεν κατέχουμε κανενός είδους πληροφορία μιας και εμείς οι ίδιοι είμαστε μέρος της πληροφορίας αυτής. Αυτό που λέμε «κατέχουμε γνώση» στην ουσία θα έπρεπε να λέμε «διαχειριζόμαστε πληροφορία» Η επεξεργασία δηλαδή που διενεργεί ο εγκέφαλός μας, δεν είναι τίποτε άλλο από διαχείριση της πληροφορίας η οποία έχει καταγραφεί από τις αισθήσεις μας και αποθηκευτεί σε όλα αυτά τα σώματα τα οποία ταξιδεύουν στο διάστημα απομακρυνόμενα από το «τώρα» μας με ιλιγγιώδη ταχύτητα.

Ο εγκέφαλος λοιπόν σαν ο επεξεργαστής της πληροφορίας διαχειρίζεται την συνολική μας μνήμη μέσω των «συνάψεων». Οι συνάψεις δηλαδή των νευρώνων της μνήμης μας, δεν είναι τίποτε άλλο από “ηλεκτρικά σήματα–δεσμοί”, οι οποίοι συνδέουν μεταξύ τους όλα αυτά τα «εικονικά» σώματα μας που ταξιδεύουν στο διάστημα. Τρισεκατομμύρια συνάψεων, με όλες μεταξύ τους, αυτές τις κατακερματισμένες πληροφορίες, δημιουργούν ένα απίστευτα γιγαντιαίο αριθμό συνδυασμένων ενεργειακών δεσμών, οι οποίοι αναζητούν, αναλύουν, συνδυάζουν, κρίνουν, συγκρίνουν, υπολογίζουν και πιθανολογούν τρισεκατομμύρια συνδυασμούς, υποθέσεων, καταστάσεων και σεναρίων με όλα και για όλα όσα μας συμβαίνουν κάθε στιγμή στην ζωή που ζούμε και που θεωρούμε πραγματική. Πως συμβαίνει αυτό;

Ανάκληση των «τώρα».

Η κάθε κατακερματισμένη πληροφορία, αποθηκεύεται στο κάθε σώμα –εικόνα –καρέ που λαμβάνει μορφή στον εικονικό κόσμο αυτό… Αυτόματα με την αποθήκευση αυτής της απειροελάχιστα μικρής πληροφορίας αυτής, δημιουργείται ένας ενεργειακός δεσμός με κάθε μία που έχει δημιουργηθεί. Την στιγμή δηλαδή εκείνη του «τώρα» μας, η πληροφορία που λαμβάνουμε μέσω μελέτης, εμπειρίας, βιώματος ή οτιδήποτε άλλου, καταγράφεται στο συγκεκριμένο σώμα που λαμβάνει μορφή.

Συγχρόνως με την αστραπιαία καταγραφή αυτή, δημιουργούνται τρισεκατομμύρια συνάψεις οι οποίες ενώνουν μεταξύ τους την καταγεγραμμένη αυτή μικρή πληροφορία με όλες όσες δημιουργήθηκαν ήδη στα άλλα εικονικά σώματα. Όταν λοιπόν, ο κάθε ένας από μας ανακαλεί από την μνήμη του μια πληροφορία, δεν πηγαίνει σε κάποιο συγκεκριμένο κουτάκι του εγκεφάλου του να το βρει, αλλά κάνει ένα αστραπιαίο ταξίδι στον χρόνο για να το αναζητήσει και να το «φέρει» πάλι στο «τώρα» του ώστε να το «διαβάσει»

Όταν ένας άνθρωπος εβδομήντα ετών, ανακαλεί από την μνήμη του, κάτι που έμαθε στο πανεπιστήμιο πριν από πενήντα χρόνια, στην πραγματικότητα ανακαλεί μέσω των συνάψεων, εκείνο το σώμα του που «έζησε» στο τότε «τώρα» όπου ήταν φοιτητής.

Με μια ταχύτητα μεγαλύτερη της ταχύτητας του φωτός, η σύναψη μεταφέρει την «απαίτηση» σε ολόκληρο το μηχανισμό αναζήτησης της μνήμης και «βρίσκει» την πληροφορία. Μια πληροφορία «εικόνα», ενός φοιτητή που διάβαζε ένα βιβλίο, σε μια συγκεκριμένη σελίδα και κατέγραψε έναν όγκο πληροφοριών σε μερικές χιλιάδες «σώματα –καρέ» Τα βρίσκει και τα «μεταφέρει» στο «εδώ και τώρα» του εβδομηντάχρονου ανθρώπου, με ένα τρόπο ώστε «αντικαθιστά» το τωρινό του «τώρα» με εκείνο που «έζησε» πριν από πενήντα χρόνια. Ο άνθρωπος με μια απίστευτη ταχύτητα, στρεβλώνει το χώρο γύρω του και μεταφέρει τον τότε χρόνο στο παρόν του.

Έτσι επαναβιώνει εκείνη την στιγμή και «θυμάται» την καταγεγραμμένη πληροφορία. Δηλαδή τι έκανε ο εγκέφαλος μέσω των συνάψεων. Διαχειρίστηκε ενέργεια και πληροφορία. Έκανε αυτό που μερικοί περιγράφουν με την φράση «τον μετέφερε στον χρόνο».

Στην ουσία όμως μετέφερε τον χρόνο σε αυτόν που αναζητά την πληροφορία. Τράβηξε την τότε στιγμή του, και την «έσυρε» εμπρός στο νου του, ώστε να τη «δει» ξανά και να την θυμηθεί. Τράβηξε ολόκληρη την ζωή του σαν ένα συρόμενο συρτάρι, και έφερε μπροστά του το κομμάτι (στιγμή) που αναζητούσε.

Διότι η γνώση που κατέχουμε είναι στιγμές που ζήσαμε, οι οποίες έρχονται και φεύγουν περνώντας ταχύτατα από δίπλα μας. Όπως είναι και η πραγματική ζωή μας. Η γνώση που διαχειριζόμαστε, κινείται όπως κινείται κάθε πληροφορία γύρω μας.

Ελεύθεροι στο άδηλο

Τι είναι λοιπόν η γνώση;

Είναι πληροφορία; Είναι προνόμιο κάποιων; Προέρχεται μονάχα από μελέτη, εμπειρίες και βιώματα δικά μας; Βρίσκεται μονάχα καταγεγραμμένη σε βιβλία ή στο κεφάλι κάποιων σοφών ή είναι ελεύθερα προσπελάσιμη προς όλους όσους καταφέρουν να περάσουν το όριο της αορατότητάς της.

Η γνώση, με την ευρύτερη έννοια, μοιάζει να είναι ενεργειακά διαχειριζόμενη πληροφορία η οποία βρίσκεται έξω από το οριοθετημένο περιβάλλον του εγκεφάλου μας. Αν είναι έτσι όμως τότε, σε μας μένει να αντιληφθούμε τι σημαίνει στα αλήθεια ενεργειακά διαχειριζόμενη πληροφορία και που είναι αυτό το «έξω».

Αν δηλαδή δεν μπορούμε να την περιορίσουμε μέσα σε κάποιο βιβλίο ή σε κάποιο όργανο του σώματός μας και αντιληφθούμε ότι δεν υπάρχει μέσα στον «κλειστό» χώρο που εμείς αντιλαμβανόμαστε σαν υλικό αισθητό κόσμο, τότε ολόκληρη η πληροφορία που εμείς θεωρούμε σαν γνώση, υπάρχει ελεύθερη μέσα στο άδηλο και αόρατο μέρος του κόσμου που σε μας παραμένει πεισματικά άγνωστο.

Το άδηλο και αόρατο όμως τμήμα του κόσμου μας, δεν είναι άγνωστο για όλους μας. Κανονικά δεν θα έπρεπε να είναι άγνωστο σε κανέναν μας, μιας και όλοι έχουμε πρόσβαση σε ένα κομμάτι από αυτό μέσω της μνήμης μας.

Το άγνωστο αυτό άδηλο και αόρατο μέρος του κόσμου μας, ο ΑΣΑΡΚΟΣ ΥΠΕΡ ΝΟΥΣ, δεν είναι προσβάσιμο μονάχα σε κάποιους, αλλά σε όλους.

Αποτελεί ένα κοινά «μοιρασμένο» σε όλους μας χώρο, μέσα στον οποίο υπάρχουν «χύμα» όλα όσα ήδη γνωρίζουμε ή δεν γνωρίζουμε ή μπορούμε να γνωρίσουμε ακόμη εμείς, ή όποιος πέρασε από τούτο τον κόσμο και όχι μόνο.

Στον χώρο αυτό δεν υπάρχει η φράση «εγώ ξέρω» ή «η γνώση είναι δύναμη» ούτε υπάρχει κρυφή και ατομική σκέψη για οτιδήποτε. Στο χώρο αυτό όπου είναι αποθηκευμένη η συμπαντική γνώση, δεν υπάρχουν κρυμμένα μυστικά ούτε απαγορευμένες πληροφορίες μονάχα για μυημένους.

Στον χώρο αυτό υπάρχει ολόκληρη η συμπαντική πληροφορία της δημιουργίας η οποία όμως είναι αδύνατον να επεξεργαστεί από τον ανθρώπινο εγκέφαλο, ο οποίος είναι το πλέον ακατάλληλο όργανο στο σύμπαν για να την διαχειριστεί.

Πέρα από τον εγκέφαλό μας

Στην πραγματικότητα ο εγκέφαλος δεν είναι προορισμένος να διαχειρίζεται γνώση αλλά μονάχα συγκεκριμένο εύρος πληροφορίας και αυτή μόνον μέσω της μνήμης του. Αυτό όμως είναι εντελώς διαφορετικό από την διαχείριση γνώσης.

Ο εγκέφαλος είναι κατασκευασμένος έτσι ώστε να παράγει σκέψη. Σκέψη η οποία είναι απλά η συσχέτιση πληροφοριών που βιώσαμε ως εμπειρίες κατά το παρελθόν μας. Ακόμα και η μελέτη συγκαταλέγεται σε αυτή όπως και τα υποθετικά σενάρια για το μέλλον μας τα οποία επίσης βασίζονται σε συγκεκριμένες εμπειρίες του παρελθόντος μας.

Η «γνώση» όμως στην ουσία της, δεν έχει καμιά σχέση με τις δικές μας εμπειρίες. Οι δικές μας εμπειρίες –εκτός του ότι περιέχουν μόλυνση από τον ενεργειακό θόρυβο των πεποιθήσεών μας, ο οποίος παράγεται από την αντίληψή μας για τον αισθητό κόσμο που ζούμε- είναι απειροελάχιστα ανύπαρκτες σε σχέση με την συνολική «γνώση».

Η πραγματική γνώση αρχίζει να «εισρέει» στην ύπαρξή μας, όταν έχει καταλαγιάσει η λειτουργία της σκέψης και του εγκεφάλου. Στην πραγματικότητα δεν «εισρέει» αλλά υπάρχει. ΕΙΝΑΙ Ο ΑΣΑΡΚΟΣ ΝΟΥΣ! Πάντα υπήρχε και θα υπάρχει σε όλους. Μόνο που αυτό, είναι από δύσκολο έως ακατόρθωτο να το αντιληφθούν όλοι.

Πώς λοιπόν και πότε μπορούμε να πούμε ότι κατέχουμε γνώση; Πόσο σημαντική είναι για μας και πως μπορούμε τελικά να τα καταφέρουμε να την προσεγγίσουμε; Οι άνθρωποι πάντα την αναζητούν διότι από τον πρώτο κιόλας καιρό της εμφάνισής τους σε τούτο τον κόσμο την θεώρησαν περισσότερο σημαντική από την ύπαρξή τους. Κι όσο λιγότερα αντιλαμβάνονται γι’ αυτήν τόσο περισσότερο χρόνο από την ζωή τους δαπανούν για χάρη της.

Η αντίληψη ότι ο εγκέφαλός μας αδυνατεί να την προσεγγίσει στο ελάχιστο, μας ωθεί συνεχώς να δημιουργήσουμε άλλα μέσα «εξωτερικά» μέσω της τεχνολογίας ώστε να μπορέσουμε να διαχειριστούμε όσο το δυνατόν περισσότερη από αυτήν. Όμως ο σύγχρονος πολιτισμός κινείται σε μια εντελώς αντίθετη κατεύθυνση από αυτή που υπάρχει, διότι το πραγματικά σημαντικό τμήμα της γνώσης που είναι απαραίτητο για να πλησιάσουμε την πηγή της, είναι κύρια η γνώση του Εαυτού μας.

Το κύριο σώμα

Η ολοκληρωτική αντίληψη του διαχωρισμού του υλικού σώματος της μορφής, από το εσώτερο ενεργειακό μας, κύριο σώμα, είναι το βήμα που θα ανοίξει τις πύλες προς αυτό που αναζητούμε αιώνες τώρα χωρίς επιτυχία.

Η σιγή του μυαλού και της σκέψης μας, το αντίθετο δηλαδή από ότι έχει περισσότερο επενδύσει ο σύγχρονος άνθρωπος, δημιουργεί μια νέα αντιληπτικότητα σχετικά με την κατανόηση της «γνώσης». Αυτή η σιγή όμως, οδηγεί στην αποτελεσματική Παρατήρηση του Κόσμου μας κι αυτή η Παρατήρηση αρχίζει σιγά-σιγά να συνθέτει μέσα μας, με ένα εντελώς διαφορετικό τρόπο, την «γνώση» που δεν χάσαμε ποτέ.

Ποιος αποφασίζει για τις αποφάσεις σου; Στην τωρινή σου πραγματικότητα… Αφού δεν έχεις φωτιστεί, δεν προσεύχεσαι, δεν είσαι με επίγνωση στο δίκτυο….

Τι δημιούργησαν

Μία αόρατη δικτατορία κοινωνικής μηχανικής αποκοιμίζει τα χαμστεράκια, με εύπεπτες ετικέτες, όπως, δημοκρατία, ψηφοφορία, διαφάνεια, δικαιοσύνη, ισότητα, ελευθερία, δημοσιότητα, υγεία, ατομική ευθύνη, οικονομία, διαφήμιση, ανάπτυξη, βιοποικιλότητα, οικολογικό αποτύπωμα, κλιματική αλλαγή, marketing…

Λέξεις που δεν δημιουργούν συναισθηματική αναταραχή, ένταση ή έξαρση όπως οι λέξεις, προπαγάνδα, ποδηγεσία, χειραγώγηση, έλεγχος, καταπίεση, φυλακή, φτώχεια, ανέχεια, δηλητηρίαση, δουλικότητα…

Έτσι απλά σε καθιστούν, με τις δογματικές παρλαπίπες τους, αδύναμο και φυλακισμένο να πιστεύεις τις σκιές στον τοίχο γι’ αληθινές και να μην τολμάς καν ν’ αναρωτηθείς γιατί.

Αν οι Θεωρίες όλων αυτών των μαφιόζων, απατεώνων, λαγουμιτζήδων (ουπς, «ειδικών επιστημονικών αυθεντιών», ήθελα να γράψω) είναι αληθινές, γιατί εσύ δεν βρίσκεσαι αυτήν την στιγμή αραχτός και ξέγνοιαστος, να πίνεις το ουίσκι σου με τους φίλους σου στον Δία ατενίζοντας τα φεγγάρια του, αλλά βολοδέρνεις σε μια δουλίτσα για τον άρτον τον επιούσιο, στα κουτάκια των κοινωνικών παγίδων, με ή χωρίς θεάματα;

Γιατί βρίσκεσαι τρομοκρατημένος, φιμωμένος, φυλακισμένος, αποδιοργανωμένος, σε σύγχυση, να παρακολουθείς μια σαπουνόπερα πανδημίας, όπου σε κυνηγάει ένας ιός και η πολιτική ορθότητα;

Αυτό σου συμβαίνει, πρώτον, γιατί πιστεύεις κι αποδέχεσαι τους θεοποιούς και τις σκιές στον τοίχο γι’ αληθινές, και, δεύτερον, γιατί είσαι αδύναμος και δεν σκέφτεσαι με τον δικό σου Νου που έχει άμεση πρόσβαση στον άσαρκο νου.

ΑΔΥΝΑΤΕΙΣ ΑΚΟΜΗ ΝΑ ΒΙΩΝΕΙΣ ΤΟΝ ΖΩΝΤΑ ΘΕΟ…