ΕΠΙΘΕΣΗ ΚΑΤΑ ΜΕΤΩΠΟ ΑΠΟ ΠΑΝΤΟΥ! ΑΠΟ ΟΛΑ ΤΑ ΜΕΣΑ ΓΙΑ ΟΛΑ ΤΑ ΘΕΜΑΤΑ! ΠΟΛΕΜΟΣ, ΦΟΝΟΣ, ΑΡΡΩΣΤΙΑ, ΦΤΩΧΕΙΑ, ΚΑΜΙΑ ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ, ΚΑΜΙΑ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ, ΚΑΝΕΝΑ ΕΛΕΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΨΥΧΗ…

ΚΑΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΘΙΣΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ ΝΑ ΠΡΟΣΚΟΛΛΑΤΑΙ ΣΤΟ ΚΑΚΟ ΑΠΟ ΠΑΙΔΙ ΠΑΛΕΥΕΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΔΑΙΜΟΝΕΣ ΤΟΥ ΚΑΙ ΑΚΟΜΑ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΟΤΑΝ Η ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΠΟΥ ΔΕΧΕΤΑΙ ΤΟΝ ΧΕΙΡΑΓΩΓΕΙ, ΤΟΝ ΣΠΡΩΧΝΕΙ ΠΡΟΣ ΤΑ ΕΚΕΙ, ΓΙΑΤΙ ΚΕΡΔΙΖΟΥΝ ΚΑΠΟΙΟΙ ΑΠΟ ΑΥΤΟ…

ΑΣ ΔΟΥΜΕ ΟΜΩΣ ΠΩΣ ΔΟΥΛΕΥΕΙ ΟΛΟ ΑΥΤΟ…

Ο μεγαλύτερος εχθρός μας είναι ο ίδιος ο εαυτός μας! Η σοφία μας λέει ότι μ’ αυτόν πρέπει να αναμετρηθούμε! Κάνει σαφή και καθαρή την εικόνα ότι οι αρνητικές μας όψεις οι οποίες εμπεριέχονται εντός μας είναι ο πραγματικός εχθρός μας.

Στα κατώτερα μέρη της ψυχής μας και στα ευτελή περιεχόμενά της περισσεύουν οι χιλιάδες των ανούσιων επιθυμιών μας! Υυπάρχουν πλειάδες πρόσκαιρων και ευκαιριακών ζητούμενών μας που είναι συνεχώς παρούσες στην μικρή, ατομική μας Οδύσσεια!

Μονάχα ένας ισχυρός και στοχοπροσηλωμένος νους μπορεί να εξισορροπήσει και να ημερέψει τις αρχέγονες και ασυνείδητες, πλην όμως ανθρώπινες και πανίσχυρες, τάσεις του εαυτού μας.

Οι αξίες και τα πιστεύω μας αποτελούν -όπως και στην Οδύσσεια- το σπίτι μας, την ψυχή μας, την συνείδησή μας, την Ιθάκη μας, την πατρίδα μας, τα παιδικά μας όνειρα! Και σε αυτά ανήκουμε! Αυτά περιγράφουν την αλήθεια μας!

Στο ποιητικό πνεύμα του μύστη Ομήρου μέσα από τις δοκιμασίες του πολυμήχανου Οδυσσέα, οδηγούμαστε σε ένα ταξίδι αυτογνωσίας. Ο Νίτσε έγραψε: «Μ’ αρέσει εκείνος που η ψυχή του είναι πιο βαθιά απ’ την πληγή του». Ετούτο το βαθύ κύτταγμα της ψυχής και της πληγής μας, μας  καλεί να λύσουμε τα σχοινιά και να βγούμε στο πέλαγος της αυτοαναζήτησης! Γιατί δεν μπορεί να υπάρξει νόστος χωρίς περιπέτεια. Οι σημάντορες άνεμοι ας είναι μαζί μας. Το ταξίδι της ψυχής στον κόσμο και η εκθεωτική πορεία του ανθρώπου φαίνεται να είναι κωδικοποιημένα στους στίχους του αξεπέραστου αυτού έπους, της Οδύσσειας. …

Έχει ομορφιά η κάθαρση μέσα στην Ποσειδώνια θάλασσα του συναισθήματος, δηλαδή, η καθαρσιακή πορεία της ψυχής απ’ την κακότητα της ύλης! Και ακολουθεί δύο κατευθυντήριες γραμμές: την κατάκτηση της αρετής και την απόκτηση της μυστηριακής γνώσης στην ένσαρκη κατάσταση.

Τα τέρατα κι όλες οι δοκιμασίες του Οδυσσέα-νου είναι τα πάθη της ανθρώπινης φύσης, που εμφυσούν οι δαίμονες- μνηστήρες, οι δοκιμαστές της ψυχής-Πηνελόπης στην ενσάρκωση, χρησιμοποιώντας τις αισθήσεις.

Η φιλοσοφία μας δείχνει ακριβώς τον τρόπο με τον οποίο μπορούμε να καθαρθούμε από τους ρύπους της κακότητος! Η Οδύσσεια είναι η συμβολική αποτύπωση των σταδίων αυτής της εξελικτικής πορείας της ψυχής, μέχρι που ο Οδυσσέας-νους φτάσει μόνος στους Φαίακες, τους κατά φύσιν δαίμονες -αγγέλους, και εκθεώνεται. Γίνεται κι αυτός «κατά σχέσιν δαίμων», έχοντας μία αποστολή: να γυρίσει στην Ιθάκη του, τον κόσμο τον πνευματικό για να ενωθεί και πάλι με την ψυχή -Πηνελόπη.

Από το κέντρο της καρδιάς τελικά περνάει ο δρόμος της εξέλιξης, η ανάδειξη του θείου στοιχείου εντός μας. Είναι ο δρόμος που δείχνει ο αγαθός μας δαίμων, το ηλιακό προστατευτικό μας πνεύμα, άγρυπνος παρατηρητής στο μεσαίο κατάρτι του πλοίου-σώματός μας!

Για τον Οδυσσέα, κάθε σταθμός στο δρόμο της επιστροφής, υπήρξε και μια πολύτιμη εμπειρία. Σε κάθε σταθμό, έπρεπε να μάθει κάτι για τον εαυτό του, και ταυτόχρονα, να αποδείξει την θέληση του να συνεχίσει προς την Ιθάκη. Αφέθηκε με τόλμη, σε ένα μεγάλο και αβέβαιο ταξίδι, στο οποίο η μία απογοήτευση διαδέχεται την άλλη.

Έχει, ίσως, εξαιρετικό ενδιαφέρον το γεγονός ότι ο θεός που «καταδιώκει» τον Οδυσσέα και τον αναγκάζει να περάσει από τους δώδεκα σταθμούς, είναι ο Ποσειδώνας ο θεός των σεισμών και των υδάτων. Ένας Ολύμπιος Θεός οποίος όμως διατηρεί τον αρχέγονο, χθόνιο χαρακτήρα του.

Σύμφωνα με την Ελληνική μυθολογία, τρία αδέλφια -ο Δίας, ο Ποσειδώνας και ο Άδης, μοιράζονται τον κόσμο, αδελφικά. Ο πάνω κόσμος ανήκει στο Δία, ο κάτω κόσμος δίνεται στον Άδη και ο ενδιάμεσος κόσμος -ο κόσμος μας- στον Ποσειδώνα.

Σύμφωνα με τον νεοπλατωνικό Πρόκλο, ο Ποσειδώνας με βάση τον κλήρο που του έλαχε (στην πρώτη δημιουργική τριάδα: Ζευς-Ποσειδών-Πλούτων) είναι επίτροπος των προς γένεση ερχόμενων ψυχών, για τις οποίες έχει επέλθει ο κύκλος του αμεταβλήτου δεσίματος (πεπέδηται), εφόσον η θάλασσα αναλογεί στην γένεση.

Ο Ποσειδώνας είναι θεός νοητικός και δημιουργικός, είναι αυτός που υποδέχεται τις κατερχόμενες προς γένεση ψυχές, ενώ ο Άδης είναι αυτός που λύει τις ψυχές από την ύλη.

Η κυκλική πορεία της ψυχής διαιρείται σε τρία μέρη. Ο Ζεύς, κυβερνά την ζωή των προ της γενέσεως ψυχών (σφαίρα του Διός). Ο Ποσειδών την εν τη γενέσει Ποσειδωνιακή ζωή (σφαίρα του Ποσειδώνος) και ο Πλούτων την μετά την γένεση Πλουτωνιακή ζωή (σφαίρα του Πλούτωνος).

Το Ποσειδώνιο πεδίο θα μπορούσαμε να πούμε, με νεοπλατωνικούς όρους, πως είναι το πεδίο της ύπαρξης μας, ο γήινος βίος όπου ο άνθρωπος καλείται να βιώσει τις εμπειρίες και τις δοκιμασίες της ύλης.

Μέσα από το συμβολικό ταξίδι του Οδυσσέα, κάθε άνθρωπος καλείται να ανακαλύψει τον ανώτερο του εαυτό, να ταξιδέψει προς την αυτοεκπλήρωση του, την ταύτιση με το αυθεντικό του «Εγώ». Σε ένα τέτοιο πλαίσιο η αυτοπραγμάτωση αποτελεί όχι μόνο αφετηρία αλλά στόχο, ο οποίος μας συντροφεύει ανελλιπώς, συνειδητά ή ασυνείδητα, σε όλη την διάρκεια και στο ταξίδι της ζωής μας, στην μικρή μας Οδύσσεια.

Εν τέλει το ταξίδι είναι εκείνο που έχει σημασία! Το εσωτερικό μας ταξίδι, αυτό προς την ψυχή μας!

Με αυτήν οδηγό, και με συνοδοιπόρο το είδωλο του εαυτού μας και το ένστικτό μας, το πρωταρχικό και γνήσια ατόφιο υλικό μας που διαμορφώθηκε και διαπλάστηκε στον ιερό ορίζοντα της παιδικής μας ηλικίας, μπορούμε να εισέλθουμε στην ψυχική μας αυτοτέλεια και την πνευματική μας ολοκλήρωση.

***