ΜΕΡΙΚΕΣ ΔΙΑΣΗΜΕΣ ΜΠΑΡΟΥΦΕΣ!

Υπάρχουν διάσημες φράσεις επώνυμων ανθρώπων που καθιερώνονται στη συλλογική μνήμη της ανθρωπότητας και περνούν στην Ιστορία, ως δείγματα σοφίας. Συχνά όμως, οι φράσεις αυτές δεν αντέχουν σε μια διεξοδικότερη ανάλυση και αποδεικνύονται ρηχές σοφιστείες. Ας εξετάσουμε μερικές από αυτές.

«Εν οίδα, ότι ουδέν οίδα» (Σωκράτης)

Αποτελεί μέγα παράδοξο το γεγονός ότι ο ιδρυτής της Δυτικής Φιλοσοφίας ήταν ένας δηλωμένος αγνωστικιστής! Αφού πρώτα αποδείκνυε με λογικά επιχειρήματα την γνωστική ανεπάρκεια των συνομιλητών του, στην συνέχεια έκλεινε ταπεινόφρονα την συζήτηση με την γνωστή φράση, «ένα γνωρίζω, ότι τίποτα δεν γνωρίζω»! Ωστόσο, εκείνο που σίγουρα γνώριζε, εφ’ όσον το αποδείκνυε, ήταν οι ελλιπείς γνώσεις των διαφόρων συνομιλητών του.

«Μη φοβάστε τον θάνατο, δεν συναντιόμαστε ποτέ. Όταν υπάρχουμε εμείς, δεν υπάρχει εκείνος. Όταν υπάρχει εκείνος, δεν υπάρχουμε εμείς» (Επίκουρος)

Πώς άραγε πίστεψε ο επιφανής φιλόσοφος, ότι με αυτό το αφελές ευφυολόγημα, με αυτή την σοφιστεία, θα εξαφάνιζε τον πανάρχαιο και βαθύτατα ριζωμένο στον άνθρωπο φόβο του θανάτου; Κατ’ αρχάς, μπορεί να μην συναντιόμαστε εμείς προσωπικά ποτέ με τον θάνατο, βλέπουμε όμως καθημερινά την κατάληξη που έχουν ένα σωρό άλλοι άνθρωποι που τον συναντούν! Ωστόσο, το πιο οξύμωρο βρίσκεται στην τρίτη φράση της ρήσης του του: «Όταν υπάρχει εκείνος, δεν υπάρχουμε εμείς»! Μα αυτός ακριβώς είναι και ο υπέρτατος τρόμος του ανθρώπου, ο επικείμενος εκμηδενισμός του και η μετάβαση στην ανυπαρξία. Αυτό πρότεινε, ο φιλόσοφος της αταραξίας, σαν φάρμακο παρηγοριάς;!

«Ο άνθρωπος είναι ον λογικόν» (Αριστοτέλης)

Είναι να απορεί κανείς πώς ο μέγιστος φιλόσοφος, ο τιτάνας πανεπιστήμονας δεν κατόρθωσε να συνειδητοποιήσει ότι ολόκληρη η ιστορία της ανθρωπότητας είναι ουσιαστικά η ιστορία του παραλόγου. Επειδή θα ήταν ανόητη ιεροσυλία να του αποδώσουμε τέτοια τερατώδη έλλειψη κατανόησης της πραγματικότητας και της φύσης του ανθρώπου, τελικά μάλλον θα εννοούσε «ον δυνάμει λογικόν», δεν υπάρχει άλλη… λογική εξήγηση! Και δεδομένου ότι παραμένει διαχρονικά μόνο «δυνητικά λογικό», άρα ουσιαστικά στην πραγματικότητα είναι… άκρως παράλογο ον!

«Δεν μας ταράζουν τα πράγματα αλλά οι σκέψεις που κάνουμε γι’ αυτά» (Μάρκος Αυρήλιος)

Τα γνωστά ευφυολογήματα που πάνε να χρυσώσουν το χάπι του επίγειου σφαγείου. Λες και μπορεί να έχει κανείς θετική ή ουδέτερη σκέψη για την (διασ)τροφική αλυσίδα, τις αρρώστιες, τα γηρατειά, τους πολέμους, την φτώχεια, την κακία, τον πόνο, την δυστυχία, τον θάνατο, και όλες αυτές τις μυλόπετρες που μας αλέθουν καθημερινά. Από την άλλη, πάλι, είχε άδικο ο Καρτέσιος που είπε, «σκέφτομαι, άρα υπάρχω»; Η σκέψη είναι αυτό που διαφοροποιεί τον άνθρωπο από τα υπόλοιπα ζώα.

«Ο άνθρωπος γεννιέται ελεύθερος και παντού ζει αλυσοδεμένος» (Ζαν-Ζακ Ρουσσώ)

Καμία αντίρρηση ως προς την αλήθεια του δεύτερου μισού της πρότασης του Ελβετού διαφωτιστή, το πρόβλημα βρίσκεται στο πρώτο μισό. Γεννιόμαστε στον σκληρό κόσμο της ύλης χωρίς την θέλησή μας, σε μια οικογένεια και με μια γονιδιακή κληρονομιά που δεν διαλέξαμε εμείς, σε μια φυλή/εθνότητα που δεν ήταν προτίμησή μας, σε μια χώρα που δεν επιλέξαμε εμείς, σε μια ιστορική εποχή που επίσης δεν είναι προϊόν επιλογής μας, και κατά τα άλλα… «γεννιόμαστε ελεύθεροι»! Οι πρώτες αναπόφευκτες και χειρότερες αλυσίδες είναι όλες αυτές!

«Ο άνθρωπος γεννιέται αγνός, στη συνέχεια τον διαφθείρει η κοινωνία» (Ζαν-Ζακ Ρουσσώ)

 Κι εδώ μένει να μας πει το εξής, ο αδιάλλακτος ανθρωπιστής: Εφ’ όσον συμβαίνουν έτσι τα πράγματα, τότε πότε και πώς ακριβώς διαφθάρηκαν οι πρώτοι -προφανώς εκ γενετής αγνοί κι αυτοί- άνθρωποι, οι οποίοι στην συνέχεια διέφθειραν και όλη την υπόλοιπη κοινωνία, η οποία μεταδίδει πλέον, διαχρονικά κι αναπόφευκτα, σε όλα τα νεογέννητα την επίκτητη ασθένεια της διαφθοράς!

«Μπορεί να διαφωνώ με αυτό που λες, αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να το λες» (Βολταίρος)

Δεν γνωρίζουμε, στην περίπτωση που ο διάσημος διαφωτιστής ζούσε στην Ευρώπη του 20ου αιώνα, αν θα συνέχιζε να έχει την ίδια ακλόνητη βεβαιότητα περί ελευθερίας της γνώμης.

Όταν αυτή η αντίθετη γνώμη θα ήταν ότι δεν πρέπει να υπάρχει παρά μόνο η «ελευθερία της μιας γνώμης», η οποία μετατρέπεται σε αυταρχικό κι αποτρόπαιο καθεστώς μέσω της δημοκρατικής ανεκτικότητας (φασισμός, ναζισμός, κομμουνισμός).

Όταν η αντίθετη γνώμη θα ήταν ότι π.χ. δεν πρέπει να εκφέρεις αρνητική γνώμη για τους φιλοξενούμενους μουσουλμάνους μετανάστες, ενώ εκείνοι μπορούν να εκφέρουν αρνητική γνώμη για τις απελευθερωμένες Ευρωπαίες γυναίκες («πόρνες»), για τους χριστιανούς Ευρωπαίους («άπιστα σκυλιά») των χωρών που τους φιλοξενούν και να ανατινάζονται, σαν πασχαλινές στρακαστρούκες, σκοτώνοντας αθώους στο όνομα της «μοναδικής αληθινής» θρησκείας τους.

Δεν ξέρουμε πόσο πρόθυμος θα ήταν ο Βολταίρος να θυσιαστεί υπερασπιζόμενος αυταρχικές γνώμες, που θα απαιτούσαν την δια του θανάτου οριστική φίμωσή του!

«Ζούμε στον καλύτερο δυνατό Κόσμο» (Λάιμπνιτς)

Άλλη μια απίστευτη φράση, και μάλιστα από έναν από τους θεμελιωτές της μαθηματικής λογικής! Κι εκτός από την τυφλότητα προς την ζοφερή πραγματικότητα που αυτή η κατάφαση εμπεριέχει, η αιτιολόγησή της δεν έχει απολύτως καμία σχέση με τον επιστημονικό ορθολογισμό. Ο Γερμανός μαθηματικός και φιλόσοφος έφτασε σε αυτό το συμπέρασμα επειδή, λέει, ο Κόσμος μας φτιάχτηκε από τον Θεό!

Θαυμάστε συλλογισμό αναγωγικής λογικής: ο Κόσμος μας φτιάχτηκε από ένα πανάγαθο, παντοδύναμο, και τέλειο Υπερόν (η απόδειξη ύπαρξης του οποίου φυσικά δεν υφίσταται), άρα και ο Κόσμος αυτός είναι ο καλύτερος δυνατός (όπως ο Δημιουργός του)! Τρέμουν τα θεμέλια της μαθηματικής λογικής!

«Οι φιλόσοφοι μέχρι τώρα προσπάθησαν να εξηγήσουν τον Κόσμο, το θέμα είναι να τον αλλάξουμε» (Μαρξ)

Εδώ μάλλον δεν απαιτείται και ιδιαίτερη ανάλυση. Πώς μπορεί να αλλάξει κανείς τον Κόσμο (και κατ’ επέκταση τον άνθρωπο και την κοινωνία) αν δεν κατανοήσει πρώτα ικανοποιητικά πώς ακριβώς λειτουργούν -π.χ. γιατί ο άνθρωπος ενώ διαθέτει λογική δρα σχεδόν πάντα παράλογα και (αυτο)καταστροφικά, γιατί είναι τόσο άπληστος, βίαιος, κλπ; Α, βέβαια, ο Μαρξ νόμισε ότι τον εξήγησε οριστικά, με μια αφελή οικονομικο-πολιτικο-μανιχαϊστικο-μεσσιανική προσέγγιση.

Κατά έναν μυστηριώδη τρόπο οι κακοί και πλούσιοι βρίσκονται πάντα στην εξουσία και εκμεταλλεύονται τους φτωχούς και καλούς. Αυτό θα αλλάξει στον καπιταλισμό, όπου οι φτωχοί και καλοί προλετάριοι έχουν τον ιστορικό ρόλο να πάρουν με την βία την εξουσία και να εγκαθιδρύσουν τον επίγειο κομμουνιστικό Παράδεισο της ισότητας και της αδελφοσύνης.

Ιστορική απόδειξη ότι αυτή η άποψη δεν ισχύει, είναι η αποτυχία όλων ανεξαιρέτως των επαναστατικών προσπαθειών αλλαγής του Κόσμου, συμπεριλαμβανομένου και του μαρξισμού! Η πραγματικότητα είναι πολύ σκληρή για να πεθάνει!