ΦΩΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΔΕΜ ΑΠΟ ΤΗΝ ΛΙΛΙΘ

ΑΣ ΓΝΩΡΙΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΑΔΑΜ, ΤΗΝ ΕΥΑ, ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΑ ΤΗΝ ΛΙΛΙΘ ΟΤΑΝ ΗΤΑΝ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ.. .ΠΑΙΧΤΗΚΑΝ ΠΟΛΛΑ ΕΚΕΙ… ΚΑΙ ΠΑΙΖΟΝΤΑΙ ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΑΜΟ…

Στο πρώτο κεφάλαιο της Γένεσης, συγκεκριμένα στο εδάφιο 27, μπορεί κανείς να διαβάσει:

ΚΑΙ ΕΠΟΙΗΣΕΝ Ο ΘΕΟΣ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟΝ ΚΑΤ’ ΕΙΚΟΝΑ ΕΑΥΤΟΥ, ΚΑΤ’ ΕΙΚΟΝΑ ΘΕΟΥ ΕΠΟΙΗΣΕΝ ΑΥΤΟΝ, ΑΡΣΕΝ ΚΑΙ ΘΗΛΥ ΕΠΟΙΗΣΕΝ ΑΥΤΟΥΣ.

Εδώ φαίνεται καθαρά ότι ο Άνθρωπος δημιουργείται από τον Θεό ως ανδρόγυνος.

Η Λίλιθ αρνήθηκε να υποταχθεί στον Αδάμ και να είναι σεξουαλικά «από κάτω» διότι θεωρούσε τον εαυτό της ίση με αυτόν, αφού δημιουργήθηκαν και οι δυο από τη γη. Όταν ο καβγάς τους άρχισε να κορυφώνεται, η Λίλιθ πρόφερε το Άρρητο Όνομα του Θεού και πέταξε μακριά στον αέρα, εγκαταλείποντας τον Αδάμ και τον παράδεισο, προς την έρημο της Ερυθράς θάλασσας. Έπειτα από τη φυγή της, ο Αδάμ νιώθοντας μοναξιά παρακάλεσε τον Θεό και του έδωσε μια γυναίκα πιο ήρεμη, την Εύα.

Η ερωτική επιθυμία της Λίλιθ και η διάθεση της ήταν να κάνει τον ΑΔΑΜ δούλο στις ορέξεις της, και γενικά υπερέβαινε τις αντοχές του Αδάμ. Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά και ο Χόρχε Λουίς Μπόρχες στο βιβλίο του «Βιβλίο των φανταστικών όντων», στην Λίλιθ δεν άρεσε η ιεραποστολική στάση, διότι τη θεωρούσε πολύ παθητική και γι’ αυτό ζητούσε από τον Αδάμ να βρίσκεται εκείνη «από πάνω». Ο θρύλος λέει ότι ήθελε να χειραγωγεί και έκανε πράγματα ανήθικα… Γι’ αυτό ο Θεός τιμώρησε την Λίλιθ μεταμορφώνοντάς τη σε φίδι. Πρόκειται, φυσικά, για τον πονηρό όφι που πλανεύει την αντικαταστάτριά της, Εύα, ώστε να δοκιμάσει η τελευταία από τον απαγορευμένο καρπό.

Η Λίλιθ δεν συμπαθούσε τον Αδάμ επειδή «μύριζε» ΓΗ και γι’ αυτόν τον λόγο έφυγε από κοντά του μαζί με τον Σατανά. Παρ’ ότι μετά ήρθε η Εύα, όπως ο ίδιος επισημαίνει, όταν τα χείλια του Αδάμ έλεγαν «Εύα», η ψυχή του αντηχούσε πάντα το όνομα της Λίλιθ. Άλλα κρυμμένα κείμενα τέλος υποστηρίζουν ότι η Λίλιθ διαμορφώθηκε από την ίδια ουσία με τον Αδάμ, αλλά λίγο πιο πριν απ’ αυτόν.

ΜΕ ΠΑΡΑΙΝΕΣΗ ΤΟΥ ΟΦΙ ΔΗΛADH ΤΗΣ ΛΙΛΙΘ…

Το «φάγωμα του μήλου» περιέχει ένα έντονο σεξουαλικό υπονοούμενο, καθώς λέγεται ότι μια μεσημβρινή τομή ενός μήλου αποκαλύπτει στο κέντρο της τη μορφή ενός αιδοίου και ότι ο μη συσπειρωμένος όφις είναι ένα καθαρά φαλλικό, σεξουαλικό σύμβολο! Σύμφωνα με τη Βίβλο ο Αδάμ έσμιξε ερωτικά με τη γυναίκα του μετά, αφού είχε φάει το μήλο και είχε διωχθεί από το Παράδεισο («Καρπός της Γνώσεως του Καλού και του Κακού»)

Οι Εωσφόροι επενέβησαν στην αρχή στη γυναίκα, της οποίας η φαντασία είχε ήδη αναπτυχθεί πολύ. Οι «Εωσφόροι» «άνοιξαν τα μάτια της» οπότε αυτή αντελήφθη το σώμα της και το σώμα του άνδρα της και απέκτησε συνείδηση του θανάτου. Της είπαν να μη φοβάται όμως το θάνατο του σώματος, γιατί θα μπορούσε να δημιουργήσει μαζί με τον άνδρα της νέα σώματα χωρίς τη μεσολάβηση των Αγγέλων. Έτσι δεν θα μπορούσε να τους αγγίξει ο θάνατος και θα γίνονταν και αυτοί δημιουργοί σαν τον ΘΕΟ! ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΨΕΜΑ ΤΟΥ ΣΑΤΑΝΑ! Της είπαν και τη δίδαξαν και άλλα πράγματα με σκοπό να στρέψουν τη προσοχή της προς τα έξω, για να αποκτήσει τη γνώση του εξωτερικού κόσμου.

Η γυναίκα ΕΚΜΑΥΛΙΣΕ μετά τον άνδρα ώστε να ανοίξει και τα δικά του μάτια και έτσι για πρώτη φορά αυτοί απέκτησαν μια (αμυδρή στην αρχή και αργότερα οξύτερη) συνείδηση ο ένας του άλλου και του φυσικού κόσμου. Η εστίαση της προσοχής τους στα σώματά τους έφερε όμως και τη συνείδηση του θανάτου τους, μαζί και του πόνου, τα οποία ήταν το τίμημα για την εγκεφαλική ΑΠΟΚΛΙΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΘΩΟΤΗΤΑ!

«Ήταν μια ερωτική μέθη, συνέπεια της οποίας αυτός και το γένος του έγιναν δούλοι του μοιραίου ΑΙΣΘΗΣΙΑΣΜΟΥ. Ο άνθρωπος που θα κυριαρχήσει πάνω στον αισθησιασμό θα κατακτήσει την αθανασία του! Αυτός που θα μεθύσει από αυτόν, θα καταστραφεί αιώνια».

ΟΜΩΣ

1. Ο άνθρωπος επιμένει εγωιστικά στην επιλογή του.

Ο Θεός ανοίγει διάλογο με τους πρωτόπλαστους με σκοπό να συνειδητοποιήσουν το λάθος τους (αμαρτία – αστοχία) και να δείξουν την διάθεση να επιστρέψουν κοντά του (μετάνοια). Αυτοί το μόνο που κάνουν είναι να δικαιολογούνται για την επιλογή τους, ρίχνοντας την ευθύνη ο ένας στον άλλον και δείχνοντας έτσι ότι είναι οριστική η απόφαση τους να απομακρυνθούν από τον Θεό.

2. Οι συνέπειες του προπατορικού αμαρτήματος.

α. Ο Αδάμ και η Εύα έχασαν μετά την αμαρτία τους όχι μόνο την επικοινωνία με τον Θεό αλλά και τη δυνατότητα της αθανασίας και της αιωνιότητας. Οι πρωτόπλαστοι αισθάνονται τώρα γυμνοί και ένοχοι απέναντι στον Θεό και τους κυριεύει η ντροπή και ο φόβος, αφού απομακρύνονται από τον Θεό της αγάπης.

β. Η διατάραξη της σχέσης του ανθρώπου με τον Θεό απλώνεται και στη σχέση του με τους συνανθρώπους του, έτσι ώστε την αγάπη και την ισότητα να διαδέχονται η έχθρα, η ανισότητα, η αδικία και άλλα κακά.

γ. Τέλος η φύση γίνεται απειλητική. Ο παράδεισος χάνεται και φυσικά και πνευματικά.

3. Ο Θεός δεν αφήνει τον άνθρωπο χωρίς ελπίδα

 Πρωτευαγγέλιο

Μετά την πτώση ο Θεός της αγάπης δεν εγκαταλείπει τον απελπισμένο άνθρωπο, αλλά του δίνει την ελπίδα της σωτηρίας του. Αυτό το μήνυμα της σωτηρίας το ονομάζουμε πρωτευαγγέλιο (πρώτη καλή είδηση) και αναφέρεται στην ενανθρώπηση του Υιού του Θεού από την νέα Εύα, την Θεοτόκο, αλλά και στην σταύρωση και στην ανάσταση, που είναι η οριστική νίκη του Θεού κατά του διαβόλου και του θανάτου.