Κοινό για καλοστημένες θεατρικές παραστάσεις!

Όταν παίζονται, φαίνονται σαν φυσικό δρώμενο ενώ στην ουσία είναι μια θεατρικοσυναισθηματική επίθεση στον τηλεθεατή. Κάθε πάνελ, πρωινό, μεσημεριανό, βραδινό ακόμα και τηλεπαιχνίδια δημιουργούν τους χαρακτήρες που χρειάζεται ώστε να μας δημιουργήσει συναισθήματα θυμού, ευχαρίστησης ή αποστροφής για τον «χαρακτήρα» με τον οποίο ασχολούνται! Ώστε στο τέλος να τα αξιοποιήσει όλα αυτά με τρόπο ο παρουσιαστής ή η παρουσιάστρια για να ενδυναμώσουν την λάμψη τους να γίνουν περισσότερο συμπαθείς και ελκυστικοί και να χτυπήσουν τις άλλες ανταγωνιστικές θεατρικές παραστάσεις, που το εισιτήριο για την προβολή τους και το στήσιμό τους, πληρώνουν οι διαφημιστικές που αγοράζουν το προϊόν.

Είτε δημοσιογραφικές είναι αυτές οι εκπομπές, είτε life style, είτε μικτές, προσπαθούν να εκμαιεύσουν συναισθήματα από τους δημιουργημένους «χαρακτήρες» ώστε να σε αναγκάσουν χωρίς να το καταλαβαίνεις, να θέλεις να παρακολουθήσεις  το προϊόν τους ακόμα και αν αντιπαθείς τους χαρακτήρες που προβάλλονται από αυτές τις εκπομπές.

Όλο αυτό δεν φαίνεται, γιατί κάθε χαρακτήρας έχει μια σχετική ελευθερία λόγου ώστε να υπάρχει φυσικότητα. Παρόλα αυτά ξέρει ακριβώς τι πρέπει να υποκριθεί και τι συναισθήματα πρέπει να σε κεράσει την ώρα που παίζει την παράσταση. Επίσης πίσω από κάθε εκπομπή και στο αυτί των παρουσιαστών υπάρχουν λογογράφοι, κειμενογράφοι και ομιλητές που κατευθύνουν όλη την παράσταση και εναλλάσσουν τα θέματα ανάλογα με το ποσοστό ενδιαφέροντος που η εμπειρία τους κάνει να γνωρίζουν: πόση ώρα μπορεί να κρατηθεί το ενδιαφέρον του τηλεθεατή. Όλα λοιπόν μια παράσταση! Ένα ψέμα. Ηθοποιοί και κομπάρσοι, καλοί και κακοί, μια εργασία όπως όλες που δεν είναι όμως πραγματική ενημέρωση εφόσον η αλήθεια ανακατεύεται με τη θεατρικότητα.

Αν όλα αυτά τα γνωρίζουμε, μπορούμε πλέον να είμαστε ελεύθεροι από τους ηθοποιούς-χειραγωγούς που παίζουν με τα συναισθηματικά φίλτρα αλλά και την ψυχολογία της μάζας.

Θα μπορούσε να υπάρξει μια άλλη,  καλή χρήση του τηλεμέσου αλλά και του ραδιοφώνου για το οποίο ισχύουν τα ίδια. Αυτό όμως προϋποθέτει κοινό που δεν αγαπά τα παραμύθια και δεν ζει σε φανταστικούς κόσμους και έχει την ωριμότητα και την δυνατότητα να σκέφτεται ελεύθερα. Καλές παραστάσεις!