Ένα τεράστιο και δακρυσμένο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ και από μένα στα αδέλφια μας τους Ρωμάνους, που έσπευσαν να βοηθήσουν στον αγώνα μας ενάντια στην καταστροφή!

Η ονομασία και μόνο «Ρουμανία», παραπέμπει στην βυζαντινή Ρωμανία, δηλαδή το κράτος των Ρωμαίων Ελλήνων του Μεσαίωνα, ήγουν την Βυζαντινή Αυτοκρατορία!

Και πώς να μην είναι έτσι, εφ’ όσον η χώρα αυτή ή μάλλον η περιοχή αυτή στην οποία από τον 19ο αιώνα στήθηκε το νέο κράτος το οποίο χωρίζεται πλέον από την υπόλοιπη Βαλκανική χερσόνησο μέσω του ποταμού Δούναβη, έχει ως κατοίκους τους τελευταίους απογόνους της ρωμαϊκής και βυζαντινής περιόδου. Το όνομα της, το πιστοποιεί.

Οι Τούρκοι κατακτητές από τον 16ο αιώνα και πέρα, ονόμαζαν τους κατοίκους της «Ρούμ», όπως και όλους τους Έλληνες Ορθοδόξους χριστιανούς. Και δεν ήταν οι κάτοικοι αυτοί όλοι της ίδιας ιθαγένειας.

Μια πολύ μικρή συνοπτική ματιά στις ιστορικές καταβολές των σύγχρονων Ρουμάνων, μπορεί να αντιληφθεί και ο πιο κακός ιστορικός, ότι το ελληνικό μπόλιασμα στον λαό αυτόν δεν είναι ούτε μικρό, ούτε αμελητέο.

Οι μόνες πηγές που έχουμε για την καταγωγή των παραδουνάβειων αυτών περιοχών είναι τρείς: Ο Ηρόδοτος (Ιστορίες), ο Στράβων (Γεωγραφικά) και ο Δίωνας Κάσσιος. Ο Όμηρος (Ιλιάδα) απλά έρχεται να επικυρώσει τις όποιες ιστορικές αλήθειες σημειώνουν οι τρεις πιο πάνω ιστορικοί της αρχαιότητας.

Πιο συγκεκριμένα, και οι τρείς ιστορικοί συμφωνούν πως οι λαοί αυτοί που κατοικούσαν την περιοχή αυτή, κατάγονται από τους αρχαίους Θράκες, οι οποίοι Θράκες κατά τον Όμηρο, ήταν ελληνικό φύλο και σύμμαχοι της Τροίας απέναντι στο στράτευμα του Αγαμέμνονα. Και επειδή οι Θράκες, δεν ήταν ένας συμπαγής λαός, αλλά διάφορα φύλα που κατοικούσαν εκεί από την Νεολιθική Περίοδο (σύγχρονες ανασκαφές πιστοποιούν ότι ο πολιτισμός αυτός από το 6500π.Χ. είχε μέχρι και ορυχεία αλατιού (!), αντιλαμβανόμαστε το μέγεθος της ωριμότητας των αρχαίων αυτών φύλων.

Αρκετοί σύγχρονοι ιστορικοί μάλιστα, τοποθετούν τα αρχαία αυτά Θρακικά φύλα ως τον πρώτο πολιτισμό που άνθισε στην Ευρώπη της εποχή εκείνη. Διαφωνώ ριζικά και έχω στοιχεία για να αποδείξω την διαφωνία μου, αλλά το προσπερνώ διότι δεν είναι της στιγμής. Το τονίζω όμως, απλά για να πιστοποιήσω την σημαντικότητα του.

Τα δύο κυρίαρχα αυτά Θρακικά φύλα για τα οποία μιλάμε, δεν είναι παρά οι γνωστοί μας Δάκες και Γέτες, τους οποίους αναφέρουν τόσο ο Στράβων, όσο και ο Δίων Κάσσιος. Κατά την Αλεξανδρινή περίοδο μάλιστα, η περιοχή μεταξύ της Βλαχιάς και της Μολδαβίας (αμφότερες και οι δύο μιλούν ρουμάνικα και σλαβικά) ονομαζόταν Δακία (Dacia). Με την ονομασία αυτή μάλιστα, οι κομμουνιστές Ρουμάνοι, ονόμασαν τα αυτοκίνητα που παρήγαγαν την περίοδο αυτή ως τα «αυτοκίνητα του λαού» τα οποία μάλιστα εισάγονταν και στην Ελλάδα κατά την περίοδο 1960-1985.

Τουλάχιστον η δική μου γενιά (του ’60 και ’70) πρέπει να τα θυμάται. Την ίδια περίοδο, την Αλεξανδρινή δηλαδή, ιδρύεται εκεί από τους επιγόνους του Μ. Άλεξάνδρου και μια πόλη, με το όνομα «Αλεξάνδρια», η οποία υπάρχει μέχρι σήμερα. Ο Όμηρος μας πληροφορεί επίσης, ότι η γλώσσα των Θρακιωτών ήταν ελληνική, ενώ ο Στραβών και ο Κάσσιος μιλούν για μια γλώσσα με ελληνικά στοιχεία και λέξεις.

Όταν οι Ρωμαίοι επί αυτοκρατορίας του ελληνικής καταγωγής Τραϊανού καταλαμβάνουν όλη την περιοχή της τότε Δακίας (102 μ.Χ.), εισάγουν την Λατινική γλώσσα και το αλφάβητο και την αναμειγνύουν με τις τοπικές διαλέκτους.

Την περιοχή αυτή την «κληρονομεί» πλέον το Ανατολικό Ρωμαϊκό κράτος που «ιδρύεται» ουσιαστικά από τον Μ. Κωνσταντίνο μαζί με την κτίση της νέας πρωτεύουσας Κων/πολης και η περιοχή αυτή βρίσκεται κάτω από την εξουσία των Ρωμαίων-Ελλήνων μέχρι και τον 10ο αιώνα περίπου, εκχριστιανισμένη ήδη από τους Κύριλλο και Μεθόδιο.

Η γλώσσα που ομιλείται κατά την περίοδο αυτή, ήταν σαφώς η ελληνική-βυζαντινή (το αναφέρει αυτό ο βυζαντινός ποιητής Αγαθίας ο Σχολαστικός (545μ.Χ. στο έργο του «Περί Ιουστινιανού Βασιλείας») και η λατινική-δακική σε διάφορες παραλλαγές.

Για να μην μακρηγορώ η ελληνική αύρα ήταν πάντοτε διάχυτη στην περιοχή αυτή!

Αρχαία Μακεδονικά νομίσματα που βρέθηκαν στη Ρουμανία

Και ιδίως σε όλη την Βυζαντινή περίοδο η ελληνόφωνη Βυζαντινή Αυτοκρατορία αποτελούσε μια ζωντανή παρουσία βόρεια του Δούναβη, διατηρώντας επί των χωρών αυτών την πολιτιστική ηγεμονία ουσιαστικά μέχρι την κατάλυσή της. Και για μακρές περιόδους ασκούσε πραγματική πολιτική κυριαρχία στην περιοχή της σημερινής Δοβρουτσάς (γνωστής στους Βυζαντινούς ως Μικρά Σκυθία (το γιατί ονόμαζαν την περιοχή αυτή έτσι, ουδέποτε το κατάλαβα, αλλά τέλος πάντων).

Όσον αφορά δε την νεώτερη ιστορία της περιοχής, η επίδραση του ελληνικού στοιχείου είναι οφθαλμοφανέστατη. Ο Ρήγας Φερραίος, στην περίφημη «Χάρτα» του, περιλαμβάνει και την περιοχή αυτή (με την ονομασία Μολδοβλαχία) στις περιοχές όπου έπρεπε να ανάψει η φλόγα της Επανάστασης. Είναι φανερό ότι την συγκατάλεγε μέσα στην γενικότερη περιοχή της «Ρωμανίας» που έπρεπε να πετάξει από πάνω της την Οθωμανική σκλαβιά.

Προγενέστερα δε, οι μεγάλοι ηγέτες που ξεπήδησαν τον 15ο και 16ο αιώνα στην περιοχή αυτή, έδειχναν τον δρόμο. Ο Στέφανος ο Μέγας (1457-1504) και ο Αλέξανδρος ο Καλός στη Μολδαβία, ο Μιρτσέα ο Πρεσβύτερος και ο Νεάγκοε Μπασάραμπ στη Βλαχία και τέλος ο Ιωάννης Ουνιάδης και ο Ματίας ο Κορβίνος στην Τρανσυλβανία, με την ηρωική τους δράση, αποτελούσαν μέγα πονοκέφαλο για τους Οθωμανούς. Άπαντες έχοντες ελληνική παιδεία και βαθιά Ορθόδοξη πίστη.

Στην δε προεπαναστική ακόμη περίοδο, η δράση της Φιλικής Εταιρίας στην περιοχή ήταν κάτι παραπάνω από καταλυτική. Τον όρκο της Φιλικής Εταιρίας έψαλαν εξέχουσες προσωπικότητες των ανώτερων κοινωνικών τάξεων της περιοχής, όπως ο μητροπολίτης Βενιαμίν Κοστάκι, ο μεγάλος γαιοκτήμονας Ιορδάνης Ροζνοβάνου, ο Γρηγόρης Μπρανκοβεάνου, ο Μπάρμπαν Βακαρέσκου, ο Γραδιστεάνου και πολλοί άλλοι, ενώ ο Θεόδωρος Βλαντιμιρέσκου (1780 – 1821), ο οποίος ανέλαβε τη στρατιωτική ηγεσία των ντόπιων και στην ορκωμοσία του οποίου παραβρέθηκαν οι δύο στρατιωτικοί αρχηγοί της Φιλικής Εταιρείας, ο Γιωργάκης Ολύμπιος και ο Γιάννης Φαρμάκης. Η Ελληνική Επανάσταση άλλως τε, ξεκίνησε από τις περιοχές αυτές, μην το ξεχνάμε.

Χρειάζονται κι άλλα στοιχεία για να πιστοποιηθεί η βαθιά ελληνική ρίζα των λαών αυτών; Δεν νομίζω, η ιστορία άλλωστε το πιστοποιεί.

Να γιατί οι Ρωμάνοι (όπως είναι και το ορθό της ονομασίας τους) έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους την ώρα που το Γένος μας πάλευε με τον θάνατο και την καταστροφή. Το αίμα αδελφοί, νερό δε γίνεται. Όσον αφορά την οργάνωση τους, οι άνθρωποι αυτοί είχαν την τύχη να μην ανήκουν στο «Ψευτορωμαίϊκο».

Οργανώθηκαν διαχρονικά, για να προφυλάξουν με τον καλύτερο τρόπο τον πλούτο της πανίδας και χλωρίδας που κληρονόμησαν από τους προγόνους τους και τον φυλάττουν ως κόρην οφθαλμού. Αυτός ο φυσικός τους πλούτος είναι άλλως τε και η μεγάλη τους «βιομηχανία» του τουρισμού τους. Κάθε χρόνο, εκατομμύρια τουρίστες επισκέπτονται τα Καρπάθια Όρη με τα πανέμορφα μεσαιωνικά κάστρα και την ανείπωτη ομορφιά τους. Το κάστρο δε του φονιά των Τούρκων Βλαντ Ντρακούλ, που τόσο κατασυκοφαντήθηκε από την βικτωριανή λογοτεχνία (Μπράμ Στόκερ «Δράκουλας»), υψώνεται αγέρωχο στις πλαγιές των Καρπαθίων και συγκεντρώνει μόνο αυτό, ένα έσοδο τρομακτικά μεγάλο σε ευρώ. Πώς είναι δυνατόν λοιπόν να μην αποτελεί αυτός ο πλούτος, την καρδιά των Ρωμάνων και να μην αποτελεί ως ύψιστη προτεραιότητα γι’ αυτούς η φύλαξη του; Όλα έχουν τον λόγο και την αιτία τους και τίποτε δεν είναι τυχαίο.

Ένα τεράστιο και δακρυσμένο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΚΑΙ από μένα στα αδέλφια μας τους Ρωμάνους, που έσπευσαν να βοηθήσουν στον αγώνα μας ενάντια στην καταστροφή που δημιούργησαν οι σύγχρονοι δήμιοι του Ελληνισμού, η καταραμένη και από τον Θεό ληστοσυμμορία του «Ψευτορωμαίϊκου». Εξ άλλου, «Ο Θεός μπορεί να ξεχνά, αλλά δεν αλησμονά», όπως έλεγε και ο αθάνατος Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης.

Το «Ψευτορωμαίϊκο» θα κατακρημνιστεί λίαν συντόμως. Και η «Νέα Ρωμανία» θα αναδυθεί μέσα από τις στάχτες του. Ίσως μια μέρα και η παραδουνάβια Ρωμανία, να συγχωνευτεί με την μάνα «Ρωμανία» των Ελλήνων. Ποιός ξέρει; Οι άνθρωποι πάντως όχι. Ο Θεός όμως, σίγουρα.