Η συγχώρηση των άλλων, είναι ο προθάλαμος του Ουρανού

Ο Ιησούς το γνώριζε αυτό και μας οδήγησε στην πόρτα. Πρέπει να συγχωρήσουμε όποιον μας έβλαψε, αν θέλουμε να συγχωρηθούμε κι εμείς. Πρέπει να βγάλουμε από μέσα μας. κάθε αίσθημα μνησικακίας και καταδίκης για τους άλλους, αλλά και κάθε τάση αυτοκαταδίκης και τύψεων. Πρέπει να συγχωρούμε τους άλλους και έχοντας σταματήσει τα λάθη μας,  να δεχόμαστε την συγχώρηση που τους δίνει και ο Θεός, αλλιώς δεν κάνουμε καμιά πρόοδο. Πρέπει να συγχωρούμε τον εαυτό μας, αλλ’ αυτό δεν μπορούμε να το κάνουμε αν δεν έχουμε πρώτα συγχωρήσει τους άλλους. Έχοντας συγχωρήσει τους άλλους, πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι να συγχωρήσουμε τον εαυτό μας, γιατί η άρνηση να το κάνουμε αυτό, αποτελεί πνευματική περηφάνια. «Από αυτή την αμαρτία προήλθε η πτώση των αγγέλων». Πρέπει να το ξεκαθαρίσουμε αυτό,  είμαστε υποχρεωμένοι να συγχωρούμε. Ελάχιστοι είναι εκείνοι που δεν έχουν σε κάποια στιγμή της ζωής τους πληγωθεί ή απογοητευτεί ή εξαπατηθεί από κάποιον άλλο. Τέτοιου είδους καταστάσεις, περνούν βαθιά μέσα στην μνήμη, όπου συνήθως δημιουργούν βαθιές πληγές. Και ο μόνος τρόπος θεραπείας είναι να βγουν και να πεταχτούν μακριά. Και ο μοναδικός τρόπος για να γίνει αυτό είναι η συγχώρηση.

Βέβαια, είναι εύκολο να συγχωρούμε ανθρώπους που δεν μας έκαναν και μεγάλο κακό, να ξεχνάμε τις ασήμαντες ζημιές που πάθαμε. Ο καθένας μπορεί πρόθυμα να το κάνει αυτό. Αλλά εκείνο που απαιτεί ο Νόμος της Ύπαρξης, είναι να συγχωρούμε όχι μόνο αυτές τις χωρίς ιδιαίτερη σημασία πράξεις, αλλά κι εκείνες που είναι δύσκολο να συγχωρηθούν. Η απελπισμένη καρδιά φωνάζει: «Μου ζητάς πολλά. Αυτό είναι υπερβολικό για μένα. Είναι αδύνατον. Δεν μπορώ να το κάνω!» Η προσευχή όμως του Κυρίου, μας φέρνει στην συγχώρηση του Θεού και μας ελευθερώνει από τις ενοχές και την αδυναμία μας!