Λευτέρης Παπαδόπουλος: Ήταν Καλοκαίρι. Μου τηλεφώνησε η Βουγιουκλάκη και μου ζήτησε να της γράψω ένα νανούρισμα για μια ταινία…

”Θέλω να είναι απαλό, τρυφερό, σχεδόν ερωτικό,” μου είπε. Και πρόσθεσε:

”Ποιος θα ‘λεγες να γράψει τη μουσική;”

”Ο Λοίζος!”, απάντησα ακαριαία.

”Εντάξει, ο Λοίζος”, συμφώνησε η Αλίκη.

”Αλλά το τραγούδι το βιάζομαι.”

Τηλεφώνησα στον Λοίζο για τη ”δουλειά” και έφυγα με την οικογένειά μου για διακοπές στη Σαντορίνη. Είχαμε κλείσει ένα δωμάτιο σ’ ένα ξενοδοχείο μακριά από την θάλασσα. Την άλλη μέρα το πρωί, με το μυαλό μου κολλημένο στην ανειλημμένη υποχρέωση για το νανούρισμα, κατέβηκα για να πιω έναν καφέ και να γράψω. Στην τραπεζαρία ήταν κόσμος και ντουνιάς. Περίμενα ν’ αδειάσει κάποιο τραπεζάκι και μόλις άδειασε, όρμησα. Έβγαλα τα χαρτιά και τα μολύβια μου κι άρχισα να σκέφτομαι τι θα γράψω. Στο μεταξύ, άδειαζαν τα τραπεζάκια το ένα μετά το άλλο. Στο ξενοδοχείο υπήρχε μόνο ένας σερβιτόρος, κι αυτός ηλικιωμένος και κουτσός. Έτσι, μέλια και γάλα έμεναν πάνω στα τραπεζάκια. Πριν προλάβω να πιω δυο γουλιές καφέ και ν’ ανάψω τσιγάρο για να κατέβει η έμπνευση, η τραπεζαρία είχε γεμίσει από μύγες. Σμήνη έκαναν κάθετες εφορμήσεις στο μέλι, στο γάλα και στα μελωμένα ψίχουλα. Από την λαιμαργία τους, μερικές την έπεφταν και στο δικό μου τραπέζι, ελπίζοντας ότι θα βρουν κάτι παραπανίσιο να φάνε. Με το μισό μου μυαλό στις μύγες και το άλλο μισό στη Βουγιουκλάκη και στο νανούρισμα που μου είχε παραγγείλει (και το βιαζόταν κιόλας!) προσπαθούσα να γράψω κάνα στίχο, αλλά εις μάτην. Οπότε, σκέφτηκα τον γιο μου τον Νότη, που κοιμόταν τον αθώο ύπνο του – 8 ετών ήταν -σ’ έναν όροφο πιο πάνω. Τον σκέφτηκα να φοράει το παντελονάκι του, ένα φανελάκι, ένα καουμπόικο καπέλο και να ‘χει στα χέρια του δυο πιστόλια (είχα βγάλει φωτογραφίες με τον καουμπόι γιο μου στην ταράτσα του σπιτιού μας). Και αμέσως άρχισαν να κυλάνε οι στίχοι στο χαρτί, χωρίς να τους ενοχλούν οι μύγες:

”Θα κεντήσω πάνω στου αλόγου σου τη σέλα

με διαμαντόπετρες σωρό

του φεγγαριού το πήγαιν’ έλα

στο πελαγίσιο το νερό

αγόρι μου να σε χαρώ.

Θα κεντήσω στ’ ασημοπίστολά σου πλάι

της χελιδόνας το φτερό

κι έναν σταυρό να σε φυλάει

τις νύχτες που σε καρτερώ

αγόρι μου να σε χαρώ.

Θα κεντήσω πάνω στο δίκοπό σου λάζο,

το βλέμμα σου το καθαρό

αυτό το βλέμμα το γαλάζο

που δε χορταίνω να θωρώ

αγόρι μου να σε χαρώ.”

Τελείωσα το τραγούδι, τηλεφώνησα περιχαρής στον Λοίζο και στη Βουγιουκλάκη, και ο Μάνος,παρότι ήταν πολύ αργός στα γραψίματά του, μελοποίησε το κομμάτι σε δυο μέρες. Το ενορχήστρωσε, το πρόβαρε στην Αλίκη και το γύρισε για την ταινία σε χρόνο μηδέν! Κι έτσι όλα πήγαν καλά.

Το ”Νανούρισμα” κυκλοφόρησε σε δίσκο με την Αλίκη Βουγιουκλάκη αμέσως μετά την προβολή του φιλμ ”Η νεράιδα και το παλικάρι”. Κατόπιν συμπεριελήφθη στο LP ”Θαλασσογραφίες”.

Ερμηνεύτηκε από τη Μαρίζα Κωχ.